شروع کردن حرف از چهارشنبه آخر سال خیلی سخته چون اولین حرفی که به ذهن همه میاد آتیش و یا خطراته اونه، وقتی میتونیم با شادی تمامش کنیم این سال رو، چراغصه دارش کنیم که انتخاب این غم یا شادی با خود ماست.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه خراسان جنوبی، یکی از آئین های سالانه ایرانیان چهارشنبه سوری یا به عبارتی دیگر چارشنبه سوری است. ایرانیان آخرین سه شنبه سال خورشیدی را با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال نوروز می روند.
چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می شود.
مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار می کنند که ریشه اش به قرن‌ها پیش باز می گردد.
مراسم ویژه آن در شب چهارشنبه صورت می گیرد برای این مراسم در گوشه و کنار کوی و برزن نیز بچه‌ها آتش‌های بزرگ می افروزند و از روی آن می پرند و ترانه(سرخی تو از من، زردی من از تو) را می خوانند.
ظاهرا مراسم چهارشنبه سوری برگرفته از آئین‌های کهن ایرانیان است که همچنان در میان آنها و با اشکال دیگر در میان باقی بازماندگان اقوام آریایی رواج دارد.
بوته افروزی در ایران رسم است که پیش از غروب آفتاب، هر خانواده بوته‌های خار و گزنی را که از پیش فراهم کرده اند، روی بام یا حیاط خانه و یا در گذرگاه، در سه یا پنج یا هفت «گله» کپه می کنند. با غروب آفتاب و نیمه تاریک شدن آسمان، زن و مرد و پیر و جوان گرد هم جمع می شوند و بوته‌ها را آتش می زنند. در این هنگام از بزرگ تا کوچک، هر کدام سه بار از روی بوته‌های افروخته می پرند تا مگر ضعف و زردی ناشی از بیماری و غم و محنت را از خود بزدایند و سلامت و سرخی و شادی به هستی خود بخشند و در حال پریدن از روی آتش ترانه‌هایی می خوانند.
“زردی من از تو، سرخی تو از من
غم برو شادی بیا، محنت برو روزی بیا
ای شب چهارشنبه، ای کلیه جاردنده، بده مراد بنده”
مراسم کوزه شکنی
مردم پس از آتش افروزی مقداری زغال به نشانه سیاه بختی، کمی نمک به علامت شور چشمی و یک سکه دهشاهی به نشانه تنگدستی در کوزه‌ای سفالین می اندازند و هر یک از افراد خانواده یک بار کوزه را دور سر خود می چرخاند و آخرین نفر، کوزه را بر سر بام خانه می برد و آن را به کوچه پرتاب می کند و می گوید: «درد و بلای خانه را ریختم به توی کوچه» و باور دارند که با دور افکندن کوزه، تیره بختی، شور بختی و تنگدستی را از خانه و خانواده دور می کنند.
آش چهارشنبه سوری
خانواده‌هایی که بیمار یا حاجتی داشتند برای برآمدن حاجت و بهبود یافتن بیمارشان نذر می‌کردند و در شب چهارشنبه آخر سال «آش ابودردا» یا «آش بیمار» می پختند و آن را اندکی به بیمار می خوراندند و بقیه را هم در میان فقرا پخش می کردند.
تحریف آیین چهارشنبه سوری
یافته‌های پژوهشی نشان می دهد که تمامی آیین‌ها و یادمان‌هایی که مردم ایران در هنگامه گوناگون بر پا می داشتند و بخشی از آنها همچنان در فرهنگ این سرزمین پایدار شده است، با منش ، اخلاق و خرد نیاکان ما در آمیخته بود و در همه آنها، اعتقاد به پروردگار، امید به زندگی ، نبرد با اهریمنان و بدسگالان و مرگ پرستان ، در قالب نمادها ، نمایش ها و آیین های گوناگون نمایشی گنجانده شده بود .
رفتار خشونت آمیز و مغایر با عرف و منش جامعه نظیر آنچه که امروزه تحت نام چهارشنبه سوری شاهد آن هستیم، در هیچ کدام از این آیین ها دیده نمی شود .
بیایید شور و شادی چهارشنبه سوری را با یک عمر غم و افسوس عوض نکنیم!