هراز :چندی پیش با یکی از دوستان هنرمند و فعال در عرصه ی خوشنویسی بحثی دوستانه پیرامون فرهنگ و هنر شهر و معضلات آن داشتیم که در این راستا از زبان ایشان مطلع شدم عزیز هنرمندی که تا به حال افتخار آشنایی با ایشان رانداشتم با وجود معلولیت جسمی و مشکلات عدیده ای که به همین علت بدان گرفتار است همچنان در عرصه های مختلف هنری فعالیت دارد.
کنجکاو شدم تا اطلاعات بیشتری از ایشان به دست بیاورم و حتی الامکان مصاحبه ای هم داشته باشم شاید بدین طریق صدای این هنرمند به گوش مسئولیت ذیربط برسد.
پس با هماهنگی امیرحسین زاده عزیز قرار مصاحبه گذاشته شد و به اتفاق ظهر هنگام عازم روستای رشکلا محل سکونت ایشان شدیم . در بدو ورود و به هنگام آشنایی با این خانواده متوجه شدم همسرایشان نیز دارای معلولیت می باشد.
دور تا دور اتاق تابلوهای خوشنویسی شده با تذهیب کاری زیبا چشم نوازی می نمود. در گوشه ای از اتاق هم چند ساز نی که به طرز زیبا و هنرمندانه ای حکاکی شده بود به چشم می خورد.
پس از معرفی و آشنایی اجمالی مصاحبه مان را در فضایی صمیمی آغاز کردیم که آنچه در ادامه می خوانید ما حصل گفتگوی ما با هنرمندی است که با عشق از هنر و با حجب و حیای هنرمندانه اش از مشکلات خاص خود می گوید:
هراز :قبل از هر چیز و برای آشنایی بیشتر خوانندگان لطفا خودتان را معرفی بفرمایید:
با عرض سلام خدمت شما و خوانندگان خوب سایت هراز نیوز، اینجانب حسین اهنزی متولد 1352 وجه تسمیه فامیلی از روستای اهنز سوادکوه گرفته شده است .یک پسر دارم به اسم رایان
آقای اهنزی چگونه باهنر آشنا شدید و از چه زمانی فعالیتهای هنری خودتان را شروع کردید؟
هنر درخانواده ما چیز تازه ای نبود و برادران قبل از من فعالیتهای هنری داشتند و من سال 1380 فعالیت خودم را با خوشنویسی و تذهیب آغاز کردم
ما 5 برادر هستیم که 3 برادر در زمینه خوشنویسی فعالیت می کنیم که آغازگر این فعالیتها برادر بزرگتر بوده است .
آواز نیز در خانواده ما موروثی است و بالطبع بنده نیز به آن علاقه مند شده و در این راه گام برداشتم .
به جز خوشنویسی، تذهیب و آواز فعالیت هنری دیگری دارید؟
بله با ساز نی تیر آشنایی دارم البته نه به صورت حرفه ای.
فراگیری ساز نی جزو دشوارترین سازهای ایرانی است،آیا در این زمینه از محضر استادی بهره بردید؟
متاسفانه خیر، ساز نی برخلاف سازهای ایرانی همچون تار، سه تار و سازهای دیگر به تنهایی از خود صدایی ندارد و همین فراگیری و نوازندگی آن را دشوارتر می سازد، بنده با گوش دادن به نی نوازی های اساتید محضر این رشته استاد محمد موسوی و استاد کیایی به فراگیری آن مشتاق شدم و بدون تعلیم خاصی تا حدی آن را آموختم.
هنر در ذات خود به تنهایی همه زیبایی و شیرینی است و نمی توان تلخی را در آن متصور بود اما پیرامون هنر و فعالیت های مرتبط هنری بعضاً به دلیل نبود بسترهای مناسب جهت رشد و شکوفایی و عدم امکانات مکفی تلخی ها پدیدار می شوند.
به طور مثال زمانی که خوشنویسی با عشق و علاقه تعلیم می بیند تا بتواند اثری خلق کند دوست دارد بتواند هنرش را مورد عرضه قرار دهد در حالیکه متاسفانه بسیاری از جمله بنده از چنین امکانی بی بهره اند.
از امیر حسین زاده عزیز شنیده بودم که حسین اهنزی به دلیل معلولیت و بیکاری با مشکلات اقتصادی نیز درگیر است سعی می کنم سوالاتم را طوری جهت دهم تا بدون اینکه وی را ناراحت کنم برایمان از مشکلاتی بگوید و اما عجیب که این مرد مناعت طبع هنرمندانه اش نمی گذارد تا کلامی بگوید پس با رندی از جواب دادن طفره می رود انگار نمی خواهد جز از هنر بگوید.
مجبور می شوم از ایشان خواهش کنم تا حداقل بصورت کوتاه هم که شده بخشی از مشکلاتش را که کم هم نیستند بازگو کند تا شاید…. هر چند خودم مثل او امید چندانی نداشتم….
آقای اهنزی شما با وجود معلولیت جسمی آیا به غیر از هنر کار دیگری هم انجام می دهید؟
آیا زندگی شما از طریق هنر تامین می شودو آیا حمایت خاصی از سوی ارگان های ذیربط انجام شده ؟
از طریق هنر که خوب قابل تامین نیست و حتی گاهی این فعالیتها ایجاد هزینه هم می کنند ، حمایت خاصی هم تا این لحظه از سوی هیچ ارگان یا نهادی از بنده صورت نگرفت .
در زمینه خوشنویسی تا کجا پیش رفتید؟
در بدو شروع خوشنویسی نزد برادر بزرگم تلمذ کردم و بعد به تنهایی مشق می کردم تا اینکه مصمم شدم مدرک ممتاز خوشنویسی را به دست بیاورم. دوستانی که در این هنر سررشته داشتند از جمله امیر حسین زاده و جناب آقای خسروی گفتند شما هرز می نویسی و برای کسب این درجه می بایست حتما از کلاس اساتید مربوط استفاده کنی اما از آنجائیکه به توانایی خودم ایمان داشتم با کمک امیر حسین زاده که سرمشق های استاد امیرخانی را در اختیارم قرار داده بود تمرین کردم و به شکر خدا توانستم همان اولین بار درامتحان ممتاز قبول شده و درجه ممتازی را بدست بیاورم و می خواهم به خواست خدا با تمرین و تلاش بیشتر در امتحان فوق ممتاز شرکت کنم.
گویا تذهیب هرکار می کنید آیا تذهیب را هم بدون استاد یاد گرفتید؟
خیر، خوشبختانه به دلیل حضور یکی از اساتید برجسته تذهیب کشور در آمل یعنی استاد محمد نائیج ، در محضر ایشان بسیار آموختم اما متاسفانه چندی است که به دلیل بیماری این استاد گرانقدر آموزشها متوقف شده که امیدوارم بابهبودی هر چه زودتر استاد نائیج بتوانم آموزشهای خودم را در این زمینه کامل کنم.
آیا تاکنون با اداره ارشاد آمل به عنوان متولی اصلی فرهنگ و هنر تعاملی داشتید.
خیر، به جز حضور در همایش کتاب وحی که سالانه در ماه مبارک رمضان توسط اداره ارشاد برگزار می شود همکاری دیگری نداشتم.
معلولیت جسمی و سختیها و مشکلاتی که با لطبع آن بوجود آمده خللی در فعالیتهای شما ایجاد نکرد؟
به دلیل علاقه بسیار زیادی که به خوشنویسی و تذهیب داشتم تمام سختیها را به جان خریدم و با علاقه و افر در این مسیر گذاشتم اما بعضی بی مهری ها باعث شد تا کمی سرد شوم مثلا همین استاد نائیج در دهه هفتاد به دلیل بی توجهی مسئولین مجبور به ترک آمل و رفتن به تهران برای ادامه کارشد.
حتی زمانی که با مسئول بهزیستی استان صحبت کردم و به بنده گفت هنر در استان مازندران کاملا مهجور است و هیچگونه حمایتی نمی توانیم از شما انجام دهیم .
با اینکه بنده معلولی هستم که در زمینه هنر فعالیت می کنم و از بهزیستی انتظار دارم تا مرا در ادامه این راه تشویق نماید نه اینکه با عدم حمایت دلسرد کند.
بطور مثال به بهزیستی پیشنهاد دادم برای بنده کلاس خوشنویسی بگذارند تا برای معلولین علاقه مند تدریس کنم،بهزیستی استان تیر اعلام کرد مشکلی در این زمینه وجود ندارد و برگزاری چنین کلاسهایی می تواند معلولینی که در خانه محبوس هستند را از انزوا و افسردگی خارج شوند اما متاسفانه بهزیستی آمل با وجود برگزاری کلاسهای گلدوزی بافندگی و خیاطی و …که چند روز در هفته نیز برگزار می شوند به بنده اجازه تشکیل کلاس خوشنویسی را نداد و دلیل آنها هم عدم وجود بودجه بود.
از بیمه هنرمندان استفاده می کنید؟
تا این لحظه که خیر اما آقای خسروی گفتند با گرفتن مدرک ممتاز که پارسال آن را اخذ کردم بعد از مدتی فعالیت با این مدرک می توانم از بیمه هنرمندان استفاده کنیم البته الان تحت پوشش بیمه خدمات درمانی هستم که خوب بصورت کامل پوشش نمی دهد و کارایی آنچنانی ندارد.
با وجود مشکلاتی که ذکر کردید آینده هنری خود را چگونه می بینید؟
آینده هنری که اگر به همین منوال پیش برود امیدی ندارم چون زمانی می توان هنر را برای دل خود انجام داد که از هر نظر تامین باشی.
به عنوان یک هنرمند معلول چه انتظاراتی از مسئولین دارید؟
انتظار دارم به هنر با دیدبازتری نگاه کنند و حمایتهایشان به گونه ای باشد که هنر ممری برای تامین هزینه های زندگی ما هم باشد. اینکه کلاسی تشکیل شود تا بنده با تدریس در آن بخشی از هزینه های خود را نیز تامین کنم فکر نمی کنم انتظار گزاف و بی جایی باشد.
البته اگرراهکاری اندیشیده شود که معلولین بتوانند در ادارات کارهایی را که نیاز به فعالیت آنچنانی ندارد به کار گرفته شوند بخش بزرگی از مشکلات این عزیزان حل خواهد شد .
بهزیستی در زمینه معلولیت با توجه به اینکه شما و همسرتان هر دو دچار معلولیت جسمی هستید آیا حمایتی از شما انجام می دهد ؟
ما کمتر از یکسال از اداره بهزیستی مستمری می گرفتیم اما به ناگاه قطع شد وقتی از دوستان پرسیدم گفتند ما اجازه نداریم و از بالا دستور آمده که مستمری شما را قطع کنیم و اجازه نداریم به شما مستمری یا بن بدهیم .
این اتفاق برای همه خانواده های معلولین افتاده یا مختص به شما بوده ؟
نه ظاهراً که در مورد ما اعمال شده چرا که دوستانی را می شناسیم که با وجود داشتن شغل و پیشه از مستمری اداره بهزیستی هم بهره مندند.
در پایان حرف یا آرزوی خاصی ندارید؟
آرزو می کنم با حمایت مسئولین بتوانم از این چهار دیواری خلاص شده و با فراغ بال بیشتری هنر خود را دنبال نمایم و جلوی خانواده خود نیز شرمنده نباشم و در پایان تشکر می کنم از همسر فداکارم که در تمامی مراحل زندگی حامی من بوده و خواهد بود .
با حسین اهنزی و همسر و فرزندش خداحافظی می کنیم و من در تمام طول راه برگشت در این فکرم اگر من جای او بودم آیا مطالباتم در همین حد بود ؟
و اینکه در کشوری با منابع سرشار و درآمد هنگفت نفت نمی توان از چنین هنرمندانی حمایت کرد؟
چقدر از 3 هزار میلیاردها !سهم چنین افرادی هست ؟
و به یاد می آورم زمانی را که امیر حسین زاده اول بار از حسین اهنزی و مشکاتش گفت و من بلا فاصله با محمد محمدی رئیس اداره فرهنگ و ارشاد آمل تماس گرفتم و شرح ماوقع را تعریف کردم و او بدون هیچ درنگی یا بهانه ای قول همکاری و مساعدت داد.
باز هم گلی به جمال مدیرانی اینچنین که هنوز امیدها را در ما زنده می دارند.
گزارش سرویس فرهنگی هراز نیوز اسماعیل مدنی
با سلام به آقای اهنزی افتخار میکنم
با سلام
با آرزوی موفقیت و سلامتی برای آقای اهنزی
اهنز روستایی در شهرستان فیروزکوه استان تهران است که مردمانشان به زبان مازندرانی (طبری) صحبت می کنند که به اشتباه در این مصاحبه شهرستان سوادکوه (به جای فیروزکوه) قید شده است.
با تشکر