حسین علیزاده اولین استاد ایرانی است که نشان شوالیه را نپذیرفته و گفته است که به نام خودش قانع است. این یعنی شکستن تابو و ایجاد سوال در صف علاقمندان دریافت جایزه. حالا نوبت ماست که قدردانی‌مان را از این استاد نشان دهیم و دستگاه‌های فرهنگی با تقدیر از این تصمیم استاد نشان دهند که حامی ایرانیان آزاده و مسلمانی هستند که از عزت مسلمانی و ایرانی بودنشان به هیچ قیمتی نمی کاهند ستاد حسین علیزاده که از قضا علاقه‌ای به القابی مانند استاد یا شوالیه و … ندارد از آن دست اساتیدی است که کمتر می‌توان چون او یافت و سخت‌تر می‌شود استادی به تبحر و مهارت او دید.
علیزاده را فقط علاقمندان موسیقی نمی‌شناسند. حتی آنها که هیچ علاقه‌ای هم به موسیقی ندارند دست کم موسیقی نینوای او را چندین بار شنیده‌اند. نینوایی که بارها در ایام عزاداری و زمان‌های تنگ و تلخی که ملت داغدار بوده‌اند هم‌پای آنها و کنارشان بوده و فضا را برای صیقل دادن روح و جاری شدن اشک مهیا کرده‌است.
حسین علیزاده 63 ساله روز گذشته کاری کرد کارستان. استاد آزادگی و آزادمردی پیشه کرد و در نامهای مودبانه و محترمانه ضمن احترام به همه بزرگانی که پیش از این نشان شوالیه گرفته بودند اعلام کرد که از شوالیه بودن بی‌نیاز است و خود بودن خودش را ترجیح می‌دهد. نشانی که در صورت دریافت، علاوه بر جایگاه و اعتبار این نشان در سطح بین المللی، عواید مالی فراوانی را هم نصیب علیزاده می کرد. و علیزاده همه این عواید را وانهاد و ترجیح داد مسلمان و ایرانی بودنش را به رخ بکشد.
حسین علیزاده سال ۱۳۳۰ در جنوب تهران و درمنطقه سید نصر الدین و از والدینی آذربایجانی متولد شد. پس از تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و هم‌زمان در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به یادگیری و اجرای کنسرت پرداخت. او نزد هوشنگ ظریف، حبیب‌الله صالحی، محمود کریمی، علی اکبر شهنازی، داریوش صفوت، نورعلی برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن و عبدالله دوامی موسیقی آموخته است و در سال‌های آغازین دهه ۱۳۶۰ خورشیدی در دانشگاه آزاد برلین نیز تحصیل کرد.
علیزاده در سال ۱۳۴۷ عضو ارکستر رودکی بود و بعد با عضویت در گروه چاووش همراه با دیگر استادان موسیقی ایران از جمله محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه‌ای در موسیقی ایران اجرا کرد و نیز با آموزش به هنرجویان موسیقی تأثیر مهمی در تربیت موسیقی‌دانان و نوازندگان پس از انقلاب گذاشت. علیزاده در اوایل دهه هفتاد ریاست هنرستان موسیقی را بر عهده داشت.
آثار حسین علیزاده اغلب در ذهن ما ماندگارند و حتی گاهی زمزمه‌شان می‌کنیم. آثاری مثل چاوش‌های ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی یا حتی موسیقی فیلم‌ها و مجموعه‌هایی مانند زیر تیغ و دلشدگان ،آواز گنجشک‌ها، ملکه، در چشم باد و ….
علیزاده هم اکنون عضو هیأت علمی دانشگاه تهران است و بیشتر با گروه هم آوایان به تولید اثر یا اجرای برنامه می‌پردازد. حسین علیزاده دارای دو فرزند به نامهای صبا (نوازنده کمانچه) و نیما (نوازنده رباب و تار) است که هم اکنون در گروه هم آوایان زیر نظر او فعالیت دارند.
از جمله آثار استاد می‌توان به باده توئی، آن و آن، ماه و مه، به تماشای آب‌های سپید، فریاد، شورانگیز، نینوا و …اشاره کرد.
3- اگرچه نشان شوالیه فقط یک نشان هنری است اما به‌هر حال نامگذاری این نشان دلالت بر جهت گیری‌های فرهنگی هنری فرانسه دارد. در این میان شاید دانستن معنای شوالیه خالی از لطف نباشد.
شوالیه‌ها جنگجویان فرانسه، انگلیسی و بعضی کشورهای اروپایی بودند که برای افتخار و پیروزی کشورشان می‌جنگیدند و اصلی‌ترین نیروهای مقابله‌کننده با مسلمانان در جنگ‌های صلیبی بودند.
«ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده، تا آخر عمر به آن پیشوند یا پسوندی نخواهم افزود.»
5- حالا نوبت ماست که تکریم و قدردانی‌مان را از این استاد نشان دهیم و مردانگی و غزت نفس او را تکریم کنیم و ببالیم از اینکه او به ایرانی بودنش می‌بالد.
* کیوان امجدیان
درود بر این مرد بزرگ و خانواده بزرگ ایرانیان
آیا واقعاً ما هم در این جایگاه قرار بگیریم به این تصمیم مهم میرسیم
باید گفت که هیچ کس بی نیاز از عنوان و شهرت نیست و نخواهد بود آن هم در عرصه جهانی و این مرد بزرگ کاری کرد که بی شک از عهده هر کسی برنخواهد آمد .
جای بسی افتخار است بر مردان پارسی
آنان که به عشق ایران خویش و این سرزمین دوست داشتنی تصمیماتی بزرگ میگیرند .
سلام
ضمن ادای احترام به استاد گرانقدر علیزاده ، به خاطر این مطلب از جناب آقای کیوان امجدیان و سایت هراز نیوز تشکر میکنم.
امید به برگزاری نکوداشت استاد در حیاتشان
خاطره انگیزترین اثر ایشان همکاری با محمد رضا شجریان در آلبوم فریاد و کنسرت هم نوا با بم است.
درود بر شرافتش…
انشاالله نزد خدا بیشتر از این ها بگیرد
مردان خدا الزاما نباید سالک و زاهد باشند , عشق به وطن نشانه بزرگی از مردانگیست
همانا که فرزندان این سرزمین بودند که با آواز جنگ و بدون اینکه به ظاهر زاهد باشند جانشان را بر کف دست گرفتند و به راه شهادت در راه حق بسنده کردند و نشان دادن به همه مردانگی را