به گزارش پایگاه خبری هراز نویز ، فرارونوشت :- آرون دیوید میلر، مشاور شش وزیر خارجه آمریکا که اکنون محقق مرکز وودرو ویلسون است و کتابی را با عنوان «آیا آمریکا می تواند رئیس جمهور بزرگ دیگری داشته باشد» را در حال انتشار دارد طی گزارشی برای سی ان ان به تشریح شرایط فعلی نشست امروز ژنو در مورد مسائل سوریه پرداخته و می نویسد: کلوپ «بیایید کاری کنیم که احساس بهتری داشته باشیم» روز شنبه در ژنو گردهم می آیند تا تصمیمی در مورد سوریه بگیرند.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از سی ان ان، مقاماتی که به دعوت کوفی عنان، نماینده ویژه سامان ملل (پنج عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل- آمریکا، فرانسه، چین، انگلیس و رسیه- به علاوه ترکیه و تعدادی از اعضای اتحادیه عرب از جمله عراق و قطر) در ژنو گردهم آمده اند، انگیزه و نیات خوبی دارند. نگرانی آنها در مورد کشته شدن بیش از 12 هزار نفر و زخمی و دستگیر شدن هزاران تن دیگر قابل درک است.

اما متاسفانه نتایج نشست ژنو حتی با توجه به اضافه شدن انگیزه های دیگر (ترک ها به دلیل سرنگون شدن هواپیمایشان توسط نیروهای سوری، بیش از هر زمانی از سوریه به خشم آمده اند) نتایج چندان جدیدی را به دنبال نخواهد داشت.

هدف این نشست بررسی و توافق در مورد طرح پیشنهادی عنان به منظور توقف درگیری و خشونت از سوی همه طرف ها است اما احتمال اینکه این طرح تاثیرات بیشتری نسبت به طرح صلح عنان داشته باشد، بسیار اندک است. طرح صلح عنان خواستار آتش بس در سوریه بود که با ناکامی روبرو شد.

مشکل اصلی این است که هیچ گزینه مطلوبی در مورد سوریه وجود ندارد و هیچ کس نمی خواهد مسئول اختلافاتی فرض شود که رژیمی را به چالش می کشد که هنوز قدرت تسلیحاتی عظیمی در برابر مخالفان دارد و این مخالفان هنوز آنقدر رشد نکرده اند که جایگاهی برای سرنگون این رژیم کسب کرده باشند. تعداد کشته و زخمی های درگیری های سوریه آنقدر زیاد است که جایی برای مصالحه دیپلماتیک باقی نگذاشته و راه حل نظامی نیز بسیار خطرناک و نامطمئن است.

چالش دیگر این است که جامعه جهانی اساساً با شکاف روبرو شده است. گروهی که امروز گردهم آمده به جای آنکه در مورد خواسته ها و تصمیمات خود به اتحاد رسیده باشد، بیشتر شبیه به گروهی است که با بی میلی گردهم آمده اند و همکاری و فعالیت چندانی ندارند.

با وجود آنکه در ظاهر همه آنها ابراز آگاهی می کنند که بشار اسد باید قدرت را ترک کند و شرایط فعلی منافع همه آنها را به خطر می اندازد، با این حال انگیزه ها و دستور کارشان به شدت از هم دور است. با این حال هنوز هم خطر تغییر شرایط با استفاده از زور علیه این رژیم بیشتر از حفظ آن است.

شرکت کنندگان در این نشست، همگی نگرانی خود را در مورد شرایط سوریه ابراز می کنند و تلاش خواهند کرد که راه های جدیدی را برای حمایت و سازماندهی مخالفان سوری و افزایش فشار بر رژیم سوری را ارائه دهند. شاید توافقی ضمنی در مورد طرح جدید کوفی عنان صورت گیرد اما آنچه که سه بازیگر اصلی این بازی- آمریکا، روسیه و ترکیه- واقعاً به آن می اندیشند به شرح زیر است:

آمریکا: آمریکا از خشونت وحشت زده است و این حس هر روز بیشتر می شود. اما باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری بر مسائل داخلی تمرکز کرده؛ وی می داند که کشورش هیچ تمایل و ظرفیتی برای یک تعهد خارجی جدید یا یک ماموریت نظامی خطرناک در پی جنگ های افغانستان و عراق ندارد. آمریکا از یک تعهد نظامی بی انتها هراس دارد و به تنهایی نیز وارد عمل نخواهد شد. همچنین نمی خواهد شاهد نتایجی باشد که عناصر رژیم سابق را همچنان در قدرت نگه می دارد. ضمن اینکه در مورد حمایت و اقدامات نصفه و نیمه بسیار محتاط است: اقداماتی چون تعیین منطقه ممنوعه و مسلح کردن مخالفان سوری. در حال حاضر درگیری و کشمکش واشنگتن بیشتر از آن است که بتواند پیشروی این مذاکرات قرار گیرد.

روسیه: واقعیت این است که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه از وخامت شرایط رژیم اسد آگاه است اما به آمریکایی ها اجازه نخواهد داد که مانند موضوع لیبی، نتایج را به دیگر کشورها دیکته کنند. روسیه شاهد سرنگونی تمام حامیان خود- صدام حسین، معمر قذافی و حال بشار اسد که تحت فشار قرار گرفته- و سرنگونی آنها بوده و این سرنگونی بالاخره یک سرش به آمریکا وصل بوده است.

روسیه به عنوان یک قدرت بزرگ مصمم است که نفوذ خود در سوریه را حفظ کند؛ این کشور به سوری ها تسلیحات می فروشد و از بندر تارتوس به عنوان جایگاه مهم تاسیسات دریایی خود بهره می برد. پوتین همچنین نمی خواهد شاهد شکل گیری رژیمی در سوریه باشد که از حمایت سعودی های سنی برخوردار است. وی به دلیل حمایت سعودی ها از مسلمانان در چچن و قفقاز شمالی بیزار است. بنابراین وی به دنبال راه حلی است که بخشی از رژیم سابق و اقلیت علوی را حفظ کند و مطمئناً بیانگر نقش اصلی روسیه باشد.

ترکیه: ترک ها بسیار عصبانی هستند و از سرنگون شدن یکی از هواپیماهایشان توسط سوریه که آنها را در موضع ضعف نشان داد، به خشم آمده اند. اما اگر آنکارا واقعاً به دنبال ایفای نقشی محوری بود، می توانست از این حادثه به عنوان بهانه ای برای استفاده از گزینه نظامی بهره بگیرد. ضمن اینکه ملت ترکیه هیچ تمایلی به آغاز جنگ با سوریه ندارند. ترکیه همچنین نگران حمایت های سوریه از کردهای پ ک ک است. واقعیت این است که ترکیه در مورد اقدامات علیه سوریه بسیار دقیق و محتاط خواهد بود مگر اینکه جریان ورود پناهجویان از سوریه به ترکیه به شدت بدتر شود یا کشت و کشتار به سطوح جدید برسد. ترک ها برای هدایت و سرپرستی اقدامات احتمالی موقتی هستند.

و این روند همینطور ادامه خواهد داشت. گروهی که در ژنو گردهم آمده اند شاید راه حل جدیدی مطرح کنند، یا بیانیه ای تند صادر کنند و یا برنامه هایی را طراحی کنند که ممکن است در آینده اجرایی شود. شاید حتی طرح عنان را برای تشکیل دولت متحد ملی نیز مورد تایید قرار دهند اما حتی اگر برنامه های اجرایی جدیدی از سوی این گروه اعلام شود، آنچه که در این نشست مطرح نشده بیش از مسائل مورد بحث قابل اهمیت بوده اند.

موقعیت سوریه در حال حاضر یک تراژدی است اما تراژدی که هیچ کس حاضر نیست که مسئولیت آن را بپذیرد. هزینه سرنگون کردن بشار اسد هنگفت خواهد بود اما هزینه بازسازی سوریه جدید به مراتب بیشتر ارزیابی می شود.

نشست ژنو باید برنامه ریزی ها را آغاز کند چراکه در صورت سقوط رژیم اسد جامعه جهانی باید با هزاران تن از صلح جویان و میلیاردها دلار پول برای بازسازی و حفظ روند حرکتی این کشور اقدام کند. در غیر این صورت تراژدی بزرگتری در سوریه اتفاق خواهد افتاد که با افزایش شدید خشونت و کشت و کشتار و حتی تکه تکه شدن این کشور همراه باشد.

شاید جامعه جهانی برای سرنگون کردن اسد اتحادی نداشته باشد اما باید خود را آماده مقابله با فاجعه ای کند که در صورت سرنگونی وی رخ خواهد داد.