نفس های ساختمان مهدیه آمل به شماره افتاد +عکس

۱۴ سال پیش زمانی که یه نوجوون بودم با تاکید مربی پرورشی دبیرستان، فرم عضویت اتحادیه انجمن اسلامی دانش آموزان رو پر کردم و همون سال در انتخابات هیئت مرکزی شهرستان آمل رای اوردم .
شروع فعالیتهای سیاسی ، مذهبی و اجتماعی من از همونجا بود
به عنوان یک نوجوون دیدن اینهمه شور و حرارت در بین هم سن و سالهام برام خیلی جالب بود.
برنامه های متعددی رو در این انجمن تجربه کردم ، از دیدارهای مکرر با رهبری تا اعزام به سفر حج و کاروان راهیان نور
دفتر اتحادیه تو ساختمان مهدیه آمل بود ، اولین بار که وارد مهدیه شدم احساس دلبستگی عجیبی بهش داشتم ، مکانی که قبل از من ، جوونای قدیم درش فعال بودن و خیلی هاشون شهید شدن ، برگزاری مراسمات متعدد ، نشست های صمیمانه ، پنجشنبه ها و زیارت آل یاسین ، نیمه ی شعبان و یکی از بزرگترین جشنهای این روز مبارک تو مهدیه و… همه و همه باعث شده بود که هر روز وابستگی بیشتری به این مکان پیدا کنم .
مهدیه برای خیلی از کسانی که حضور فعال داشتن ، سراسر خاطرات لذّت بخش به همراه داره ، شور و نشاط خلّص و مخلصانه ی بچه ها بدون هیچ چشم داشتی جلوه واقعی خلوص رو به نمایش می گذاشت.
سالها در گذر بود و همراه با گذار عمر ، سن ساختمان مهدیه هم بالا و بالاتر رفت و هر روز از نشاطش کم شد، هر روز بیشتر از دیروز تا جاییکه الان نزدیک به سه ساله دیگه تبدیل به مخروبه شده ، مهدیه همون مکانی که در نوجوونی خیلی از ماها رو تربیت کرد حالا به وقت پیری به همّت ما نیاز داشت تا دوباره از نو جوون بشه و نوجوون های بیشتری رو تربیت کنه امّا ما غرق در دریای روزمرگی خودمون شدیم و فراموش کردیم که یک روز جایی بود که بیشترین نقش رو در تربیتمون داشت .
نفس های مهدیه به شماره افتاده و نیمه جان در حال احتضاره و ما غافل از تمام گذشته و خاطراتی که با اون داشتیم ، نظاره گر مرگش شدیم.
مدّتها تلاش هیئت امنا نتیجه ای تا امروز در پی نداشته و حتی موقعیت خاص ساختمان که در صورت تخریبش باید شاهد حوادث ناگوار و آسیب های مادی و جانی جبران ناپذیر باشیم، نتونسته باعث ایجاد نگرانی در مسولین شهرستان و استان بشه ، خسارات ملیاردی شاید جبران شدنی باشه امّا آسیب های جانی قطعا جبران شدنی نیست.
امروز حکم فرزندانی رو داریم که والدینشون رو در پیری رها کردن و بی تفاوت اسیر روزمرگی شدن و بعد از شنیدن خبر مرگ والدین تازه میفهمن چه اتفاقی افتاده.
من به مهدیه بدهکارم ، تمام سالهایی رو که میتونستم در این جامعه ی بیمار به هر شکلی تربیت شم امّا اون نجاتم داد
به مهدیه بدهکارم تمام امروزم رو و تمام فردا و آینده رو
حکایت تلخ این روزهای مهدیه ، قصه ی تلخ این شعره

خانه ام آتش گرفته ست
آتشی جانسوز
……..
وای بر من

همچنان می سوزد این آتش

آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان

و آنچه دارد منظر و ایوان

من به دستان پر از تاول

این طرف را می کنم خاموش

وزلهیب آن روم از هوش

زان دگر سو شعله برخیزد بگردش دود

تا سحرگاهان که می داند که بود من شود نابود؟

خفته اند این مهربان همسایگان شاد در بستر

صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر

وای آیا هیچ سر بر می کنند از خواب

مهربان همسایگانم از پی امداد

سوزدم این آتش بیداد گر بنیاد

می کنم فریاد

ای فریاد

…………..
این هم صدای فریاد من بود تا خواب مسولین خفته رو آشفته کنه و هشداری باشه برای همه ی ما تا فردا بانگ وا اسفا برنداریم و نوای تلخ ای کاش هامون گوش شهر و پر نکنه و صدای مویه هامون بی خوابی همسایگان رو ارمغان نیاره.
همتی اگر هست انروز وقتشه ، و یادمون باشه
ناگهان چقدر زود، دیر میشود

عرفان علیزاده