بالاخره با یک ساعت معطلی و سختی های فراوان همراهان بارها تحویل و کارت پرواز گرفته و پس از معطلی و تاخیر دوباره وارد هواپیما شدیم. از صحنه ای که دیدیم خشکمان زد. با هنرمندی سر مهماندار، اعلام شده بود که هر کس هر جایی دلش می خواهد بنشیند و نیازی به رعایت شماره صندلی نیست! یاد اتوبوس های شمس العماره به خیر…

این نامه توسط یکی از کاربران پیرامون نقد مدیریت شرکت ایران ایر در اختیار مشرق قرار گرفته است:

مدتی قبل در سایت های خبری از جمله مشرق مطلبی را در خصوص بلایایی که شرکت “ایران ایر” بر سر گروهی از مسافران پرواز توکیوی خود آورده بود خوانده بودم و چون خود به دلایل شغلی از مسافران کثیرالسفر پروازهای بین المللی و از جمله این شرکت هستم با وجود آنکه بسیاری از مطالب این نوشته را حق می دانستم اما تصور می کردم نویسنده به دلیل عصبانیت و یا توقع بیش از حد ممکن است تند روی هایی کرده باشد… اما ظاهراً اینطور نبود!

از اوایل سال پدر و مادرم که برای هر فردی عزیزترین وابستگان هستند از من تقاضای سفر به عتبات عالیات کرده بودند. چون فرزند کوچک شیرخواره دارم و از طرفی ایشان در کهولت سن به سر می برند با مشورت پدر و مادر مقرر شد این سفر که آرزوی هر مسلمان و شیعه ای هست در اواخر پاییز که هوای عراق خنک تر می شود به صورت هوایی و با حضور ایشان برخی افراد دیگر نزدیک خانواده (از جمله پدربزرگ، مادر بزرگ، پدر و مادر همسر و همسر و فرزند شیرخواره ام) انجام شود.

از اوایل مهرماه از طریق یکی از دفاتر سازمان حج و زیارت در تهران ثبت نام انجام شد و تاریخ اعزام اواخر آذر تا اوایل دی ماه تعیین گردید. در هنگام ثبت نام مطلع شدم پروازهای مختلفی به عتبات انجام می شود و چون از اعضای باشگاه sky gift ایران هستم و این شرکت مدعی ارائه انواع و اقسام خدمات به اعضای خود است و در سایت خود فهرست بلندبالایی از خدمات را منتشر کرده است با پرداخت مبلغ مضاعفی برای هر فرد درخواست کردم این سفر با پرواز ایران ایر صورت پذیرد.

در هنگام رفت که نه سوغات زیارتی خریداری شده بود و نه مشکل تردد وجود داشت مشکل خاصی به جز ماجرای تاخیر وجود نداشت اما در پرواز برگشت با تدابیر ویژه ایران ایر بلایایی بر سرمان آمد که فکر کردم شاید خواندنش برای مدیران محترم ایران ایر، دلیل به فروش نرفتن سهام هما را حتی با وجود تخفیف 300 میلیارد تومانی روشن سازد.

کسانی که در سالهای اخیر به سفر عتبات رفته باشند می دانند که به دلیل بازرسی های امنیتی متعدد در مسیر فرودگاه بغداد، زائرین در مسیر بازگشت به فرودگاه حداقل 5 تا 6 ساعت قبل از پرواز به سمت فرودگاه حرکت کنند که این مسئله بالاخص برای کهنسالان و کودکان بسیار سخت و طاقت فرساست. ما نیز در حالی که پروازمان ساعت 18 اعلام شده بود ناچاراً از ساعت 12 ظهر به سمت فرودگاه حرکت کرده و ساعت 15 به فرودگاه رسیدیم.

چون هنوز کانترها باز نشده بود منتظر باز شدن ماندیم و پس از باز شدن گیت با خوش خیالی پیش مدیر دفتر هما رفته و اظهار داشتم که سرپرست 6 پیرزن و پیرمرد – که برخی از آنها بالای 80 سال دارند و دو نفر نیز ویلچری هستند- و یک کودک شیرخواره هستم و ضمناً کارت gold عضویت شما را نیز دارم و درخواست کردم که بارهای ایشان دریافت شود.

در حالی که مراجعه به سایت هما به روشنی الزام ایشان به این کار را روشن می سازد جواب جالب ایشان این بود که این کارت ها این جاها کاربردی ندارد و ایران ایر از این چیزها زیاد صادر می کند!

به ایشان عرض شد که طبق مقررات و توافق فیمابین شرکتهای هواپیمایی و مسافرین کثیرالسفر شما موظف به دریافت بار و پذیرایی در سالن انتظار هستید و با توجه به ترکیب همراهان که بالای 70 و حتی برخی بالای 80 سال و ویلچری هستند این ضرورت قانونی شما، جنبه انسانی هم پیدا می کند اما جواب ایشان این بود که این حرفها را بروید به تهرانی ها بزنید! ما حتی رسید بار هم نداریم که به مسافران بدهیم (البته ایشان در این رابطه راست می گفت چون از هنرهای هما این بود که حتی رسید بار هم برای پرواز خود اختصاص نداده بود).

بگذریم. بالاخره با یک ساعت معطلی و سختی های فراوان همراهان بارها تحویل و کارت پرواز گرفتیم و پس از معطلی و تاخیر دوباره وارد هواپیما شدیم. از صحنه ای که دیدیم خشکمان زد. با هنرمندی سر مهماندار اعلام شده بود که هر کس هر جایی دلش می خواهد بنشیند و نیازی به رعایت شماره صندلی نیست! (یاد اتوبوس های شمس العماره به خیر)

چون بخش اعظم هواپیما پر شده بود، جایی برای نشستن این چند پیرزن و پیرمرد با وجود تردد چند باره ایشان در راهروها – با وجود سختی بسیار زیاد- پیدا نشد.

به سراغ سر مهماندار (آقای مصطفوی) رفتم و به ایشان گفتم شما طبق مقررات اعلامی خودتان موظف به اولویت دادن به بیماران، افراد ویلچری، کودکان و صاحبان کارت های کثیرالسفر هستید. حال نه تنها این موضوع را رعایت نکرده اید بلکه شماره صندلی ها را نیز به هم ریخته اید در حالی که اکنون حتی اتوبوس های تهران – قم هم شماره صندلی دارند.

جواب جالب ایشان این بود که هواپیما عوض شده و من هم از 4 صبح بیدار هستم و بروید تهران به شرکت بگویید کاری از من برنمی آید.

با عصبانیت به وی پرخاش کردم که از روی این چند نفر پیرزن و پیرمرد خجالت بکشید و در نهایت خودم نفر به نفر در میان صندلی ها جستجو کرده و ایشان را در بخش های مختلف هواپیما جا دادم و البته با تاخیری دوباره در پرواز هما، به تهران بازگشتیم.

اگر وجدان بیداری در کشور و شرکت ایران ایر وجود داشت و مایل به پیگیری بود شماره پرواز ما 500 و تاریخ پرواز 6/10/90 بوده است. از مدیران ایران ایر می خواهم چند دقیقه ای در خصوص سرویس هایی که شرکت های هواپیمایی کشورهای جهان به کهن سالان، کودکان و افراد کثیرالسفر خود می دهند مطالعه کنند تا از طرفی تفاوت کیلومتری سرویس دهی خود را بفهمند و از طرف دیگر بدانند چرا هیچ سرمایه گذاری با وجود تلاشهای فراوان ایشان و توجیه دار بودن سرمایه گذاری در صنعت هواپیمایی حاضر به خرید شرکتی با این نوع سرویس دهی نیست و ضعف مدیریت خود را به تحریم و مسائلی از این دست مرتبط نکنند.