هراز نیوز – ذبیح الله ابراهیمی – صبح جمعه وقتی از کوهپیمایی برمی گشتیم، در جاده روستای نوا با ماشین های متعددی روبرو شدیم که به سمت این روستا می رفتند. در بین آنها تعداد پلاک قرمزها، شاسی بلندها و ماشین هایی با دو سرنشین قابل توجه بود. تشخیص ماهیت سرنشینان هم کار سختی نبود، چرا که شناختن نماینده های مجلس و مدیران منطقه ای برای یک خبرنگار موضوعی عادی است.
با یکی از همراهانم درباره سرخوردگی جوان ها و غمگین بودنشان گپ می زدیم که او با دیدن هجوم مدیران به سمت روستای نوا حرف خود را اینطور ادامه داد: “متاسفانه همه چیز سیاسی شده و بسیاری از تحلیل ها هدف دار است، نه واقعی! مثلا همین آدم هایی که با سرعت خود را به یادواره شهدای نوا می رسانند، آیا اگر سخنران یادواره امروز یک استاد دانشگاهِ عالم اما گمنام بود، باز هم برای نشستن در صف نخست مراسم از یکدیگر پیشی می گرفتند؟!”
با مقایسه این شرایط با وضعیت یادواره ای دیگر در همین منطقه، درک مسئله راحت تر خواهد شد.
در چهاردهمین یادواره شهدای گمنام شهیدآباد لاریجان و دو شهید روستای گیلاس همه مسوولان منطقه طی نامه ای رسمی دعوت شده بودند اما جز رئیس اداره اوقاف لاریجان هیچ مسوول دیگری در این مراسم حضور پیدا نکرد. این درحالی است که این مراسم سخنران برجسته سیاسی نداشت بلکه یکی از سرداران به نقل خاطرات خود پرداخت و دعای کمیل در کنار مزار شهدا زمزمه شد.
عالم برجسته شیعه، حضرت علامه حسن زاده آملی در سال های گذشته فارغ نام و مسوولیت سخنرانان، در برخی از یادواره های منطقه لاریجان به صورت مداوم حضور پیدا می کرد.
آیا چنین رفتاری را در مدیران حاضر سراغ دارید؟
چقدر غريبانه…
به قول معروف اومدن که اومدن ،نیامومدن هم به خنجر از خلوص جلسه که کم نمیشه
علامه حسن زاذه رو که نباید با آدم های عشق میز مقایسه کرد!!!!
امان از سیاست!!