روزی به یاد دیروز، بایجان لاریجان+عکس

روزی به یاد دیروز، بایجان لاریجان

دانش آموزان و معلمان مدرسه شبانه روزی بایجان لاریجان در اقدامی جالب توجه، پس از ۲۷ سال بار دیگر با یکدیگر دیدار کردند و بر سر کلاس درس حاضر شدند.

مدارس شبانه روزی به دلیل حضور تمام وقت دانش آموزان در کنار یکدیگر همواره حال و هوای خاص خود را داشته است. به طوریکه ضرورت مشارکت و همدلی و همکاری دانش آموزان، معلمان و مسولان با یکدیگر، خاطرات تلخ و شیرین مشترک بسیاری می آفریند که امروزی ها به آن می گویند نوستالژی!

دانش آموزان مدرسه شبانه روزی بایجان لاریجان هم به ابتکار چند تن از معلمان و دانش آموزان آن دوران، به لطف شبکه اجتماعی و ایجاد گروه تلگرامی موفق شدند “روزی به یاد دیروز” را در محل همان مدرسه خلق کنند و بار دیگر بر سر کلاس درس حاضر شوند.

آقای حسین اسحاقی که تمام طول دوران تدریس خود را در بخش محروم لاریجان سپری کرده و مدت سه سال عهده دار سرپرستی این مدرسه بوده در خصوص این گردهمایی به هرازنیوزگفت: اینجا مدرسه ی شبانه روزی بایجان است. بنده سه سال سرپرست این مدرسه بودم. چند وقت پیش تصمیم گرفتم بچه های مدرسه را یک بار دیگر دور هم جمع کنم. بنابراین بعد از تشکیل گروه تلگرامی توانستیم با حدود ۶۰ نفر ارتباط برقرار کنیم و برنامه ی دور همی تحت عنوان (روزی به یاد دیروز) را برگزار کردیم. خوشبختانه با احتساب برخی از همکاران حدود ۴۵ نفر حضور پیدا کردند. در واقع بعد از ۲۷ سال این دیدار شکل گرفت که برای همه ما بسیار لذت بخش بود.

از نکات جالب توجه در این دیدار تکرار یک عکس قدیمی دانش آموزان با معلمشان جناب آقای حسین اسحاقی بود. به طوریکه همان آدم ها در همان نقطه از حیاط مدرسه همان قاب عکس را تکرار کردند با این تفاوت که گذر زمان گرد سپید تجربه بر موی معلم نشانده و دانش آموزان دیروز را از دنیای رویایی دانش آموزی به دنیای جدی کار و زندگی فرستاده است و البته دست اجل به زندگی خاکی یکی از آنها پایان داده است.

دانش آموزان مدرسه شبانه روزی بایجان لاریجان در این روز علاوه بر حضور در سر کلاس درس و تکرار خاطرات دوران دانش آموزی، بر سر مزار یکی از بچه های سفر کرده حاضر شدند و نیز از نمایشگاه عکس دانش آموز قدیم امید حامدی بازدید به عمل آوردند.

در این گردهمایی آقایان فضلی و خلیلی از مدیران آموزش و پروش لاریجان و تعدادی از معلمان این بخش نیز در جمع دانش آموزان حضور پیدا کردند.

شاید از خودمان بپرسیم ترتیب دادن گردهمایی های اینچنینی چه سودی می تواند داشته باشد. دو پارگراف زیر را از ویکی پدیا در این باره خوانده ام که می گوید: نوستالژی، خاطره‌انگیز، یادمانه یا دریغ‌پنداشت یک احساس غم‌انگیز همراه با شادی به اشیا، اشخاص و موقعیت‌های گذشته است. به عبارتی دیگر آرزومندی عاطفی و احساس گرمی نسبت به موقعیتی در گذشته که از جنبه‌های اصلی آن” دلتنگی شدید برای زادگاه” است. دلتنگی به سبب دوری از وطن یا دلتنگی حاصل از یادآوری گذشته‌های درخشان یا تلخ و شیرین.

جالب است بدانید برخلاف قدیم که دریغ خوردن برای گذشته نوعی بیماری تلقی می‌شد، ظاهراً امروز اغلب معتقدند این احساس نتایج بسیار مثبتی برای فرد به همراه دارد: هیجان و همزمان وقار را افزایش می‌دهد، عزت نفس و ارتباطات اجتماعی را رشد می‌دهد، با ایجاد ارتباط بین گذشته و حال به زندگی معنی می‌بخشد و با احساس مرگ مقابله می‌کند.