دیدگاه جمعی از هنرمندان موسیقی آمل در برگزاری کنسرت آنلاین
به گزارش پایگاه خبری هراز نیوز ، ویروس کرونا سخت ترین شرایط را پس از جنگ دوم جهانی بر ساکنان کره ی زمین تحمیل کرده است.
وضعیت ناگواری که نه تنها به از دست دادن عزیزانی منجر شده است, بلکه رکود اقتصادی و افسردگی اجتماعی ناشی از آن تا مدتها همه ی جوامع را درگیر خود خواهد کرد.
در این میان هنرمندان و خصوصا اهالی موسیقی با ارائه ی آثار خود می توانند برای دقایقی در تزریق شادی به روح جامعه, اندکی از تالم موجود بکاهند.
به همین دلیل چند روزی است که در برخی نقاط کشور ما چون تهران و آمل, خوانندگان موسیقی با کمک تهیه کنندگان و کنسرت گذاران تصمیم بر اجرای کنسرتهای آنلاین گرفته اند.
ایجاد فضاهای فرهنگی که در کلان شهر تهران با هزینه ی شهرداری و بر اساس وظایف خدمت به شهروندان انجام می شود و در شهرستانی چون آمل به دلیل نبود چنین تفکری بین مدیران تاثیرگذار, در واقع حکم فعالیت خیریه داشته و بدون در نظر گرفتن منافع مالی, صرفا جهت تلطیف فضای غمگین جامعه توسط اهالی هنر صورت می پذیرد!
اینکه چنین اجراهایی تا چه اندازه مورد اقبال مخاطبین قرار خواهد گرفت و یا خود اهالی موسیقی چقدر به آن اعتقاد دارند, مبحثی است که سبب شده نظر تعدادی از موزیسین های آملی را در رابطه با آن جویا شویم.
ذبیح الله واحدی نوازنده و مدرس موسیقی در این باره گفت:
یقینا یکی از قویترین ابزار فرهنگی هنری, اجرای کنسرت است که در مقایسه با سایر محصولات هنری, چه به لحاظ انتقال احساس صاحبان اثر و مجریان آن و چه به لحاظ مسائل اقتصادی, همیشه مورد توجه همه اهالی هنر بوده است.
اجراهای به اصطلاح لایو به دلیل فاصله ای که بین هنرمندان و مخاطبین وجود دارد, هیچگاه نمی تواند جا در پای کنسرت های سالنی بگذارد.
چون مهمترین فاکتوری که کنسرت های سالنی دارند, یعنی همان ارتباط حسی مخاطبین با هنرمندان را ندارد.
ولی به نظرم در شرایط کنونی اگر این کار بتواند ذره ای از استرس هموطنان بکاهد و تاثیر گذار باشد, باید به آن پرداخت و از آن حمایت کرد.
مهدی حسن زاده نوایی, آهنگساز, مدرس و نوازنده ی تار و سه تار گفت:
منظور از اجرای زنده یعنی اجرای فیس تو فیس. یعنی تماشاگر صدای نفس بازیگر را می شنود. یعنی حرکات بازیگر و یا موزیسین در قاب صفحه نمایش گم نخواهد شد.
وقتی نقشش ایفا شد و دیالوگش تمام شد, حرکت بعد او بسیار سخت است و در واقع همه چیز برمیگردد به تجربه آن بازیگر که مثلا بعد از عصبانیت و گفتن دیالوگش, با دستانش میخواهد چه کاری کند .
وقتی کارگردان میگوید دیالوگت تمام شد, میکوبی به میز و میروی روی آن و به علامت اعتراض مینشینی و مثلا پرچم را پرت میکنی, خوب انجامش زیاد سخت نیست. اما بعدش مهم است که دست و پا و چشم و نوع نگاه چطور خواهد بود تا میزان سن ریتم خودش را از دست ندهد و تماشاگر نیز تا آخر شاهد این جریان است و در تکنیک های بازیگر تا آخرین حرکت دقت کرده و آن را دنبال میکند که این در قاب صفحه نمایش امکانپذیر نیست و میزان سن کات خواهد شد.
این موضوع در موسیقی هم صادق است . آوازی خوانده میشود و فرضا کمانچه جواب میدهد و یک گردش مد انجام میگردد که بر فرض عود هم وارد شده و همراهی میکند.
همه ی این اتفاق را بیننده نظاره گر است و با آن پیوند حسی دارد.
اما این در قاب کوچک صفحه نمایش امکانپذیر نیست .
همچنین به ارتباط سمعی و بصری بین تماشاگر و هنرمند بدون هیچ واسطه را اجرای زنده میگویند, نه پشت صفحه نمایشگر که تمام احساس هنرمند را کور میکند !
من نمیدانم کدام هنرمند است که این توانایی را دارد بدون تماشاگر, احساس و پیام کار هنری خود را برساند ؟! به جز اینکه کارش پوچ و خالی از محتوا باشد, بدون هیچگونه پیام یا اثری که لااقل اگر کسی تماشا کرد, بعد از پایان کنسرت یا تئاتر, حداقل پنج دقیقه در مورد کار حرف بزند.
اگر این اتفاق افتاد, هنرمند موفق بوده وگرنه این ره نیز مثل راههای دیگر به ترکستان خواهد رسید, هیچ اثری نداشته که هیچ, فتح بابی هم خواهد شد برای اینگونه کارهای آبدوغ خیاری که اسمش را می گذارند تغییر نسل که باید با پیشرفت صنعتی و دیجیتالی دنیا به روز باشیم!
بله به روز باشیم, نه با نابود کردن اصالت و بمب گذاشتن زیر فرهنگ و هنر اجدادمان. حسین علیزاده هم در دهه شصت نوگرایی کرد, چرا ماندگار شد و همگان پذیرفتند؟ چون اصالت هم در وجود آثارش موج میزد.
اما کدام یک از آثار اقای کیوان ساکت ماندگار شد ؟ کدام یک از آثار آقای قمصری ماندگار شد و مردم کوچه و بازار آن را زمزمه میکنند ؟ من واضح و روشن, آینده ی بد این آنلاین بازیهای فکر نشده را می بینم.
محسن مرعشی خواننده پاپ و نوازنده تنبور در این راستا گفت:
هر چند به دوستانم جهت چنین اجرایی در سالن اریکه ی آمل برای روزهای آتی پاسخ مثبت دادم, اما در واقع خیلی اعتقاد به کنسرت بصورت مجازی ندارم. خصوصا وقتی بی تفاوتی و عدم حمایت مسئولان شهرم را در قبال چنین حرکتی شاهد هستم. احساس می کنم شاید برای مخاطب هم خیلی جذاب نباشد. شاید ویدئوی آهنگها و حتی فایل صوتی آثار, با کیفیتی که دارد بتواند جذابتر باشد! اما در نظرسنجی که خودم در اینستاگرامم انجام دادم, تقریبا ۴۴ درصد از مخاطبین نظرشان بر مثبت بودن چنین رویدادی بود. پس می توان گفت در شرایط فعلی برای تعداد زیادی از مردم دیدن اجرای زنده, حتی از لپ تاپ و موبایل می تواند جالب باشد و این انگیزه ایست که به بضاعت خودم و به کمک دوستانم, در خلق لحظاتی شاد برای جامعه و با رعایت کامل مسائل بهداشتی تلاش کنم.
لازم است این را هم عرض کنم که همه ی ما موظف به همکاری هستیم تا بتوانیم هر چه زودتر از این بحران خارج شویم. من و خانواده هم بیش از یک ماه در قرنطینه خانگی هستیم و به دلیل رعایت شرایط قرنطینه و سکونتم در آمل, حتی در اجرای نوروزی تلویزیون شرکت نکردم و حتما برای برگزاری چنین کنسرتی, تمام شرایط بهداشتی را در نظر خواهیم گرفت.
فرزاد زاهدی مدرس گیتار در این مورد گفت:
من سعی میکنم در این مقوله به دلیل نوظهور بودن آن لااقل برای من, از هر گونه قضاوت خودداری کنم. اما مواردی را, آنهم بصورت گذرا و نه تفصیلی ذکر می کنم:
١-نگاه به كنسرت آنلاين بسط ايده اي نو در اجرا و عرضه است.
٢-عدم توانايي پرداخت هزينه كنسرت واقعي براي برخي از اقشار جامعه وجود دارد و اين نوع اجراها ميتواند راه گشا باشد.
٣- این گونه اجرا ها تزريق نگاه مثبت به روحيه جامعه در شرايط كنوني خواهد بود.
٤-در اين اجراها مخاطبين نامحدود و شايد چند ده برابر اجراهاي حضوري جذب شوند.
٥-نياز به يك تيم قوي و كاربلد از لحاظ فني و موسيقيايي لازم است براي مجريان و نيز إمكاناتي چون اينترنت پر سرعت براي مخاطبين که البته در اجراهای برج میلاد این موارد به خوبی رعایت شد و امیدوارم در آمل نیز استانداردها رعایت شود.
٦-واپسين نكته اينكه اجراي حضوري نوازنده و خواننده با حضور علاقه مندان هم به ارتقاي سطح كيفي و كمي اجراها كمك مي كند و هم انگيزه براي شركت هاي كنسرت گذار را مضاعف ميكند.
مهران منفرد مدرس و نوازنده گیتار الکتریک اظهار داشت:
نظرم در مورد کنسرتهای آنلاین در صورتی که خروجی خوبی داشته باشد مساعد است.
یعنی همه جوانب در نظر گرفته شود که هم تصویر و هم صدای خوب به چشم و گوش مخاطب برسد.
فکر میکنم این در شرایط فعلی اتفاق خوبی خواهد بود و البته واضح است که به هیچ عنوان نمی تواند بعد از این اتفاقات اخیر ، جای کنسرت های سابق را پر کند. چون شور و لذت اجرای حضوری چیز دیگری است و در واقع چه مخاطب و چه هنرمند به آن نیاز دارد.
ایمان خسروی مدرس و نوازنده دف و مدیر آموزشگاه دل شدگان نظرش را اینگونه بیان کرد:
ماهیت اصلی و هدف نهایی اجرای کنسرت، درک و دریافت و تبادل حسی چهره به چهره بین مخاطب و هنرمند است. حال اگر این دریافت و ارسال انرژی رودررو را حذف کنیم، از یک اجرا چه میماند؟
هر آنچه باقیست، مشابه یک اجرای ضبطی است که احوالات خاص خودش را لازم دارد و تفکر طولانی مدت به ابعاد فنی کار، بخش اعظم آن را تشکیل میدهد و صد البته، با کیفیتی پایینتر از یک اجرای ضبطی که بارها ویرایش میشود.
پس تداخل این دو و ادغام آن، و فقط به یدک کشیدن یک نام با عنوان “کنسرت”، جز القای حسی نازل به مخاطب، نسبت به کنسرت, چیز دیگری نیست. چرا که مخاطبِ کمی غریبه با کنسرت، به گمان اینکه ماهیت کنسرت، همینی است که اینگونه میشنود از شرکت در کنسرتهای حقیقی در آینده، منصرف خواهد شد.
به نظرم هنرمند، در ابتدا عضوی از جامعه است و مهمترین وظیفه اش، انجام وظایف اجتماعی که امروز، ماندن در خانه است. طبیعتا اگر هنرمند مخاطبی دارد، بزرگترین وظیفه اش توصیه به مخاطبانش است مبنی بر رعایت حقوق شهروندی: ماندن در خانه.
نیما روحی, نوازنده گیتار بیس, کنسرت گذار و تهیه کننده بیان داشت :
کنسرت در شرایط ایده ال یعنی رفتن مخاطب به سالن برای دیدن خواننده و یا نوازنده محبوب خود و یادآوری خاطرات و نوستالژی و زمزمه ترانه و شعر, یا دیدن اثری نو و جدید و در نهایت تخلیه انرژی.
این تبادل انرژی کاملا دوطرفه است و شاید خاص ترین اتفاق برای یک خواننده و یا نوازنده, رفتن روی استیج باشد تا دو طرف احساس و حال و هوای لحظه خودشان را به هم منتقل کنند.
قطعا اهمیت سودآوری مالی برای کلیه تیم اجرایی اعم از خواننده، نوازنده ، صدابردار، نورپرداز، مالک سالن و سایرین نباید فراموش شود.
ولی وقتی شرایط خاص در یک جامعه حکمفرما می شود مثل جنگ یا شرایط اینچنین و شیوع یک ویروس خاص مثل کرونا, اجرای کنسرت آنلاین صرفا انتقال یک پیام است به مخاطب, پیام امید به آینده که همه چیز برمیگردد و مثل سابق خواهد شد. زنده بودن, فعال بودن و پویا بودن، در کنار هم بودن حتی از راه دور با استفاده از علم و تکنولوژی.
این شاید تنها کاری است که یک هنرمند میتواند برای بهتر شدن حال روحی جامعه خود انجام دهد.