اختصاصی هرازنیوز
نهم ربیع‌الاول؛ آغاز خورشید پنهان آل یاسین

نهم ربیع‌الاول؛ آغاز خورشید پنهان آل یاسین

هرازنیوز : نهم ربیع‌الاول، روزی است که پرده‌های تاریخ به نقطه‌ای تازه رسیدند؛ روزی که آخرین حجت خدا بر زمین، حضرت مهدی موعود (عج)، پس از شهادت پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری (ع)، پرچم امامت را به دست گرفتند. از آن روز تاکنون، دل‌های مشتاق، با نام و یاد او می‌تپد و زمین و آسمان در انتظار ظهور خورشیدی‌اند که غیبتش، جهان را در غبار اندوه فرو برده است.

این روز، تنها یک مناسبت تقویمی نیست؛ بلکه میعادگاهی است برای تجدید عهد با ولیّ خدا، همان‌گونه که در زیارت شریف آل یاسین بر زبان جاری می‌کنیم:
«السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تَقُومُ، السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تَقْعُدُ، السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تَقْرَأُ وَ تُبَیِّنُ.»
درود بر تو، ای حجت خدا، در هر لحظه و در هر حالی که باشی؛ چه نشسته‌ای و چه ایستاده‌ای، چه در تلاوت آیات و چه در تبیین حقایق.

این سلام‌ها، تنها الفاظی آسمانی نیستند؛ بلکه عهدی است میان ما و امامی که در پس پرده غیبت، مراقب امت خویش است. ما به او سلام می‌دهیم تا یادمان نرود که زندگی بدون حضورش معنایی ندارد و تاریخ، بدون عدالت او کامل نخواهد شد.

انتظار، سرود جان

زیارت آل یاسین، زبان دل شیعه در دوران غیبت است؛ نجواهایی که دل‌های عاشق در خلوت خویش زمزمه می‌کنند. در این زیارت، امام را «باب الله» می‌خوانیم؛ دروازه‌ای که بی‌واسطه به سوی رحمت الهی گشوده است. او نه تنها راهنماست، بلکه مایه آرامش و امید است؛ زیرا در تاریکی‌ها، وجودش چراغی است که راه را نشان می‌دهد.

نهم ربیع‌الاول، روزی است که این چراغ برای بشریت برافروخته شد؛ هرچند غیبتش چون ابری بر آسمان حضور سایه انداخته است. انتظار، هنر زندگی مؤمنانه در این دوران است. منتظر کسی بودن، یعنی آماده بودن، یعنی زیستن با امید به فردایی روشن. همان‌گونه که در زیارت می‌خوانیم:
«السَّلامُ عَلَیْکَ یا مِیثاقَ اللَّهِ الَّذی أَخَذَهُ وَ وَکَّدَهُ.»
سلام بر تو، ای پیمان الهی که خدا آن را گرفته و استوار ساخته است.

آری، ما با وجود خویش پیمان بسته‌ایم که در عصر غیبت، تنها به چشم دوختن بسنده نکنیم، بلکه جان و عمل خویش را وقف عدالت و حق‌طلبی کنیم. انتظار، سکوت و رکود نیست؛ حرکت و پویایی است.

نهم ربیع؛ تجدید عهد

در چنین روزی، شیعه به یاد می‌آورد که امام خویش را تنها نگذارد. هر سلامی در زیارت آل یاسین، همچون سنگی استوار است در بنای این عهد. وقتی می‌گوییم:
«السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تُصَلِّی وَ تَقُومُ وَ تَرْکَعُ وَ تَسْجُدُ.»
به او می‌گوییم: ای مولای ما! در همه لحظه‌های عبادی و معنوی، یاد تو با ماست. اگر تو در محراب عبادت، زمین و آسمان را به تسبیح می‌خوانی، ما نیز در هر رکوع و سجود، نامت را زمزمه می‌کنیم.

نهم ربیع، فرصتی است برای شست‌وشوی دل‌ها از غبار غفلت. فرصتی است تا یادمان بیاید که این عالم، بی‌سرپرست نیست؛ امامی زنده و ناظر دارد که هر سلام ما را می‌شنود، هر دعا و آه ما را می‌بیند.

امامِ همیشه حاضر

گرچه دیده‌ها از دیدار جمال حضرت محروم است، اما حقیقت حضور او در زندگی ما جاری است. همان‌طور که در زیارت آل یاسین می‌خوانیم:
«السَّلامُ عَلَیْکَ فی آناءِ لَیْلِکَ وَ أَطْرافِ نَهارِکَ.»
سلام بر تو در همه لحظه‌های شب و روزت.
این سلام نشان می‌دهد که پیوند ما با امام، محدود به زمان و مکان نیست. او در همه ساعات با ماست، و ما نیز در همه لحظات باید با یاد او زندگی کنیم.

او «المنتظر» است، اما این انتظار دو سویه است: ما در انتظار ظهور اوییم، و او در انتظار آمادگی ما. اگر دل‌ها آماده شود، اگر جامعه به عدالت گرایش یابد و از ظلم بیزار گردد، آن هنگام وعده الهی تحقق خواهد یافت.

نهم ربیع‌الاول، روز امید است؛ روزی که یادمان می‌آورد زمین بی‌امام نمی‌ماند. این روز، نقطه آغاز عهدی است که تا ظهور ادامه دارد. ما در این روز، بار دیگر پیمان خویش را با امام تجدید می‌کنیم:
که در هر سلام و درود، در هر سجده و دعا، یاد او را زنده نگه داریم.
که در مسیر عدالت و حق، پا پس نکشیم.
که در غیبت او، سربازانی آماده باشیم برای فردای ظهور.

و چه زیباست که این سطور را با همین جمله زیارت آل یاسین پایان دهیم:
«السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تَقُومُ، وَ السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تَقْعُدُ… السَّلامُ عَلَیْکَ حینَ تَقْرَأُ وَ تُبَیِّنُ.»
سلام بر تو، ای حجت خدا؛ سلامی جاودانه تا روزی که پرده از رخسار برگیری و جهان را به نور خویش بیارایی.