هنوز علم به جایی نرسیده که بگویند “شیمیایی ها درمان می شوند”

از تمام بدنم خون می آمد، از لای ناخن هایم، بینی ام و … . بعدها دکترها گفته بودند تمام مغز استخوانم درگیر شیمیایی شده بود و به نوعی به خون سوزی افتاده بودم… .

گفتگوی خبرنگار هراز  را با رحیم میرنژاد جانبازشیمیایی سرافراز ایران اسلامی در ادامه بخوانید.

از اولین اعزامتان بگویید و اینکه در کدام عملیات مجروح شدید؟

اولین بار در اسفند سال 60 و درست چند روز بعد از واقعه شش بهمن شهرستان آمل به همراه چند نفر از دوستان بسیجی ام عازم مناطق عملیاتی جنوب کشور شدیم.

20 روز از استقرار ما در منطقه گذشته بود که عملیات فتح المبین آغاز شد. غروب 4 فروردین سال 61 با گلوله ای که به پشت کتف راستم اصابت کرد مجروح شدم و برای ادامه درمان مرا به تهران بردند.

بعد از مجروحیت چه کردید، اعزام های بعدی چگونه بودند؟

بعد از مجروحیتم پنج یا شش بار دیگر به جبهه اعزام شدم، بعد از مدتی حضور در غرب کشور سرانجام سال 64 دوباره به جنوب برگشتم و وارد تیپ جدیدالتاسیس مهندسی جوادالائمه که کارش مربوط به راه و پل سازی و از این دست امور بود شدم و در عملیات والفجر 8 فاو هم کارمان ساختن سنگر و درست کردن خاکریز در اولین نقطه ازعملیات بود.

در رابطه با این عملیات کارشناسان نظامی می دانند که گرفتن فاو یک طرف و نگه داشتن آن یک هم از طرف دیگر سخت بود.

به نظر منی که آنجا بودم در آن شرایط نگهداری فاو مشکل تر از گرفتنش بود و طبیعتا عراق برای برگرداندن اوضاع به وضع گذشته دست به هر کاری می زد و از هر سلاحی که می خواست استفاده می کرد. صدام وقتی دید دارد فاو را از دست می دهد رو به استفاده از سلاح شیمیایی کرد.

شما در این منطقه شیمایی شدید، برایمان بگویید در هنگام مجروحیت در کدام منطقه از فاو بودید؟

در پشت یک مسجدی که الان اسمش خاطرم نیست حضور داشتیم و قرار بود با یک جیپ کمی تدارکات برای رزمنده های جلوتر از خودمان ببریم.

عراق چند باری شیمیایی زده بود و ما می دانستیم که باید ماسکمان را هم همراهمان ببریم، البته من در این جا به جایی ها ماسکم را در ماشین قبلی جا گذاشته بودم…

کم کم هوا در حال تاریک شدن بود، ما سوار جیپ شدیم و درحال حرکت بودیم. ناگهان دو هواپیما در آسمان فاو دیده شد و از دو طرف (یکی سمت راست و دیگری از سمت جلو) بمب های شیمیایی می انداختند.

بمب ها از دو نوع تاول زا و تاثیرگزار در خون بود، راهی نداشتیم تا خواستیم با جیپ از منطقه خارج شویم شیمیایی تاثیرش را گذاشته بود…

از تمام بدن من خون می آمد، از لای ناخن هایم، از بینی و … بعدها دکترها گفته بودند تمام مغز استخوانم درگیر شیمیایی شده است و به نوعی به خون سوزی افتاده بودم…

48 ساعت را در این حالت دوام آورده و دیگر بی حس شده بودم. من را اول به بیمارستان صحرایی منطقه و بعد هم با هلی کوپتر به اهواز رسانده بودند. حالم خیلی بد بود و خیلی سریع به تهران فرستادنم.

نحوه درمانتان بعد از شیمیایی شدن به چه شکل بود؟

قرار بر اعزام به خارج از کشور بود که دکتر کیهان، فوق تخصص خون در کمیسیون پزشکی ام گفت: تحت نظر خودم باشی بهتر است…حالم اصلا خوب نبود، اما روحیه خوبی داشتم…

تا هفت سال هر 15 الی 20 روز از آمل می رفتم پیش دکتر کیهان و هر چند وقت یکبار 8 واحد پلاکت می زدم که البته الان دیگر نیازی به تزریق آن ندارم.

داروهای خاصی را باید مصرف کنم، همچنین تا همیشه باید دردهای گاه و بی گاه و تاول هایی که در گرمای تابستان اذیتم می کند را تحمل و داروهای مختلفی را هم استفاده کنم و …

الان سرما که می خورم، پزشکم سر گردان می شود که چه دارویی به من بدهد تا ضرری نداشته باشد و تداخلی با داروهای مجروحیتم ایجاد نکند.

از وضعیت الانتان بگویید، اوضاع چگونه پیش می رود؟

خدا را شاکرم که اگر از قافله شهدا جا ماندم لااقل در راه تثبیت نظام جانی دارم و …اکنون مسئول روابط عمومی سپاه ناحیه آمل هستم و انشالله بتوانم پیرو ولایت فقیه خود باشم و باقی بمانم.

از طرفی هم بعید می دانم علم آن قدر پیشرفت کرده باشد که کسی بیاید و بگوید “شیمیایی ها درمان می شوند”