دردنامه جمعی از پذیرفته شدگان آزمون استخدامی استانداری ها به رسانه ها

مدت دو سال و اندی است که عده‌ای از همین جوانان مملکت اسلامی درگیر بحثی به نام استخدامی‌های استانداری هستند و جمع کثیری از آنها مراحل گزینش و استخدام را طی نموده‌اند و حتی بسیاری از آنها نیز به امید استخدام و گذران زندگی، ازدواج نموده و حتی فرزند دارند در حالی که هنوز به آرزوی استخدام نرسیده‌اند
به نام خدایی که فرموده از حق خود می گذرد اما از حق الناس نمی گذرد.

امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: عظیم‌ترین حقی که خدا برای انسانی قرار داده‌است حقی است که مسؤول جامعه، رهبر جامعه بر مردم و مردم بر او دارند. یعنی این جزء دین است، بالاترین رکن دین است. مسلمان نمی تواند از این مطلب شانه خالی کند …
شروع کردن نامه با این سخن امیرالمومنین علی (ع) را اندک دانشی می‌دانیم که اساتید معلم‌مان به ما آموخته‌اند اما ما دوست داریم درددل‌هایمان را بشنوید و حداقل بشنوید.
مدت دو سال و اندی است که عده‌ای از همین جوانان مملکت اسلامی درگیر بحثی به نام استخدامی‌های استانداری هستند و جمع کثیری از آنها مراحل گزینش و استخدام را طی نموده‌اند و حتی بسیاری از آنها نیز به امید استخدام و گذران زندگی، ازدواج نموده و حتی فرزند دارند در حالی که هنوز به آرزوی استخدام نرسیده‌اند.
ما پذیرفته‌شدگان آزمون استانداری‌ها که به ترتیب در سال‌ ۹۱ و بر اساس مجوز هیأت دولت و مطابق نحوه‌ی برگزاری آزمون‌های استخدامی در قانون مدیریت خدمات کشوری اعم از انتشار فراخوان و برگزاری آزمون کتبی، پس از طی مراحل بررسی مدارک یا حتی مرحله ی گزینش، حدود دو سال است که هنوز دعوت به کار نشده‌ایم. البته برخی از استان‌ها نیز پس از اعلام نتایج، مراحل دیگر را هنوز سپری نکرده‌اند و منتظر دستور معاونت توسعه و مدیریت نیروی انسانی هستند. از طرفی، روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و بخشنامه‌ی معاون اول محترم ریاست جمهوری نیز اوضاع را پیچیده‌تر کرد.
به صورت ساده بگوییم کلید این آزمون‌ها از دولت قبل زده‌شد و دولت جدید نیز در کنار سایر شعارهای خود بر ادامه‌ی این روند تاکید داشت و حتی در روزهای آغازین دولت صحبت‌های قطعی از ادامه‌ی روند استخدامی‌ها بود اما کم کم بنا بر مصالح خودشان این امیدها را کم رنگ‌تر نمودند تا اینکه سخنگوی دولت در جمع جوانان کرمان به قول خودش صادقانه می‌گوید: ما نمی توانیم شما را استخدام کنیم.
ما به هر جا که بگویید داد خود را برده‌ایم و همه گونه پیگیری انجام داده‌ایم اما تاکنون نتیجه‌ای نگرفته‌ایم؟
باور ما بر این است که این مملکت اسلامی یک قانون واحد دارد و آن قانونی است که باید دولتمردان حق خود را نسبت به مردم ادا کنند. اگر قرار است این جوانان نیز همچون جوانان دهه ی ۶۰ نام‌آور باشند باید دولتیان نیز همانند دولت‌های دهه ی ۶۰ با مردم صادق باشند، آنجا که در سفره‌های جبهه‌، نان در کنار صداقت برکت داشت اما متاسفانه امروزه ما جوانان گرفتار کینه‌ها و دغدغه‌های سیاسی افرادی شده‌ایم که هر روز قانون را برای خودشان به گونه‌ای تفسیر می‌کنند.
یک روز می‌گویند استخدام‌ها بر اساس قانون برنامه پنجم توسعه بوده و تفسیر اشتباه از این قانون شده، یک روز به صحبت‌های رهبری و چابک‌سازی دولت بهانه می‌تراشند، یک روز به نداشتن بودجه، یک روز به قانون برنامه بودجه، یک روز می‌گویند با ایجاد سازمان برنامه بودجه همه‌ی دغدغه ها برطرف می‌شود، یک روز قبلی‌ها را تخریب می‌کنند که کارهای غیرقانونی و خارج از عرف انجام داده‌اند. به سازمان مراجعه می‌کردیم می‌گفتند باید از سوی استانداری جوابگویی انجام شود، به استانداری مراجعه می‌کردیم به معاونت نیروی انسانی رئیس‌جمهور و آقای نوبخت پاس می‌دادند به آنجا مراجعه می‌کردیم می‌گفتند باید از سوی استانداری‌ها تامین اعتبار شوید و مرتب این دور تسلسل باطل تکرار می‌شد و می‌شود و …
البته در ۱۴ اردیبهشت ۹۳ آقای عسگری آزاد در پاسخ به خبرنگار ایرنا در خصوص تعیین تکلیف آزمون استخدامی استانی که در دولت قبل برگزار شده بود، اظهار داشت: به استان ها اعلام شده که هر کدام از استان ها که منابع مالی برای استخدام در سال جاری دارند، پیشنهادات خود را برای استخدام ارایه کنند تا مجوزهای لازم صادر و تا حد امکان پذیرفته شدگان در آزمون استخدام شوند و در تماس با استان ها آنها هم می گویند ما بودجه ای نداریم. این کار هر روزه ی ماست. پیگیری و پاس دادن. خدا را شکر که جام جهانی فوتبال هم نزدیک است.
شما به ما بگویید تقصیر ما چیست؟ ما چرا باید در آتش اختلافات دولت‌های دهم و یازدهم بسوزیم؟ اگر یک شخص در یک زمان تصمیم اشتباه می‌گرفت پس وظیفه‌ی سایر مسئولان و نهادهای نظارتی و کنترلی چه شده‌است؟ اگر یک روالی اشتباه بود چرا از همان ابتدا جلویش گرفته نشد؟ جوانان این مملکت چه گناهی کرده‌اند، ما دنباله‌رو همان جوان‌هایی بودیم و هستیم که در دهه‌ی ۶۰ جلوی لشگری جهانی ایستادگی کردند و امروز مقابل بازی‌های سیاسی گروه‌ها، ذره‌ذره به عقب می‌نشینیم. عقب‌نشینی دیروز اگر هم اتفاق می‌افتاد یک عقب‌نشینی سرزمینی بود که شاید یک نسل دیگر می‌شد دوباره به جلو رفت اما عقب‌نشینی‌های امروز جوانان زیر بار مشکلات اقتصادی، یک عقب‌نشینی فرهنگی و فکری است که شاید تا چندین نسل دیگر هم جبران آن سخت باشد.
ما دغدغه داریم. دغدغه‌ی این مملکت و دغدغه‌ی دین و ایمانمان را و می‌ترسیم که فقر ما به کفر منجر شود. می‌ترسیم از شعله‌های سوزان فقر که به هر دری زده‌ایم و بسته بود؟
ما هم دینی بر حکومت و دولت داریم. ما هم نهج‌البلاغه را خوانده‌ایم. قرآن می‌خوانیم و نماز بر پا می‌داریم اما چرا گرفتار بازی‌های سیاسی شده‌ایم؟ چرا به جای جواب‌های قاطع و حل مشکلات مردم و جوانان به شعارها و آمارها که بحث کمیت است نه کیفیت، پرداخته می‌شود و توقع داریم که مطالبات ما جوانان از سوی شما رسانه ها نیز دنبال شود. توقع داریم که شما حداقل به داد ما برسید، پیگیری کنید، جواب بخواهید.
آیا کسی از دامنه‌ی فقری که گریبانگیر من و امثال من است خبر دارد؟ آیا کسی می‌داند که با حقوق پاره‌وقت و یا کارگری فصلی که شاید به زور و در مجموع ماهی ۵۰۰ هزار تومان بشود، چگونه می‌شود هزینه زندگی، اجاره نشینی، پرداخت قبوض و اقساط وام را داد؟ آیا کسی به این اندیشیده‌است که جوانان گرفتار این آزمون استخدامی با امید استخدام ازدواج نموده و یا فرزند دارند و چه خانواده‌هایی که امروزه با تاثیر استخدام رو به فروپاشی است؟
شاید نگارش و انشای ما ضعیف باشد نتواند به دریای دانش بزرگان برسد اما ما قطره‌های دریای خروشان ملتی هستیم که به قول امام خمینی (ره) بهتر از امت حجاز و کوفه هستیم و خواهیم ماند. ما دغدغه داریم و به دغدغه‌های ما نیز بپردازید. چرا دولتمردان به جای تلاش برای حل مشکل جوانان به دنبال شعاردادن و زمان گرفتن هستند.
ناگفته نماند که ما جوانان در پیشگاه خدا سوگند یاد می‌کنیم که بدون هیچ گونه تبعیض و رابطه بازی در این آزمون‌ها پذیرفته شده‌ایم. ببخشید که اینگونه صریح نوشتیم. ما نیازمند حمایت های شما هستیم.

حق یارتان. جمعی از پذیرفته شدگان آزمون‌های استانداری