هراز نیوز :نعمت قربانی – به راستی روزگار عجیبی است؛ وقتی که هستی کسی نیست و وقتی نیستی همواره از تو به نیکی یاد می‌کنند.
حکایت برگزاری همایش تعاونی جامعه ورزشی ماست که چند سالی در شهرستان آمل برگزار می‌گردد.
هرچند در بدو تاسیس این تعاونی اهداف آن در جهت منافع جامعه ورزش بنا شده بود ولی رفته رفته از آن اهدافش به دور گشته و به جای اینکه عصای دست ورزش و ورزشکار باشد بیشتر به دنبال بساز و بفروش و یا بهره بانکی گرفتن دور می‌زند.
اینکه باید از پیشکسوت و مدال آور در عرصه ورزش یاد کرد کاری پسندیده است که اولین دوره آن تحت نام پیشگامان ورزش به نحو احسن برگزار که هنوز هم از آن به نیکی یاد می‌کنند.
در سال‌جاری هم به تبعیت از دوره‌های گذشته تحت نام گلچین ورزش آمل همایشی برگزار که اولا می گوییم خسته نباشید و ادب حکم می‌کند که چنین بگوییم دوما هدف از برگزاری این همایش شما چه بود. خودنمایی کردن و به همدیگر نان قرض دادن؛ اگر این چنین است برایتان متاسفیم.
به راستی تعریف از کلمه پیشکسوت را دوستان فقط به دو رشته ورزش خاص خلاصه کردند. آیا شهری که دارای ۴۰ هیات ورزشی با قدمت بیش از ۳۰ سال دارد فقط باید به این دو رشته بسنده کرد.
آنچه در این همایش دیده شد نان قرض دادن هیئت مدیره به یکدیگر و حذف آدم‌هایی که جوانی‌اشان را در راه ورزش گذاشته‌اند بود ولی آقایان آنها را به ناحق ندیدند؛ آیا ابراهیم امیرصالحی، اسدالله ملک، عباس فرهادی، علی عزیزی، سلیمانی، محمد عالی زاد، محمد خانزاد، هاشم قبادی برای والیبال کم زحمت کشیدند، حسین ثقفی در ژیمناستیک جوانی اش را گذاشته، حسین مظلوم‌ها آیا مستحق تقدیر نبودند،
امثال غفور غفاری که در سال ۱۳۵۱ به اردوی تیم ملی دوچرخه سواری انتخاب شده جایی در این همایش نداشت، شما در رشته کاراته امثال شیرسوارها را ندیدید، ایا در رشته شنا پیشکسوتی که قهرمان ایران باشد نداشتیم و یا فوتبال ما بزرگانی که بتواند در این گزینش جای بگیرد نبودند و خلاصه اینکه در بسکتبال ما پیشکسوتی که قابل تقدیر باشد نداشته‌ایم.
سجادی‌ها، شاهانی‌ها، نبویان‌ها و حسن‌نژاد‌ها برای بسکتبال کم زحمت نکشیدند‌اند. هر چند که ما مرده پرستیم و حتما باید این بزرگواران خدای ناکرده از دنیا بروند و بگوییم چه دردانه‌ای را از دست دادیه‌ایم، کاری که در این دوره انجام پذیرفت.
از پیشکسوتی که قبلا می‌بایست به حق تقدیر گردد انگ… زدیم ولی امسال در بین ما نبود و به خانواده‌اش تندیس دادیم!!! به راستی آقایان هیئت مدیره به دنبال چه چیزی هستند. بزرگی کردن اول از خودگذشتن است نه اینکه چانه‌زنی برای خود که من هم باید تندیس بگیرم.
هر چند که در این دوره خیلی از آدم ها اصلا جایی برای تقدیر شدن و تندیس گرفتن نداشتند که بنا حق تقدیر شدند و از خیلی‌ها می بایست به حق تقدیر شود حتی نامی برده نشد.