به گزارش گروه علم و فناوری آنا به‌ نقل از Science، یک پژوهشگر از دانشگاه کلمبیا و یک دانشمند از مرکز تحقیقات ژنتیک نیویورک، در کار مشترکی موفق شدند اطلاعات را به‌ صورت کد روی یک مولکول DNA ذخیره و سپس بازیابی کنند. اهمیت این خبر برای دنیایی که حجم اطلاعات تولیدی و نیازمند ذخیره در آن کم‌کم از حجم سیاره زمین بیشتر می‌شود و روزانه میلیاردها بایت اطلاعات تازه در قالب عکس، موسیقی، فیلم، دیتا و دیگر انواع آن به اطلاعات قبلی افزوده می‌شود، بسیار زیاد است.

وقتی تکنولوژی‌های نوری و مغناطیسی ذخیره اطلاعات به حد پایانی توان خود رسیدند، دانشمندان به فکر الگو گرفتن از حافظه طبیعت افتاده‌اند. در طبیعت آنچه در حیات رخ‌ داده است در مولکولی به نام DNA ذخیره می‌شود که متشکل از نوکلئوتیدهاست. یک مولکول دی‌ان‌ای می‌تواند حجم شگفت‌انگیزی از اطلاعات را برای چند ده‌هزار سال در خود ذخیره کند. اخیرا محققان دانشگاه هاروارد موفق به رمز‌گشایی از DNA ماموت‌های پشمالوی ۴۰ هزار سال قبل شدند و می‌خواهند با استفاده از این اطلاعات یک ماموت بسازند؛ پس مولکول ژنتیکی، گزینه مناسبی برای ذخیره اطلاعات است. یک گرم از مولکول DNA قادر است ۲۱۵ هزار برابر یک هارد دیسک یک‌ترابایتی اطلاعات در خود ذخیره کند و همین عدد کافی‌ است برای اینکه از این تکنیک یک گنجینه با ارزش بسازد.

مشکل بزرگ در استفاده از DNA این است که مولکول‌های آن به مرور زمان و بر اثر بازیابی اطلاعات، شکسته شده و برخی اطلاعات از دست می‌رود، اتفاقی که در اینترنت و هاردد یسک‌های مغناطیسی نیز روی می‌دهد. خوشبختانه مولکول‌های دی‌ان‌ای را به‌راحتی می‌توان بازسازی و شبیه‌سازی کرد اما به گفته تیم تحقیقاتی، این تکنیک برای ذخایر اطلاعات هنوز در ابتدای راه است و احتمالا یک دهه پژوهش برای عملیاتی شدن آن نیاز خواهد بود.

پژوهشگران این تحقیق موفق شده‌اند یک فیلم فرانسوی که در سال ۱۸۹۵ ساخته شده بود را به همراه یک کارت تبریک آمازون و چند دیتای دیگر روی یک دی‌ان‌ای ذخیره و سپس با موفقیت بازیابی کنند اما این‌ کار در لوله آزمایش انجام شده است و هنوز مسیری طولانی تا دیتاسنترها پیش رو دارد.

مترجم: محمدرضا احمدی‌نیا