غلامعلي حدادعادل در گفتگويي ارزيابي خود را از مجلس ششم اينگونه بيان مي كند كه مجلس ششم، مجلسي بود كه عده‌اي از فعالان سياسي آن گرايش به سكولاريسم داشتند و به ولايت فقيه به آن صورت كه حضرت امام (ره) مطرح كرده بودند و مقام معظم رهبري هم مدافع آن بوده و هست، اعتقاد نداشتند.
وي در ادامه اضافه مي كند كه ريشه اصلي همه آن تنش‌هايي كه در اين مجلس ايجاد مي‌شد و نهادهاي انقلابي مانند شوراي نگهبان، قوه قضاييه، سپاه پاسداران و … را تحت عنوان نهادهاي انتخابي و انتصابي تقسيم‌بندي مي‌كردند همين كساني بودند كه لاييك بودند و به جدايي دين از سياست معتقد بودند و به ولايت فقيه معتقد نبودند و سعي مي‌كردند مجلس را براساس اين تفكرات اداره كنند.
رئيس مجلس هفتم اينگونه نتيجه گيري مي كند كه بر اين اساس مجالس هفتم و هشتم يك تفاوت جوهري با مجلس ششم دارند. در يك كلام تفاوت مجالس هفتم و هشتم با مجلس ششم تفاوت اصولگرايي و اصلاح‌طلبي است.
وي تاكيد كرد كه البته من نمي‌خواهم بگويم همه اصلاح‌طلبان اعتقادي به ولايت فقيه ندارند، ولي آنهايي كه اعتقاد به ولايت فقيه دارند عمدتاً مديريت مجلس ششم را در دست نداشتند.
حدادعادل در پاسخ به اين سوال كه يعني تعداد قابل‌توجهي از نمايندگان مجلس ششم لاييك بودند، تاكيد كرد: بله، طراحان اصلي و فعالان مؤثر در صحن مجلس ششم به نظر امام درباره ولايت فقيه اعتقاد نداشتند. حالا ممكن است اين سخن من باعث شود كه بعضي‌ها موضعگيري كنند اما به گواهي همه آنچه در مجلس ششم گذشته اين مطلب را عرض مي‌كنم. مجلس ششم ميدان ظهور و بروز انديشه‌هايي بود كه در بيرون مجلس شكل گرفته بود و در مجلس ششم روي آب آمد. به همين جهت هم مردم وقتي متوجه شدند حمايت نكردند.
رئيس مجلس هفتم در جواب اين پرسش كه كلمه «لاييك» معنايي فراتر از قبول نداشتن نظريه حضرت امام درباره ولايت فقيه داشته است و آيا در اين رابطه باز هم تأكيد داريد كه تعداد قابل‌توجهي از نمايندگان مجلس ششم لاييك بودند، با تاكيد بر نظر خود به همشهري مي گويد كه شما از مواضع قبلي و بعدي آنها و از اينكه با چه گروه‌هاي ديگري همدست مي‌شدند و از چه گروه‌هايي طرفداري مي‌كردند. مي‌توانيد درستي اين ادعا را تحقيق كنيد. شما برويد ببينيد در مجلس ششم بعد از اينكه اكبر گنجي دستگير شد چند تا نطق در مجلس ششم به طرفداري اكبر گنجي ايراد شد؟ از اين واضح‌تر برهاني مي‌خواهيد؟
منبع: مشرق