برخورد حماسی با حاكم مدینه/ مِثل من با مِثل یزید بیعت نمی كند
بعد از مرگ معاویه، ولیدبن عتبه، امام حسین(علیه السلام) را به استانداری مدینه اِحضار كرد و بیعت با یزید را به وی پیشنهاد نمود. امام(علیه السلام) در این برخورد كه سرفصل این بخش از مبارزات حضرت است و قبل از انتشار رسمی خبر مرگ معاویه شروع شدبعد از ذكر فضایل و كمالات خود و تذكّر خصال زشت یزید فرمود: «مثلى لایبایع مثله»؛ مِثل من با مِثل یزید بیعت نمی كند. و در بعضی از نقلها آمده است كه فرمود: از جدم شنیدم كه فرمود: خلافت بر فرزندان ابوسفیان حرام است، چگونه با چنین افرادی بیعت كنم؟؛ «لقد سمعتُ جدّى رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) یقول: إنّ الخلافة محرّمةٌ علی ولد أبى سفیان، وكیف اُبایع أهل بیتٍ قد قال فیهم رسول الله هذا؟»
واقعۀ روز بعد: كلمات حیثیت سوز آن حضرت، گُرزی آتشین بر فرق مروان بن حكم/ حسین(ع) هرگز سرسازش با دشمن ندارد
روز بعد، مروان در مقام نصیحت و خیرخواهی پیشنهاد بیعت با یزید را تكرار كرد. امام حسین(علیه السلام) با جدیت تمام و بدون كوچكترین عقب نشینی جواب داد: «إنّا لله وإنّا إلیه راجعون» وعلی الإسلام السلام إذا بلیت الأُمّة براعٍ مثْل یزیدٍ. یا مروان أترشدنى لبیعةِ یزیدٍ ویزید رجل فاسق؟ لقد قلتَ شططاً من القول وزللاً ولا ألومك فإنّك اللعین الّذى لعنك رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) وأنت فى صلب أبیك الحكم بن العاص ومن لعنه رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) فلا ینكر منه أن یدعو لبیعة یزید. إلیك عنّى یا عدوّ الله، فإنّا أهل بیت رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم)، ألحقّ فینا ینطق علی ألسنتنا…. »؛ اگر امت اسلامی به سرپرستی مثل یزید مبتلا شود با اسلام باید وداع كرد(یعنی با حاكمیت یزید اسلام خواهد مرد. لذا كلمه استرجاع را كه هنگام شنیدن خبر مرگ كسی می گویند، باید بر زبان جاری كرد). ای مروان مرا ارشاد و راهنمایی به بیعت با یزید می كنی در حالی كه او مرد فاسقی است؟ پراكنده گویی كردی و حرف نامربوطی زدی و من به خاطر این كلام سرزنشت نمی كنم چون تو همان ملعونی هستی كه هنوز در صلب پدرت(حكم بن عاص) بودی و پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) تو را لعنت كرد. و كسی كه مورد لعن رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) قرار گرفت از او بعید نیست كه به بیعت با یزید فرا بخواند. از من دور شو ای دشمن خدا، كه مرا با تو سنخیتی نیست. چون من از اهل بیت رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) هستم، حق در میان ماست و از زبان ما جاری می شود….
این كلمات حیثیت سوز، گُرزی آتشین بود كه بر فرق مروان فرود آمد و زبان را در كام او خشكاند. كسی جز امام حسین(علیه السلام) جرأت نمی كرد با مروان،كه والی مدینه و از مقربان دستگاه خلافت بود، این گونه سخن بگوید و شرافت و آبروی او را برباد فنا دهد. این گونه سخن گفتن و موضع گیری در مقابل باطل نشان می دهد كه صاحب این سخنان هرگز سرسازش با دشمن ندارد ————————————– منبع:کتاب حماسه و عرفان ،حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی،ص261.
