مالکان ایوان شمس به عنوان یکی از معدود سینماهای فعال در حوزه فیلم‌های سه بعدی در تصمیمی ناباورانه، از این پس، دیدن فیلم‌های سه بعدی را منوط به خرید عینک‌های یک بار مصرف کرده‌اند که با این کار، هزینه‌ای جداگانه به خانواده‌ها تحمیل می‌شود. این اقدام، دیدن سه بعدی فیلم‌های روز جهان را برای بخش عمده‌ای از مردم ناممکن می‌سازد تا از این پس، سینمای غیرخصوصی به سینمای طبقه متوسط رو به بالا و طبقه مرفه تغییر وضعیت بدهد.
به گزارش «تابناک»، در چهار سال اخیر، سینمای سه بعدی آهسته آهسته در حال توسعه‌یابی در ایران است و جشنواره سی و یکم بزرگترین فرصت استفاده از ظرفیت این پدیده جدید برای جذب مخاطب به سالن‌های سینما بود که به رغم ضعف‌های جدی در نمایش آثار در تعدادی از سالن‌ها با استقبال بینندگان همراه شد و این استقبال طبیعتاً نه برای کیفیت آثار و کیفیت نمایش‌ها که عمدتاً با هدف تجربه این پدیده تازه بود و گروهی از آنهایی که در جشنواره فجر به فیلم‌های سه بعدی ـ آن هم در محیط سینما ـ روی خوش نشان دادند، طبیعتاً زمینه بیشتری برای تکرار این تجربه را دارند.
به این گروه نه چندان پرجمعیت، حجم انبوهی از مردم را نیز می‌توان افزود که دوست دارند حس سه بعدی را تجربه کنند، چرا که این فضا را در منازلشان ندارند. در این باره باید گفت، تلویزیون‌های سه بعدی کمتر از سه میلیون تومان در بازار لوازم خانگی یافت نمی‌شود و در چند سال اخیر نیز تعویض تلویزیون و جایگزینی تلویزیون سه بعدی و هوشمند برای طبقه متوسط رو به بالا و مرفهان ممکن الوقوع بوده که این طبقه نیز به صورت نسبی به چنین پدیده‌هایی روی خوش نشان داده‌اند.
اما قرار بود پس از جشنواره فیلم فجر، خوراک لازم برای سینماهایی که مجهز به فناوری سه بعدی شده‌اند، تأمین شود تا یکی از سالن‌های پردیس‌های سینمایی، تک سانس یا کامل به اکران نسخه سه بعدی فیلم‌های روز دنیا بپردازد و مردم از این ظرفیت ویژه بهره گیرند، ولی ظاهرا تنها مؤسسه تصویر شهر در این زمینه نقش فعالی داشته و ایوان شمس در این زمینه با دوبله پنج فیلم، از اردیبهشت میزبان فیلم‌های سه بعدی است؛ اما در عین حال از موضوع تازه‌ای سخن به میان آورده که اسباب نگرانی شده است.
بنا به تصمیم ایوان شمس، از این پس به جای عینک‌های اکتیو ـ که بیننده پس از پایان فیلم به مسئولان سالن تحویل می‌داد ـ عینک‌ها یک بار مصرف به آنان فروخته می‌شود و دیدن فیلم‌ها، بسته به خرید این عینک‌های سه بعدی است که هزینه بلیت سینماهای سه بعدی را به پانزده هزار تومان افزایش می‌دهد. با این حساب، سرپرست یک خانواده پنج نفره باید برای رفتن به سینمای سه بعدی، ۷۵ هزار تومان هزینه کند.
البته این عدد طبیعتاً قابل افزایش است، چرا که به گفته مدیر این طرح، بهای عینک‌ها یک دلار و معادل ریالی آن محاسبه می‌شود، ولی به ظاهر دلار به این مدیر پنج هزار تومان در ایران فروخته می‌شود و طبیعتاً اگر دلار همچنان گران شود، هزینه بلیت‌ها نیز متناسب با افزایش قیمت عینک‌ها، گران و گران‌تر می‌شود و عملاً می‌توان گفت، نرخ سینمای سه بعدی با قیمت روز دلار محاسبه می‌شود؟
نکته جالب این که علت چنین کار پرهزینه‌ای را مشکلات بهداشتی و سنگینی آن اعلام کرده‌اند که اگر قرار باشد چنین نگاهی داشت، حتی می‌توان صندلی‌های سینما را که توسط اشخاص گوناگون استفاده می‌شود، نیز غیربهداشتی دانست. با این حساب، اگر فردای روز، صندلی‌های یک بار مصرف بهداشتی را در سالن‌های سینما فروختند، اصلاً نباید تعجب کرد، بلکه می‌توان این کار را عوارض جانبی ورود سینمای سه بعدی تلقی کرد!
به نظر می‌رسد، باید هر گونه شده، هزینه استفاده از سینماهای سه بعدی را کاهش داد، ولو با عینک‌های اکتیو، چرا که مردم حتی رغبتی به خرید بلیت شش هزار تومانی برای دیدن فیلم‌ها به شیوه معمول نیز ندارند، چه رسد به خرید بلیت‌های پانزده هزار تومانی؛ شاهد این موضوع شمار بالای بینندگان سالن‌های سینما ـ به ویژه سالن‌های جنوب شهر و شهرستان‌ها ـ در روزهای سه‌شنبه است که بلیت سینما نیم بهاست.