بزرگترین دلخوشی آملی ها را از آنها نگیریم!
مسئولان “مربوطه ی” شهرستان آمل
با عرض سلام و ادب
بی گمان در اینکه آملی ها ید طولایی در “ییلاق و قشلاق کردن” دارند, تردیدی ندارید و واقف به این موضوع می باشید.
و این رفت و آمدهای تابستانه, دست کم قدمتی بیش از هشتصد سال دارد, چرا که مطلعم جد بزرگوارم; جناب سید قوام الدین مرعشی ملقب به میربزرگ که در قرن هشتم هجری می زیست, زمستان را در زادگاهش مرزنگو و تابستان را در منطقه ی جنگلی مرعش, واقع در ابتدای جاده ی هراز اقامت می نمود.
البته حتما در متون کهن تاریخی در این باب, مدارکی مستدل مبنی بر قدمت بیشتر این هجرت تابستانه و پاییزه ی آملی ها یافت می شود که بهتر است اهالی فن راجع به آن اظهار نظر نمایند.
همچنین قطعا از اقتصاد بیمار, زندگی سخت و دور از شادی مردم امروز کشورمان باخبرید!
سالهاست غالب مردم کشورمان آموخته اند به اجبار از کمترین امکانات برای خانواده ی خود, تفریح و سرگرمی مهیا سازند تا روزگار سر شود.
در مملکت غم زده ی ما و برای شهروندان ایران, یکی از این تفریحات, مسافرت به شمال کشور است که طبعا استان سرسبز مازندران, مهمترین بخش خطه ی شمال می باشد و آمل عزیزمان نیز نزدیکترین دروازه ی ورود هموطنانمان به این استان و در واقع مهمترین دروازه ی مازندران و حتی شمال کشور است.
پیرو عرایضم راجع به عدم وجود شادی در کشور, ما آملیها نیز از این قاعده مستثنی نیستیم و با شروع فصل گرما, شاید به بزرگترین دلخوشی خود که همان رفتن آخر هفته ها به ییلاق و استفاده از آب و هوای مناطق کوهستانی است, نزدیک می شویم!
و جالب این است که در سه ماه تابستان, رفت و آمد شهروندان آملی, خلاف جهت گردشگران و مسافران است, ما عموما چهارشنبه شب و یا ظهر پنجشنبه به ییلاقات هراز می رویم و عصر جمعه برمی گردیم و مسافرین عزیز شهرمان, بالعکس.
گرچه قابل ذکر است که وجود کامیون ها و مسافران شهرستانی در ایام تابستان, جاده هراز را تقریبا همه روزه پر ترافیک کرده است!
اما کم کاری و تعلل شما مسئولین مربوطه در تعریض جاده ی هراز, خصوصا در منطقه پلور تا گزنک و نیز سه راهی چلاو, همین اندک شادی و دلخوشی ما را هم به جنگ روانی و استرسهای عصبی تبدیل کرده است !
البته از اینکه چهار بانده کردن محور هراز پروژه ای ملی شد و به هر روی کار تا بدینجا پیش رفته است, سپاسگزارم. هرچند هر مسئول به عنوان یکی از کارمندان قوای “چند گانه”, حقوق دریافت می کند و در واقع به وظیفه ی کاری خود عمل می کند و این انجام وظیفه, تشکر ندارد; مگر در کشور ما و آن هم از سر ادب و تعارفات ایرانی! آن هم انجام وظیفه ای که سالیان سال به طول انجامید و ساعتهای بسیاری از عمر ما در ترافیک این جاده تلف شده است!
به هر شکل, بخشهای اعظم این جاده ی مهم و استراتژیک کشور پهن و عریض گردید, اما بسیار عجیب است چطور تعریض منطقه ای که سالهاست به پرترافیک ترین قسمت جاده تبدیل شده و عبور از آن, سخت تر از “چهارده خوان” رستم و اسفندیار گشته است, اینقدر به طول انجامید!
حال بماند یکطرفه کردنهای جاده که بارها و بارها سبب اعتراض و خشم شهروندان محترم آملی گشته است و سنگ هایی که کماکان از دیواره های کوه برخی مناطق ریزش دارد!
نمی دانم این چندمین تابستان است که ترافیک این منطقه, لذت حضور در مناطق کوهستانی و حتی عبور و مرور کاری را از ما آملیها می گیرد و هنوز نرفته, غصه ی برگشت را می خوریم!
به عنوان یک شهروند آملی تقاضا دارم در مورد حل چنین معضلی, از تمام توان خود استفاده کرده و علی الحساب, قید احداث مترو و فرودگاه را بزنید و همانند جاده هایی که در کوتاهترین زمان ممکن, جهت آسایش مسافران اربعین در مرزهای غربی کشور احداث شد, تلاش کنید و رضایت شهروندان آملی را در این حیطه جلب نمایید.
به رسم ادب ایرانی; سپاس از زحماتتان!
سید محسن مرعشی مرزنگو ۱۳۹۷/۴/۱۹