از “شهید اسماعیل حیدری “بگویید

با سلام ، اینجانب از همسایگان و بچه محل های شهید حیدری هستم .
انصافا ایشان از نظر اخلاق و ادب یک انسان کاملی بودن و به قول جوانهای امروزی ادم با معرفتی بود و از انجای که به تمام سنین نشست و برخواست داشتن و حتی بیشتر موارد دیده شده که به جوانان که کم سن و سال بودن خود به انها سلام و علیک می کردند و از انجایی تعداد اندکی اون را به عنوان یک نظامی می شناختن و هیچ زمانی خود را به عنوان نظامی و دکتر معرفی نمی کرد
غم از دست دادن اون همه ما را شکوکه کرد
و شهر امل با داشتن همچین قهرمانانی افتخار می کند
روح اش شاد و نامش گرامی باد
امیدوارم راه این شهیدان ادامه داشته باشد

با سلام به آمل بله از بچه های قدس بود آیا همه مردم اینو می فهمنند نه به خدا اون رفته بود تا از حرلم حضرت زینب و حضرت رقیه دفاع کنه و موقع رفتنش هم به همه گفته بود که شاید برنگردم چی بگه این رسانه ها مگه همه مردم می فهمنند دفاع یعنی چی ؟اگه راست می گی شما هم مثل آقای علیمی (مداح)پاشو برو سوریه و تفنگ دفاع از حضرت زینب را بگیر دستت نه اینکه بشینی و کنکاش کنی چرا شهید شد و برا چی ؟؟؟؟؟؟؟

وقتی درسایت هامیبینم که اون روبه عنوان یک مستندسازمعرفی کردن خیلی ناراحت وشرمنده میشم
هیچکی نگفت اون یکی ازبهترین نیروهای سپاه کشورمون بود کسی نگفت که اون جزء بهترین های آزمون دکترابود کسی نگفت اون باوجودسه فرزندحدودسه ماه ازکشورش دوربودونیروهای دشمن روبه زانودراورد
من باتمام وجودم افتخارمیکنم زمانی روبااین شهیدبزرگواربودم ودرهوایی که ایشون نفس کشیدن نفس کشیدم.

همان روز اول که آمدن هادي با ما قطعي شد، آمد که وسايل را تحويل بگيرد. وسواس داشت که زودتر به زير و بم «دوربین» جديد آشنا شود. فردايش آمد پرسيد: «سيد وقت داري»؟ مقابلم که نشست گفت: «سفارشي چيزي داري»؟ گفتم: «کفش خوب بردار و زنده برگرد». اين‌طور بود که براي اولين بار با هم همکلام شديم.

دو روز از رسيدن‌مان به سوريه نگذشته بود که با هم رفتيم حلب. سر نترسي داشت ولي بي‌ترسي‌اش از حماقت نبود. از اطمينان بود. انگار تکليفش را مي‌دانست. همين بود که هر شب که برمي‌گشتيم هتل، با اشتياق تصويرهاي آن روزش را نشانم مي‌داد و به بحثم مي‌کشيد سر قاب و زاويه و موضوع. مثل شکارچي‌ها چشم‌هايش برق مي‌زد وقتي از سوژه‌هايي که گرفته بود حرف مي‌زد… و اگر سوژه‌اي از دستش در رفته بود به‌وضوح کلافه مي‌شد.

يک هفته شده نشده، پلاني نشانم داد از دخترک سرايدار مدرسه‌اي که سر کارش مانده بود و مدرسه خالي را جارو مي‌زد. دخترک سرش را از پنجره درآورده بود و براي دوربين هادي شکلک در مي‌آورد. پلان که تمام شد ديدم چشمش نم دارد. گفت: «سيد! کار و اينا سر جاش، دلم واسه دخترم تنگ شده». برايم گفت که رضوانه‌اش سه‌ساله است و خيلي بابايي است و …

هادي دو تفاوت عمده با بقيه مستندسازهايي که آمدند سوريه داشت. اول اينکه خيلي زود دلش براي خانه تنگ شد، و دوم اينکه تا کارش تمام نمي‌شد در لوکيشن مي‌ماند. رفته بوديم از مقاومت مردم سوريه در برابر يکي از عجيب‌ترين جنگ‌هاي تاريخ فيلم بسازيم. هادي بيشتر موضوع کارش نيروهاي “دفاع وطني” بودند که هسته‌هاي مقاومت تشکيل داده بودند و از محله‌ها و شهرهاي خود در مقابل تکفيري‌ها دفاع مي‌کردند. از زندگي، خانواده، کار، آموزش نظامي، تجهيز و نهايتاً عمليات اين نيروها تصوير مي‌گرفت. مستند «دسته ايمان، از گردان کميل» سيد مرتضي آويني را مدام مرور مي‌کرد و دنبال بهينه‌کردن مدل آن براي جنگ سوريه بود. ايده‌اش اين بود که هر کدام اين بچه‌هاي سوري، روايتي منحصر به فرد از يکي از نقاط عطف تاريخ بشر هستند.

يادم هست در بازگشت از حلب، يک شب که در لاذقيه منتظر هواپيما مانديم و بعد از دو هفته خاک و پشه و تير و ترکش، ساحل مديترانه خيلي به جان‌مان نشسته بود، آهي کشيد و گفت: «سيد! خوبه‌ها، ولي کاش مي‌شد با خانوم بچه‌ها ميومديم».

سفر بعدي که معلوم شد من راهي نيستم، زنگ زد و گفت: «ميومدي حالا، بي‌تو صفا نداره‌ها» و من گفتم که نمي‌شود و کار دارم و بايد خانه پيدا کنم و اسباب بکشم و … سفارش دادم که برايم فلان چيز را از فلان جا بخرد و به راننده هميشگي‌مان سلام برساند و به آشپز خوش‌دست فلان هتل سلام برساند و سالم برود و سالم برگردد.

خبر شهادتش را که شنيدم فقط پرسيدم کجا؟ راوي گفت ريف دمشق. و من ذهنم رفت به ريف دمشق، کوچه‌هايي که با هم دويده بوديم، کفش خاکستري‌اش که روز اولِ بدو بدو زبان باز کرده بود، و کت و شلواري که آورده بود مخصوص اينکه اگر خواستيم برويم زيارت عمه بزرگ بپوشد و شيک باشد.

مي گويند مهم است به دست چه کسي کشته مي‌شوي. اصلاً درست و غلط بودن راهت را نشان مي‌دهد انگار. رضوانه‌ی هادي اگر از من چون و چراي رفتن بابايش را بپرسد، به او خواهم گفت که من و بابا شنيديم که آن‌طرف خط، بعد از اذان صبح فرياد مي‌زدند لبيک يا يزيد، لبيک يا معاويه…

به پرستو مهاجر هم باید بگم که اولا مردم خیلی خوب هم می فهمن . همه مردم ما مسلمون شیعه هستند و حضرت زینب و حضرت رقیه رو خوب می شناسن . من نمیدونم چرا انقدر راحت ما به مردم توهین میکنیم . وظیفه رسانه اینه که حقیقت رو بگه حالا مردم خودشون قضوت کنن این از اصول دموکراسی و آزادیه . مشکل امثال شما اینه که فکر میکنید خودتون فهیم و دانا هستین و بقیه هیچی حالیشون نیست . از نظر ما همه میفهمن و آزادن که قضاوت کنن و حقشونه که همه چیزو بدونن .

دوست عزیز(امل ) که نوشته بودین حرفهای شما را قبول دارم میدانم که این سایتها واقعا با اطلاعات اشتباه غلطت و نادرست مردم را گمراه میکنن این نوع سایتها در اصل منافق هستن و میخواهند به نام مردم حرفهای دروغ به مردم تحویل دهند ، از انجایکه کی از این سایتها عکسی را گذاشت این عکس مطعلق به این تشریح جنازه نیست ، دوم اینکه شهید حیدری اول یک دکتر و بعد نظامی و افسر اموزش بود و سوم اینکه ایشان 45 سال سن دارن نه 30 سال و چهارم اینکه ایشان 3 فرزند دارن و نه یک فرزند و فرزند پسر این حدود 18 سال سن دارد من شمرنده ام و لی هر چه زود به جای فیلتر کردن سایت های مثل فیس بوک باید این سایتها را فیلتر و حذف کرد چون خطر این سایت ها حتی خیلی بیشتر از سایت های مستحج هستن و جا داره از سایت هراز نیوز تشکر و قدرانی کرد که در کلام اول نوشته سردا و نه چیز دیگری

سلام من قصد نظر دادن یا رد کردن نظر کسی رو ندارم فقط اینو میدونم که هر حرف راستی رو نمیشه هر جازد نه به خاطر اینکه مردم ظرفیت ندارند یا اینکه نمی فهمند شکر خدا مردم ایران فهمیده و با شعور و انقلابی هستند ولی مشکل رسانه ها و ماهواره های خارجی هستند که دنبال بهانه هستند برای سنگ اندازی جلوی پای ایران .الان که مخفیانه کار میکنیم اینقدر تهمت میزنن و سلاح هسته ای به ناف ما می بندن وای به حال اینکه شفاف سازی بشه .درسته که اونها هیچ غلطی نمیتونن بکنن ولی با کوچکترین بهانه ای که دستشون بدیم کلی از زمان انجام کارهای مفیدمان گرفته می شود یا علی