دیگر تقریباً برای افکار عمومی جهان آشکار شده که مفاهیم والا و ارزشمندی همچون “آزادی”، “حقوق بشر”، “مبارزه با تروریسم” و … در قاموس قدرت‌هاي جهان به مثابه ابزاری برای رسیدن به منافع است. رفتار غرب در مقاطع و تحولات مختلف تاریخی گواهی بر این ادعاست. دو واقعه یکسان و مشابه، تنها به دلیل منافع متفاوت غرب در آنها، با دو رفتار متفاوت روبرو می‌شوند.
در موضوع استفاده از سلاح‌های شیمیایی، آمریکایی‌ها در حالی اصرار به برچیده‌شدن تسلیحات شیمیایی سوریه دارند که کمی آن طرف‌تر، اسرائیل ذخایر عظیم تسلیحات شیمیایی و اتمی را در اختیار دارد. البته نگاهی به تاریخ نه‌چندان دور، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران نیز یکی دیگر از این رفتارهای دوگانه غرب را به نمایش می‌گذارد. رژیم بعثی عراق برای برهم‌زدن موازنه نظامی جنگ، با چراغ سبز آمریکا و حمایت تسلیحاتی کشورهای اروپایی، حمله شیمیایی را در دستور کار خود قرار داد و فاجعه انسانی آفرید که امروز نیز پس از گذشت بیش از 20 سال، هنوز آثار آن در میان مردان و زنان ایرانی هویداست.
اسرائیل و تسلیحات شیمیایی
رژیم صهیونیستی حمله با سلاح‌های کشتار جمعی را از نخستین سال تأسیس اين رژيم در سال 1948 آغاز کرد. گروههای صهیونیستی به رهبری «دیوید بن‌گوریون» نخستین نخست‌وزیر اسرائیل ایجاد رعب و وحشت در میان فلسطینی‌های بومی را در دستور کار قرار داده بودند تا آنها را وادار به ترک سرزمین‌شان کنند. اولین سلاح کشتار جمعی که رژیم اسرائیل از آن استفاده کرد تسلیحات بیولوژیک بود که کمیته بین‌المللی صلیب سرخ مستنداتی در باب آن ارائه کرده است. متن زیر بخشی از گزارش کمیته بین‌المللی صلیب سرخ است:
گروههای صهیونیست در ماه مه سال 1948 شهر «عکا» در فلسطین را محاصره کردند. این شهر تا مدت‌زمان زیادی در برابر این محاصره دوام آورد. آب آشامیدنی این شهر از طریق قناتی از یک روستا در نزدیکی این شهر به نام «کبری» تأمین می‌شد. گروههای صهیونیست برای اینکه دوران مقاومت مردم شهر را کوتاه‌تر کنند و بتوانند وارد شهر شوند به این قنات باکتری بیماری حصبه را تزریق کردند. بسیاری از فلسطینی‌ها و حدود 55 سرباز انگلیسی به این بیماری مبتلا شدند. (کتاب “طاعون‌سازان؛ دنیای مرموز جنگ بیولوژیک”).
در همین زمینه سازمان جاسوسی آمریکا (سیا) در گزارشی به وجود سلاح‌های شیمیایی در اسرائیل اذعان می‌کند. در این گزارش آمده است: درحالی‌که ما نمی‌توانیم تأیید کنیم اسرائیلی‌ها مواد شیمیایی مرگبار داشته باشند، اما نشانه‌هایی وجود دارد حاکی از اینکه دست‌کم بعضی مواد گاز اعصاب، خردل و موادی برای کنترل شورش‌ها با سامانه پرتاب آن در اختیار اسرائیل است. از اوائل دهه ۱۹۷۰ همه می‌دانستند که در تأسیسات مخفی تحقیقات بیولوژیک که در شهر نس‌زیونا در ۲۰ کیلومتری چنوب تل‌آویو واقع است، اسرائیل آزمایش‌های شیمیایی انجام می‌دهد.
همچنین در سند محرمانه سیا آمده است: تأسیسات تولید سلاح شیمیایی اعصاب و انبار آن در دیمونا در صحرای نقب وجود دارد. این همان نقطه‌ای است که احتمالاً کلاهک‌های هسته‌ای اسرائیل هم در آن واقع شده‌اند. اسرائیل حتی وجود تسلیحات شیمیایی را رد یا تأیید نمی‌کند چه رسد به وجود سلاح‌های شیمیایی. اسرائیل با اتخاذ سیاست ابهام عامدانه درباره تسلیحات کشتار جمعی‌اش، تنها مانورهای حفاظت دربرابر حمله شیمیایی یا هسته‌ای را به‌طور علنی برگزار می‌کند.
عدم عضویت اسرائیل در کنوانسیون منع سلاح‌های شیمیایی
یکی از اصولی که جامعه بین‌المللی بر مبنای آن سازمان یافته است، اصل تساوی دولت‌هاست. بر همین اساس بند اول ماده 2 منشور ملل متحد به صراحت اعلام می‌دارد که “سازمان بر مبناي اصل تساوي حاكميت كليه اعضاء آن قرار دارد.”
اولین نتیجه منطقی اصل تساوی دولت‌ها این است که همه دولت‌های عضو جامعه بین‌المللی در برابر قوانین و مقررات یکسان هستند و از حقوق و وظایف یکسانی برخوردار هستند. به عبارت دیگر، اگر عضویت و پایبندی به مقررات و معاهدات بین‌المللی برای یک دولت الزامی است، این الزام برای سایر دولت‌ها نیز برقرار خواهد بود.
کنوانسیون منع توسعه، تولید، ذخیره‌سازی و استفاده از سلاح‌های شیمیایی (CWC) پس از دو دهه مذاکرات فشرده در کنفرانس خلع سلاح سازمان ملل در ژنو، سرانجام در سال 1993 در پاریس امضاء و از سال 1997 به اجراء درآمد. تاکنون 188 کشور به عضویت این کنوانسیون درآمده‌اند. بر اساس این کنوانسیون، کشورهای دارنده این سلاح‌ها متعهد بودند که حداکثر تا 15 سال پس از لازم‌الاجراء شدن معاهده یعنی 12 آوریل 2012، کلیه ذخائر سلاح‌های شیمیایی و تأسیسات ساخت آنها را منهدم ساخته یا کاربری آنها را به صلح‌آمیز و فعالیت‌های مجاز بر اساس کنوانسیون تغییر دهند.
این در حالی است که رژیم صهیونیستی به‌رغم دارا بودن ذخایر عظیم سلاح‌های شیمیایی تا کنون به این کنوانسیون نپیوسته است و خود را متعهد به از بین بردن این ذخایر نکرده است. نکته جالب توجه‌تر این است که آمریکا که مهم‌ترین تولیدکننده سلاح‌های شیمیایی است، تا تاریخ یاد شده به تعهد خود نسبت به امحای این سلاح‌ها عمل نکرد و به مشکلات مالی براي دستاويز و بهانه اين عدم اقدام، متوسل شد.
بر اساس اصل تساوی دولت‌ها، پذیرش و عضویت در معاهده‌های بین‌المللی از جمله معاهده منع جامع سلاح‌های شیمیایی وظیفه همه دولت‌هاست. اگر سوریه برای عضویت در این معاهده تحت فشار بین‌المللی قرار می‌گیرد، رژیم صهیونیستی نیز باید با همین فشار بین‌المللی روبرو شود و خود را متعهد به پذیرش آن کند.
رفتار دوگانه غرب که در ادبیات بین‌المللی از آن با عنوان “Double standard” یاد می‌شود، بار دیگر در موضوع استفاده از سلاح‌های شیمیایی خودنمایی می‌کند. در شرایطی که کشورهای غربی همه تلاش خود را برای تصویب قطعنامه ضد سوری در شورای امنیت سازمان ملل گذاشته و موفق نیز شده‌اند، رژیم صهیونیستی به‌راحتی به توسعه زرادخانه‌های سلاح‌های شیمیایی و اتمی خود می‌پردازد.