سید علی حسینی در گفتگو با هراز نیوز از “بانوی بی نشان” می گوید +عکس

تئاتر، تنها یک اجرای نمایشی از داستان نیست بلکه تلفیقی از معرفت و آگاهی هاست. تئاتر بازگو کننده ی ناگفته ها به شکلی هدف مند و گیرا ست. وقتی به تماشای یک اجرای نمایشی خوب می نشینید، نه تنها با موضوع داستان آشنا می شوید، بلکه هم زمان با تمام وجود، با آن ارتباط نزدیک برقرار می کنید.

اجرای نمایشی “بانوی بی نشان ” به کارگردانی سید علی حسینی از 7 دی ماه به روی صحنه رفت  و اکنون روزهای پایانی اش را سپری می کند. در ادامه، پای صحبت علی حسینی می نشینیم ، کارگردانی که 4 سال منتظر ماند تا بالاخره رویایش به واقعیت تبدیل شد.

لطفا خودتان را معرفی کنید؟

من سید علی حسینی، متولد 1355 با مدرک کارشناسی ارشد در رشته تکنولوژی آموزشی هستم. فعالیت هنری خود را از سال 72، 73 با نویسندگی آغاز کردم. در طول این مدت تقریبا در 30 یا 40 کار نمایشی به عنوان بازیگر یا دستیار کارگردان و… شرکت داشتم و 4 یا 5 سال اخیر را بیشتر به کارگردانی تئاتر پرداختم. در جشنواره فیلم فجر به عنوان یکی از عوامل صحنه در گروه جاویدان با نمایشی به نام “پنجره ای بر بادها” شرکت کردم. در یکی ازجشنواره های استانی به عنوان بازیگر سوم مرد شناخته شدم و نمایش “اهل اقاقیا” را هم در جشنواره استانی کارگردانی کردم.

 ” بانوی بی نشان” چه موضوعی را روایت می کند؟

نمایش بانوی بی نشان، نوشته ی حسین فدائی حسین است. این نمایش دو برهه زمانی را در حال و گذشته روایت می کند. پسر مفقود الاثری به مادر خود وعده می دهد در قبرستان بقیع او را ملاقات کند. مادر که از دیدار پسرش نامید شده بود و می نالید با شخصی به نام اسما آشنا و به همراه او به گذشته و به زمان تولد تا شهادت حضرت فاطمه (ص) می رود.در پایان، مادر داغ دیده، با مشاهده ی مصیبت هایی که بر یگانه بانوی اسلام وارد آمده، درد و ناراحتی خود را فراموش می کند.

این نمایش در 13 تابلو(صحنه) به مدت 1 ساعت 10 دقیقه به اجرا در می آید.

ایده این داستان چه طور به ذهنتون رسید؟

سوژه داستان برگرفته از نمایشنامه ” کشتی پهلو گرفته ” سید مهدی شجاعی می باشد. از سال 84 که اثر “آخرین نغمه های قناری” را به روی صحنه بردم ، ایده این نمایش به ذهن من رسید.  همیشه احساس می کردم دینی برگردن دارم که باید ادا کنم.

چه پیامی را می خواهید به مخاطب منتقل کنید؟

صحنه به صحنه این نمایش برای خود پیام خاصی دارد. بارزترین آن، پیام جوانان مفقود الاثربه خانواده ی خود و مردم جامعه است. “ما خود را مفقود نمی دانیم بلکه زائر خاک ما، مادر همه بی نشانه هاست.” و این زائر همان حضرت فاطمه (ص) هستند. در واقع، در نمایش هایی این چنین، نمی توان پیام را در یک جمله به وضوح خلاصه کرد.

با کدام شخصیت داستان بیشتر احساس نزدیکی می کنید؟

هر صحنه از این نمایش برای من ارزشمند است و نمی توان تفاوتی قائل شد اما با صحنه سخنرانی حضرت زهرا الفت بیشتری دارم.

مخاطب اصلی این نمایش از نظر شما چه کسانی هستند؟

درواقع مخاطب این اثر همه ی مردم هستند، هرچند ما توقع داشتیم از طرف هیئات مذهبی با استقبال و حمایت بیشتری مواجه شویم. اما در کل نمی توان از قشر خاصی نام برد. ما انتظار داریم کسانی که مهر تدین را بر پیشونی خود زده اند، توجه بیشتری به این اقدامات داشته باشند. حتی رهبر معظم انقلاب هم فرمودند “تاثیری که تئاتر بر معنویات مردم می گذارد چند برابر سایر فعالیت هاست” .

در طی مراحل تمرین و اجرا، هیچ الهام، خواب یا خاطره ی جالب توجهی پیشامد کرد؟ مثلا اتفاقی افتاد که شما را بیشتر به ادامه کار امیدوار کند؟

در نمایش “آخرین نغمه های قناری” بسیاری از میزان سن ها را من ابتدا در خواب می دیدم و سپس آن ها را به نمایش در می آوردم. در این نمایش نیز مدد هایی بود..چون تاآخرین لحظه، فکر نمی کردیم که بتوانیم کار را به اجرای نهایی برسانیم. چراکه ما سالن را یک روز مانده به اجرا تحویل گرفتیم و فرصت زیادی برای تمرین نهایی نداشتیم.

از ویزگی خاص نمایش شما، استفاده از دو برهه ی زمانی و مکانی کاملا متفاوت است، آیا این ویژگی ، به هرچه بهتر رساندن پیام داستان کمکی هم کرد؟

بله،باوجود اینکه مردم با داستان زندگی حضرت زهرا (ص) مانوس هستند اما به دلیل اینکه بیننده در زمان حال زندگی می کند، وجود شخصیت های داستان در زمان حال، این امکان را به بیننده می دهد که بهتر و راحتتر پیام و شخصیت های نمایش را درک و ارتباط تنگاتنگ بیشتری با آن برقرار کند.

چه سازمان یا ارگانی شما را در این کار یاری کردند؟

فقط اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی این سالن را در اختیار ما قرار دادند.

برای  آمادگی و ساخت این نمایش چقدر زمان صرف کردید و درباره اعضای گروه و تعداد آنها مختصر توضیح دهید:

این گروه از 35 نفر تشکیل شده که شامل بازیگران، طراح لباس و دکور، منشی صحنه، طراح نور و اجرا،تدارکات، روابط عمومی، دستیار کارگردان و غیره می باشد و مدت 3 ماه از شروع کار تا به امروز زمان برد. بدین وسیله تشکر می کنم از همه اعضای گروه که نهایت تلاش خود را کردند تا کارها به نحو احسن پیش رود.

چقدر از عملکرد گروه راضی بودید؟

تقریبا 90 درصد

در طول تمرین و اجرا چه کمبود هایی را احساس کردید؟

سالنی که برای تمرین داشتیم استاندارد نبود و سن مناسبی نداشت . لباس های تاریخی در شهری مثل آمل  به سختی فراهم می شود. برای این نمایش تبلیغات بسیار کمی صورت گرفت. درواقع بخش اعظم ان نیز با هزینه خودم بود که البته این مقدار تبلیغات برای جذب هرچه بهتر بیننده بسیار ناچیز است. همچنین زمانی که برای اجرا به ما اختصاص دادند ،مناسب نبود.

در آخر چه پیامی برای مسئولین و مردم دارید؟

هنر بخصوص تئاترقادر است بسیاری از ارزش ها را زنده کند. من به عنوان کارگردانی که حفظ این ارزشها یکی از دغدغه های اصلی من است، از مسئولین توقع دارم توجه و حمایت بیشتری نسبت به تئاتر داشته باشند. و بودجه های تعریف شده ای که متعلق به امور فرهنگی سازمان هاست، را به همین زمینه اختصاص بدهند.

در آخر این نمایش را به چه کسانی تقدیم می کنید؟

پیشکش می کنم به ساحت مقدس حضرت ولی عصر (عج)

تقدیم به روح پاک خواهرم که سلاله ای پاک از بانوی بی نشان است

باتشکر از وقتی که به من دادید.

قابل به ذکر است، عصر شنبه 14 دی ماه آخرین روز اجرای نمایش” بانوی بی نشان” خواهد بود و گفته ها حاکی از آن است که رئیس اداره ارشاد هم در اختتامیه حضور خواهند داشت.

اگرچه هنرمندان سخت کوش شهر سعی دارند نمایش های پر محتوا و پرمخاطب خود را با وجود کمبود امکانات و تبلیغات به روی صحنه ببرند، از مسئولین شهر و استان نیز انتظار می رود، توجه بیشتری به امور فرهنگی داشته باشند و با کمک های مالی و معنوی خود از این جوانان پر استعداد و کوشا حمایت بیشتری کنند و با تدبیر و آینده نگری، جوانان کشور را به تفریحات سالم این چنینی، تشویق کنند.

عکس و گزارش :فائزه سلیمی