، کرب زن‌ها در حالیکه اکثرشان لباس سیاه به تن دارند پاره چوبی استوانه‌ای شکلی به سنگینی 400 تا 600 گرم که از میان به دو برابر تقسیم شده و هر پاره تسمه‌ای چرمی بر پیکر خود دارد که در کف دست جای می‌گیرد و با تکه چرمی که به پشت دست بسته می‌شود و دست کرب‌زن در میان آن قرار می‌گیرد با حرکات مخصوصی این دو تکه چوب را در زیر پا و پشت سر خود در حالیکه خم و راست می‌شوند با ضرب آهنگ خاصی، یکنواخت به هم زده و به صدا در می‌آورند(با وزن مرثیه‌ای خاصی که مرثیه خوان‌ها آن را می خوانند آنها را به هم می‌کوبند و قسمتی از مرثیه را به عنوان جواب مرثیه، تکرار می‌کنند) یک چیزی شبیه به شکل عزاداری جنوبی که با سر و صدای فراوان آلات فلزی است.