اِحرام مُحَرَم
اگر دوست یا عزیزی را در حادثه ای از دست بدهیم، در غم و ماتم او با لباس سیاه حتی ماه و سال را سپری می‌کنیم. در حالی که آنچه از خوبی ها به ما رسیده از دین و مذهب اثنی عشری، حلال زادگی، آداب و سنن، یادگیری احکام، آشنا شدن با خدا و قیامت، حسن سلوک، ادب، همه از برکت عاشورای امام حسین (ع)است. محور محبت و امیدها در دنیا و آخرت بعد از ولایت پدر بزرگوارش امیرالمومنین (ع)، آن حضرت است. پس جا دارد در ایام رثای آن بزرگوار به خصوص در محرم و صفر از لبخند و شادی دوری کنیم و خوشحالی های شخصی را بر عزای آن حضرت مقدم نداریم. از لباس رنگی و آرایش و عطر و شیرینی و شاد بودن و تبریک گفتن پرهیز کنیم، تا اثرات این احترام را در دنیا و آخرت ببینیم. مبادا نا خواسته اعمال بنی امیه و آل مروان را پیروی کنیم که عاشورا را عید قرار دادند.اکنون جلوه‌های این یکرنگی با آن امام مظلوم در شبیه خوانی، سینه زنی، زنجیر زنی، نذر نمودن، اطعام کردن، کاه و خاشاک بر سر ریختن، حسینیه ساختن، راه انداختن دسته جات عزاداری کودکان به یاد علی اصغر و حضرت رقیه (ع) لباس های سفید بر تن بچه ها نمودن، به یاد تشنگان کربلا مشک گرداندن، زیارت رفتن، ترک عروسی، ترک شیرینی و منزل نو رفتن، نپوشیدن لباس نو در عید،بر تن کردن لباس عزا در عیدی که مصادف با عاشوراست، بند های لباس را باز کردن و مانند صاحبان مصیبت آستین ها را بالا زدن، همه ی این ها هم صدایی با آن امام مظلومی است که در چنین ایامی به شهادت رسیده و بزرگترین مصیبت عالم بر او و خاندانش نازل شده است.
امام صادق(ع) در عبارت ظریفی این جلوه ی محبت را چنین بیان فرموده است: یاد مصیبت حسین (ع)عجب زندگی را بر کام انسان تلخ می‌کند!
فَمَا أَنْغَصَ ذِکْرَ الْحُسَیْنِ (ع)لِلْعَیْش
امام رضا (ع) نیز در تعبیر دیگری آن را چنین بیان فرموده اند: اگر میل داری شریک ثواب شهدای کربلا باشی و مانند کسانی باشی که با امام حسین (ع) شهید شدند، هر وقت آن حضرت را یاد می‌کنی بگو: ای کاش من با شما بودم و به این فیض عظمی می‌رسیدم.
جمعی از شیعیان در محضر امام صادق (ع) یادی از امام حسین (ع )کردند. آن حضرت گریست. و همه به گریه ی ایشان گریستند. سپس سر مبارک را بلند کرده فرمود: امام حسین (ع) فرمود:من کشته ی اشکم! هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه اشکش جاری می‌شود
إِنْ سَرَّکَ أَنْ یَکُونَ لَکَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلُ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَیْنِ (ع)فَقُلْ مَتَى ذَکَرْتَهُمْ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً
جمعی از شیعیان در محضر امام صادق (ع) یادی از امام حسین (ع) کردند. آن حضرت گریست. و همه به گریه ی ایشان گریستند. سپس سر مبارک را بلند کرده فرمود: امام حسین (ع) فرمود:من کشته ی اشکم! هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه اشکش جاری می‌شود.
بنابراین طبیعی است که دوستان و محبین اهل بیت علیهم السلام هرگاه نظر کنند به آنچه در ارتباط با واقعه ی کربلاست مانند آب، حرم مطهر، عکس حرم و ضریح، کتیبه های اشعار، نام مبارکش که در هر جا نقش بسته، طفل شیرخوار و امثال آن، به یاد آن حضرت اشکی بریزد و بر قاتلین آن حضرت لعن فرستند، و با ادب بگویند:
(صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّه)
ما می‌توانیم همه ی جوانب زندگی خویش را رنگ حسینی بخشیم. طبق دستوراتی که از ناحیه معصومین رسیده کام فرزندان را با تربت سید الشهدا (ع) و آب فرات برداشتن، نماز را با تربت آن حضرت خواندن، همراه داشتن تربت سلام بر آن حضرت و لعن بر دشمنان آن حضرت هنگام آب خوردن، دادن تربت به محتضر، گذاشتن تربت در قبر مقابل صورت میت؛ همه دلالت دارد که از ولادت تا وقت مردن و بعد از آن باید به یاد ابا عبد الله الحسین (ع) بود.
سید مصطفی سیار