حسن بن جَهْم نقل می‌کند: به امام رضا عليه السلام گفتم: مرا از دعا فراموش مكنید.
حضرت فرمود : گمان مى‌كنى كه من فراموشت مىكنم؟
اندكى در خودم انديشيدم و با خود گفتم: او براى شيعيانش دعا مىكند و من نيز از شيعيانش هستم.
آنگاه گفتم: نه، فراموشم نمى‌كنید.
فرمود : از كجا فهميدى؟
گفتم : من از شيعيانت هستم و شما برايشان دعا مىكنید.
فرمود : آيا متوجّه چيز ديگرى جز اين شدى؟
گفتم : نه
فرمود : هرگاه خواستى بدانى كه نزد من چه جايگاهى دارى، ببين من نزدت چه جايگاهى دارم.
متن حدیث:
الحسن بن الجهم : قُلتُ لِأَبِي الحَسَنِ عليه السلام : لا تَنسَني مِنَ الدُّعاءِ .
قالَ : (أ)وَتَعلَمُ أنّي أنساكَ ؟
فَتَفَكَّرتُ في نَفسي وقُلتُ : هُوَ يَدعو لِشيعَتِهِ وأنَا مِن شيعَتِهِ ، قُلتُ : لا ، لا تَنساني .
قالَ : وكَيفَ عَلِمتَ ذلِكَ ؟
قُلتُ : إنّي مِن شيعَتِكَ ، وإنَّكَ لَتَدعو لَهُم .
فَقالَ : هَل عَلِمتَ بِشَيءٍ غَيرِ هذا ؟
قُلتُ : لا .
قالَ : إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ ما لَكَ عِندي فَانظُر (إلى) ما لي عِندَكَ .
«اصول کافی جلد چهارم صفحه 270»