توهین بی سابقه سایت آینده به مسئولین نظام /انتساب معاویه گری به نظام جمهوری اسلامی و مقایسه سران فتن

هراز نیوز :پس از آنکه آیت الله جنتی در نمازجمعه تهران از فتنه گری موسوی و کروبی گفت و با اشاره به رافت نظام اسلامی در برخورد با فتنه گران، خواستار توبه و عذرخواهی آنان شد، سایت آینده با انتشار یادداشتی فتنه گران را با حضرت علی(ع)مقایسه کرد!

پس از آنکه آیت الله احمد جنتی در خطبه های نمازجمعه تهران از فتنه گری موسوی و کروبی در سال ۸۸ و ۸۹ گفت و با اشاره به رافت نظام اسلامی در برخورد با فتنه گران، خواستار توبه و عذرخواهی آنان شد، سایت فیلترشده آینده  با انتشار یادداشتی تحت عنوان «وقتی امام علی(ع) را به شورش متهم کردند و توصیه کردند عذرخواهی کند! » به قلم فردی  به نام سروش محلاتی اشاراتی به وقایع صدر اسلام نموده تا وقیحانه نظام مقدس جمهوری اسلامی را به معاویه گری متهم نموده و سران فتنه را با امام علی (ع) مقایسه نماید.به بخش هایی از این یادداشت موهن توجه نمایید:
«گاه، از عذرخواهی به عنوان یک «اهرم فشار» برای رسیدن به اهداف سیاسی استفاده می شود، در این صورت عذرخواهی فاقد ارزش اخلاقی بوده و اخلاق، مقاومت در برابر آن را پسندیده می شمارد. مثلا وقتی عثمان حکم تبعید ابوذر به ربذه را صادر کرد و مروان را مأمور اجرای آن نمود، امیرالمؤمنین بر خلاف دستور، به مشایعت ابوذر رفت و برادرش عقیل و فرزندان خود را به همراه بُرد. این اقدام حضرت برای حکومت بسیار سنگین و گران بود و عده ای پا در میانی کردند تا حضرت از مروان عذرخواهی کند و کدورت رفع شود. امام(ع) به شدت در برابر این پیشنهاد مقاومت کرد و فرمود: هرگز به نزد مروان نمی روم و از او عذرخواهی نمی کنم: اما مروان فلا آتیه و لا اعتذر منه.(شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۵)
از سوی دیگر، در حالی که امیرالمؤمنین در دوران حکومت پنج ساله خود مورد ظلم و جفای شورشیان مسلح قرار گرفت و با آنها جنگهای متعدد داشت، ولی آیا مورخان و محدثان می توانند نمونه هایی نشان دهند که آن حضرت از طاغیان درخواست عذرخواهی نموده و یا تقاضای نوشتن توبه نامه کرده باشد؟

* امیرالمؤمنین در زمان عثمان «معترض» بود، ولی برخی حضرت را به «بغی» و شورش متهم می کردند، امام(ع)، ضمن ردّ این اتهام، حاضر به عذرخواهی نبود، ونسبت به «اعتراض» هم هرچند آن را قبول داشت، اما آن را گناه نمی دانست تا عذرخواهی کند:
فامّا البغی فمعاذ الله ان یکون، و اما الکراهیة لهم فوالله ما أعتذر الی الناس من ذلک. (الطرائف، ج۲، ص۴۲۳)

عذرخواهی، امری است که باید ریشه «وجدانی» و درونی داشته باشد و تا شخص وجدانا به جرم خود پی نبرده باشد، جایی برای عذرخواهی نیست، از این رو حتی اگر کسی در محکمه صالحه محکوم شود و ادلّه کافی برای اثبات جرم او وجود داشته باشد، باز هم نمی توان او را مکلّف به عذرخواهی دانست و یا او را الزام به عذرخواهی کرد، زیرا چه بسا او واقعا خود را گناهکار ندانسته و ادلّه از نظر او مخدوش باشد.
چنین فردی را طبق قانون می توان مجازات کرد، ولی اخلاقا نمی توان او را مجبور به عذرخواهی کرد. از نظر فقه نیز مسلّم و قطعی است که «حکم حاکم» واقعیت ها را تغییر نمی دهد، لذا کسی که مظلوم است، هرچند حکم به ظالم بودن او شود، در واقع هیچ چیز عوض نمی شود، و حاکم حتی اگر به دلیل استناد به ادله کافی و معتبر، او را محکوم کند، ولی نمی تواند او را وادار به توبه نامه نویسی نماید. و به همین دلیل است که متهم را در صورت اثبات جرم، حتی می توان اعدام کرد، ولی نمی توان او را به «اندک عذرخواهی» واداشت.
در جرائم سیاسی که جنبه عمومی دارد، توقع عذرخواهی در شرایطی معقول و منطقی است که فضای مناسب برای مطرح شدن مسأله و نقد و اظهار نظر آزادانه از سوی متهمان درباره آن وجود داشته باشد، و الّا عذرخواهی درباره گناهی که هزاران امّا و اگر درباره آن وجود دارد و احتمال حقایق پنهان در آن منتفی نیست و لبهای بسیاری برای سخن گفتن درباره آن دوخته شده است، از نظر اخلاقی غیر موجّه است. به تعبیر دیگر در مخاصمات تا وقتی که «بررسی عادلانه» توسط «داوران بی طرف» انجام نگرفته، و متهمان از «حقّ دفاع» برخوردار نشده اند، نمی توان از عذرخواهی سخن گفت. زیرا چه بسا با برگزاری اینگونه داوری، جای مدّعی و متّهم تغییر کرده و لازم باشد مدّعی از متّهم عذرخواهی کند.»
نویسنده این متن موهن در پایان می نویسد:«اخلاق و فقه این است، ما چه می کنیم؟!»

به نظر می رسد این خط مشکوک و موهن از سوی نهادهای نظارتی باید مورد توجه و برخورد قرار گیرد.