گروهی با موفقیت‌های جهانی که کسی آنها را نمی‌شناسد
حسین رحیمی با اشاره به فعالیت این روزهای خود به خبرنگار هنرآنلاین گفت: به زودی نمایش “پزشک نازنین” نوشته نیل سایمون را با همراهی هفت نفر از هنرجویان معلول ذهنی، جسمی حرکتی و ناشنوا در تماشاخانه استاد مشایخی به صحنه خواهم برد.
او ادامه داد: البته این اجرا با کارهای پیشین ما تفاوت عمده‌ای دارد و آن حضور سه بازیگری است که از سلامت جسمی و ذهنی کامل برخوردارند؛ با این اقدام می‌خواهیم نشان دهیم که این بازیگران معلول هم جزو جامعه بازیگری‌اند و همگی در کنار یکدیگر فعالیت می‌کنند.
رحیمی با اشاره به اینکه تعداد بازیگران معلول نسبت به گذشته اضافه شده است عنوان کرد: بر تعداد بچه‌ها اضافه شده و طبیعتا ما با مسائل بیشتری روبه‌رو خواهیم بود؛ یک بار تمامی بازیگران را تغییر دادیم؛ بنابراین تمرینات‌مان خیلی سخت دنبال شد. نزدیک به 11 ماه برای این کار زمان گذاشتیم. آی‌کیو بچه‌های جدید به همان اندازه بازیگران قبل و گاهی حتی کمتر است، اما با تمرین بیشتر این مساله را جبران کردیم. البته این کار برخلاف “صندلی‌ها” و “پرده‌برداری” کارگردانی خاصی ندارد چراکه هدف من آن بوده تا آنها را به درستی هدایت کنم تا بتوانند تجربه صحنه را پیدا کنند و به جامعه هنری معرفی شوند و بعد از آن با شناخت و تجربه بهتر آماده اجرا شوند.
این کارگردان تئاتر با اشاره به تازه‌ترین سفری که برای اجرا در خارج از ایران داشته‌اند خاطرنشان کرد: به تازگی از سفر لهستان برای اجرای نمایش “پرده برداری” بازگشتیم؛ این جشنواره چهار جایزه بهترین کارگردان، بازیگر زن و مرد و بهترین اثر را داشت که ما در سه بخش آن نامزد شدیم. این دومین حضور ما در این جشنواره است که سال قبل موفق به دریافت جایزه بهترین کار شدیم اما این بار نه. بازخوردهای بسیار خوبی داشتیم و همان جا به جشنواره‌ای در کشور اسپانیا دعوت شدیم که در حال انجام مراحل لازم برای حضور در آن کشور هستیم.
او تاکیدکرد: جشنواره لهستان کاملا حرفه‌ای است و نزدیک به 29 کشور در آن حضور داشتند. البته ما تنها گروهی بودیم که بازیگران آن از چنین شرایط خاصی برخوردار بودند.
رحیمی در پاسخ به این سئوال که چرا “شنو قادری” یکی از بازیگران این گروه که بسیار موفق بوده دیگر در این گروه حضور ندارد بیان کرد: او در شهر کرمانشاه است و کار خاصی انجام نمی‌دهد. متاسفانه شنو به دلیل عدم همکاری خانواده‌اش امکان همکاری با ما را نداشت؛ خانواده به دنبال گرفتن امتیازاتی بودند که نمی‌توانستیم آنها را اجرایی کنیم و همین مساله باعث شد که ادامه همکاری‌مان امکان‌پذیر نشود و استعدادی که شکوفا شده بود متوقف شود.
او در پایان در مورد حمایت سازمان‌های مختلف از جمله بهزیستی، آموزش و پرورش و … با توجه به موفقیت‌های جهانی این گروه و اعضاش اظهار کرد: وضعیت حمایتی همچنان به مانند گذشته است و ما هیچ بازخوردی نگرفتیم حتی از ما تشکر هم نکردند. وقتی به بهزیستی مراجعه می‌کنیم می‌گویند کار شما هنری است و باید به فرهنگ و ارشاد اسلامی مراجعه کنید، به ارشاد می‌رویم می‌گویند کار شما درمانی است و باید به بهزیستی مراجعه کنید. هیچ‌کس در داخل کشورمان ما را قبول ندارند و تنها در خارج از ایران دیده می‌شویم.
منبع:هنرآنلاین