به گزارش صبحانه، «جمعيت يارانه بگيران بيش از جمعيت 77 ميليوني کشور است» اين خبر را چند هفته پيش محمدباقر نوبخت سخنگوي دولت اعلام کرد. در همان زمان خبر ديگري هم در رسانه ها انتشار یافت که بعضي با شناسنامه اموات، يارانه اضافي مي گيرند. اما آن روی سکه روستائياني هستند که يارانه گیرشان نیامده و از این دریافتی ماهانه دولت محرومند و صد البته از گذشته هم در محرومیت به سر می برند.

این مردمان در کجا زندگی می کنند؟ حداقل تا آنجایی که اکنون مشخص شده، می دانیم عده ای از آنها در مناطق بین خوزستان و لرستان زندگی می کنند که نه مسئولان خوزستانی و نه مدیران لرستانی از آنها حمایت خاصی نمی کنند.

در 3 روستای مهم این منطقه از 20 تا 30 خانوار زندگی می کنند؛ مناطقی کوهستانی و خطرناک که برای رسیدن از شهر به آنجا تا 5 روز پیاده روی وقت لازم است، روستاهایی منطقه معلم و مدرسه ندارند اما به خاطر صبر و غیرتشان، به قهرمانان قصه ها شباهت دارند .

علی حسین شمسی بهورزی است که از سال 65 به این مناطق رفت وآمد و به کار این مردم رسیدگی می کند، شمسی حالا در آستانه بازنشستگی قرار دارد اما حاضر نیست این مردم را تنها بگذارد و می گوید آنها واقعاَ به کمک نیاز دارند .

بررسی های صبحانه نشان می دهد محل زندگی این افراد در منطقه ای به نام « پشت کوه بختیاری» قرار دارد که همانطور که گفته شد، بین دو استان جنوب غربی کشور است و حتی پیرمردهای این منطقه به دلایل مختلف دارای شناسنامه نیستند. یکی از علل این موضوع طبق معمول ضوابط دست و پا گیر اداری است.

وقتی تعدادی از روستاییان به ثبت احوال مراجعه کرده اند، به آنها گفته شده چون شناسنامه پدربزرگشان برای لرستان است باید از طریق این استان پیگیری کنند و در لرستان به آنها گفته شده چون محل سکونتشان در مرزهای جغرافیایی خوزستان است، به این استان بروند!

به گفته مسئولان محلی، اهالی روستاهای این منطقه مانند دهستان «احمد سلامه و آقا سیدمحمود» به علت وجود رودخانه ای عریض همچنان از گرگر برای حمل و نقل استفاده می کنند که خطرات این وسیله در گزارش مشهور خبرگزاری مهر، به اطلاع مردم و مسئولان رسیده است و حال اگر مسئولان می گویند شناسایی دهک های پر درآمد که ماشین خوب دارند و حساب بانکی مکفی، کار مشکلی است اما باید گفت آیا شناسایی اینگونه دهک های ضعیف از شناسایی دهک های پر درآمد سخت تر است ؟