«باید ها و نبایدهای چهار شنبه آخر سال»
باهم بودن و در کنار هم از مواهب الهی بهره بردن و احترام به حریم یکدیگر از مشخصات ملتی است که دارای پیشینه بی نظیر تاریخی در عرصه های اجتماعی، فرهنگی، اعتقادی و سیاسی است. ایران بزرگ، بهرمند از فرهنگ غنی و هنجارهای ارزشمندی است که سایر ملت های بظاهر پیشرفته در مسائل مادی و ظاهری، بشدت محتاج آنند، مجموعه ای از حیاء و نجابت و شرافت با تلفیقی از مفاهیم نورانی اسلام و آموزه های حیات بخش ائمه معصومین علیهم السلام در کشوری بهم آمده است که نام زیبای ایران اسلامی را بر تارک افتخارات خویش دارد، وقوع انقلاب اسلامی و ایستادگی ملت ایران در پای پرچم بر افراشته اسلام و مخالفت با مظاهر کفر و شرک و نفاق، فضای جدیدی بر روی جهانیان گشود و منطق محکم و مبتنی بر ارزشهای الهی و انسانی را مورد تحسین افکار عمومی جهانیان قرار دارد.
این افتخارات بزرگ در سایه تفضلات الهی و پرهیز از آلوده شدن به جلوه های خرافی و ضد اخلاقی میسر گشته است، مردان و زنان فداکار این سرزمین، قریب به 4 دهه در مقابل القائات شیطانی و طوفان حوادث فتنه ها مقاومت کرده اند. این ملت، اقتدار ملی و شخصیت تاریخی خود را در پرتو فرهنگ ناب محمدی(ص) بدست آورده است و صد البته خرده فرهنگ های اجتماعی را نیز در امتداد رسومات ایرانی و اسلامی گرامی می دارد و از کنار هم بودن در جهت ایجاد محیطی سرشار از امید به آینده روشن، لذت می برد اما متاسفانه در سالهای اخیر به سبب القائات خارج از فرهنگ خودی، پیرایه های زشت و زننده بر مراسم چهارشنبه آخر سال، عارض گشته است، بنحوی که انتظار برای شرکت در یک جشن ملی و همگانی، به نگرانی عمومی برای خانواده ها مبدل شده است.
سوختن و سوزاندن و موجی از هیجان های کاذب و ایجاد فضای ملتهب و ناامن به بهانه برگزاری یک جشن، از عوارض نفوذ افکاری است که فرهنگ و هویت کشور را نشانه رفته است و حتی مدت زمان خاص برای این عملیات جنگ و گریز تعریف نشده است.
و در پایانِ این مثلاً جشن آخر سال، دهها کشته و مجروح بر روی دست خانواده ها باقی می ماند، با این حساب آیا باید همچنان بنشینیم و با سکوت و بی علمی خود، موجبات تقویت آشوب و بی نظمی و آزار و اذیت خود و دیگران را فراهم نمائیم؟!
«ستاد امر به معروف و نهی از منکر استان مازندران»