هراز نیوز : چادر یا همان حجاب برتر زن مسلمان ایرانی این روزها ملعبه دست بازیگران و مجریان تلویزیونی شده است تا هر روز از آن نمادی حقیر بسازند، از پوشش زنان بی سواد و بدبخت سریال‌ها گرفته تا بازیچه و دستاویزی برای عشوه‌ها و کرشمه‌های مجری‌ها.
چادر زن مسلمان ایرانی این روزها در موطن خود هم غریب افتاده است، غربتی نه در میان مردم بلکه در بین مسئولان.
چادر در میان مردم همچنان نماد وقار، حیا و عفت زن مسلمان ایرانی است اما برخی غفلت‌های مسئولان، زمینه ساز بعضی بی حرمتی‌ها به این حجاب برتر شده است.
موج اعتراضات مردم، نمایندگان مجلس و رسانه ها طی روزهای اخیر منجر به صدور دستوری از سوی رئیس قوه قضائیه مبنی بر “حذف پوشش اجباری چادر بر سر متهمان” شد، دستوری که باید دید مجری آن یعنی سازمان زندان‌ها از این پس آن را چگونه اجرایی خواهد کرد.
اما یکی دیگر از اعتراضاتی که مورد تأکید مردم و نمایندگان زن مجلس بود و صدا و سیما با سکوت از کنار آن عبور کرد شخصیت های زنان چادری در سریال‌ها و فیلم‌هاست، شخصیت‌هایی با سطح سواد و فرهنگ زیر صفر. شخصیت هایی که در تقسیم سیاه، خاکستری و سفید، “سیاه” هستند.
در سریال‌های سیما، بازیگران چادری یا همسرانشان معتادند یا دزد، خودشان هم کلفت خانه های مردم، اگر هم قرار باشد زنی از شهرستان به پایتخت قدم بگذارد که شک نکنید چادری است، پیرزن ها هم عمدتاً چادر به سر دارند مگر اینکه از قشر مرفه و با فرهنگ باشند!
این تنها بخشی از الطاف سیما به چادری‌هاست. کارگر خانه های مردم بودن یا شهرستانی بودن، بد نیست و هیچ ننگی ندارد اما نگاه بیماری که غالب شده است تا شخصیت‌های با فرهنگ، دنیادیده و دکتر و مهندس، با مانتو و روسری باشند و شخصیت های ضعیف با چادر به نمایش دربیایند، ایراد دارد.
حجت الاسلام جعفر شجونی هم بر این موضوع صحه می گذارد و می گوید: متأسفانه در سریال ها عمده زنان و مردان فقیر و گدا با چادر و ریش هستند.
وی با تأملی به ریشه وضعیت کنونی به خبرنگار فارس می گوید: “ریشه این نوع نگاه در صدا و سیما به قبل از انقلاب برمی گردد آن زمان که هر که لخت بود خانوم خانه بود و هر که چادر به سر داشت کلفت خانه، غافل از اینکه خانه ابدی خانوم خانه در قعر جهنم و خانه کلفت در بهشت است.”
رهبر معظم انقلاب 23 اسفندماه 1373 در جمع معاونان صدا و سیما و مدیران کل این سازمان در استان ها فرمودند: “ما اصرار داریم و مقیدیم که در رادیو و تلویزیون حجاب چادر ترویج شود.”
آیا امروز در تلویزیون جمهوری اسلامی چادر به درستی ترویج می شود؟ امروز کدام دختر نوجوان از شخصیت زنی که چادر را دور کمرش گره زده و دهانش را به هر کلامی باز می کند، الگو می گیرد؟
ای کاش حرمت چادر را شکستن تنها محدود به بازیگرانی بود که نقش منفی بازی می کنند، این روزها “چادر” پل ترقی برخی از مجری های تلویزیون شده است تا پایشان در رسانه ملی، محکم تر شود.
مجریانی که تنها رخت خود را عوض کرده اند برای تخت بهتر. پس دیدن عشوه‌ها و کرشمه‌ها و آرایش های تند و زننده از آنها حتی در لوای چادر هم دور از انتظار و عجیب نیست.
اما باید چقدر هزینه این غفلت ها را پرداخت و این الگوهای غلط را تا کی باید به خورد مردم داد؟ بهتر نیست استفاده از پوشش چادر برای برخی از این مجری ها در تلویزیون “ممنوع” شود تا خانم مجری هنگامی که قرار است برای مراسمی خارج از سازمان صدا و سیما دعوت شود به خود اجازه ندهد از پشت خط تلفن بگوید: “هم با مانتو می‌توانم اجرا داشته باشم هم با چادر!”
پوشش چادر حرمت دارد، اگر حرمتش حفظ شد تداوم می یابد وگرنه همین می شود که یک مجری به خود اجازه می دهد رنگ چادرش را با رنگ بزک صورتش هماهنگ کند و آن یکی هم از جایش بلند شده و وقیحانه در ویژه نامه جریان انحرافی اعلام کند: ” قطعاً چادر مشکی بدترین پوشش است.”
خوب برادر من مگه غیر از اینه؟ واقعیت جامعه همینه دیگه. اون آقا هم فیلمشو بر اساس واقعیتهای جامعه میسازه نه بر اساس اینکه شما دلت میخواست ایکاش اینجوری بود…! تعداد دخترهایی که بخاطر اعتقاد قلبی و باور دینی چادر میذارند و اونو در هر مراسمی بهمراه دارند زیاد نیست. خیلی هاشون هم بندگان خدا بلحاظ روانی وضع درستی ندارند. توهین تلقی نشه و خیلی ها انگار در واکنش به چیزی یا کسی چادر سر میکنند. مثل کسایی که واکنش در جهت متضاد نشون میدن و بدحجاب میشن. بیشتر چادر بسر ها هم چون چادر یک لباس سنتیه بدلیل سنتی بودن محیطشون استفاده میکنند. فکری هم روش نمیکنند. طبعاً با تغییر محیط پوشش شون هم عوض میشه. بقیه هم که بخاطر سیاسی بودن این پوشش اینو انتخاب میکنند. کلاً قربان وضعیت سلامت روانی جامعه خیلی درست نیست. چادری و غیر چادری هم نداره. همه من حیث المجموع دچار معضلات روانشناختی هستند. ضمناً این که یه چیزی رو بخواهیم مثل چادر رو عنوان حجاب برتر بهش بدیم بعد هم هی زور بزنیم براش تاریخ و فلسفه ببافیم از اول غلط بود. چون بعد از یه مدت احتمال داره بخاطر ناسازگاری با شرایط اجتماعی یا باید از همه ادعا هامون پایین بیایم و بگیم آقا …. کردیم. یا هی انرژی الکی صرف سرپا نگه داشتن چیزی بکنیم که هر روز مورد هجمه بیشتر قرار میگیره و پایه های منطقیش متزلزل میشه. مگه اینکه با زور شمشیر بخوای نگهش داری که اون یه چیزه دیگست.
یادمون نره : زمانی که یک قانون به مردم فشار میاره مردم شروع به فکر کردن میکنند. و این به چالش کشیدن قوانین ( به هر شکل) نتیجه فکر کردنه. حتی قانون قانون خدا باشه!