چرا خبرنگاران غمگین اند؟!

هراز نیوز :خبرنگاران همیشه به دنبال سوژه هستند تا بتوانند مخاطب رسانه خود را با بهترین و مهتمرین اخبار و اطلاعات روز تغذیه کنند. این بار اظهار نظر یکی از مخاطبان رسانه ها که ید طولانی در امور مدیریتی استان دارد، باعث شد تا در یادداشت امروز ،خودمان را سوژه کنیم تا مخاطبان ،کمی با احوالات اهالی مطبوعات  باخبر شوند. کیومرث نیاز آذری رئیس دانشگاه آزاد واحد ساری که در برگزاری همایش رسانه و انقلاب با خانه مطبوعات مشارکت داشته و به نوعی میزبانی این جلسه را برعهده داشته است ، در سخنرانی خود از ساکت و غمگین بودن قشر خبرنگار اظهار تعجب کرد و دلایل آن را جویا شد. جدای از اینکه ایشان  انتظار چه شور و شوقی ! را از خبرنگاران در این همایش داشتند، به موضوع بسیار مهمی اشاره نمود که نشان دهنده نکته سنجی و تجربه بالای مدیریتی ایشان است. چرا خبرنگاران غمگین و افسرده هستند؟ مطمئنا کمتر کسی به این موضوع توجه می کند حتی خودمان هم شاید به دلیل عادی شدن این موضوع کمتر به آن توجه کرده ایم .
خبرنگاران از معدود قشرهای جامعه هستند که سطح آگاهی آنان از مسائل روز سیاسی، اجتماعی و اقتصادی نسبت به دیگر اقشار بالاتر است. منظور باهوش تر یا داناتر بودن این قشر نسبت به دیگر اقشار نیست بلکه این آگاهی بالا به دلیل نوع حرفه خبرنگاری است. اگر از مشکلات عادی جامعه  نظیر گرانی و تورم که همه با آن درگیر هستند، بگذریم؛ مطلع بودن و سطح بالای آگاهی از واقعیت مشکلات و  پشت پرده ها را می توان دلیل اصلی غمگین بودن خبرنگاران دانست. اینکه بدانی چرا مازندران رنگ و بوی توسعه را به خود نمی گیرد؟ اینکه بدانی چرا برخی مدیران ناکارآمد محکم به میز و صندلی خود چسبیده اند و کسی هم نیست به آنان بگوید بالای چشم ات ابروست؟ بدانی چرا برخی از کارخانجات  تعطیل شده و کارگران آن ماهها حقوق نگرفته اند؟ اینکه بدانی چرا برخی از مجلس نشینان و مدیران اجرائی بدون دلایل منطقی به دنبال ارتقا بخش و شهر و شهرستان شدن هستند؟ اینکه بدانی چرا برخی از مدیران به جای توجه به ترویج ارزشهای ناب فرهنگی اسلام و انقلاب، به تمجید و تعریف بی جا از این و آن روی آورده اند؟ و . . .
دانستن زیاد سخت است و سخت تر از آن این است که همه اینها را بدانی و نتوانید کاری انجام دهید.بله، هر فردی جای خبرنگاران باشد غمگین و افسرده می شود. اهالی مطبوعات بعضا نه تنها غمگین بلکه داغدارند. غم سوء مدیریت دارند، داغدار فرصت های از دست رفته اند. چرا  مازندران همچنان در کوچه و پس کوچه های عقب ماندگی عمرانی و اقتصادی گرفتار است؟! این سئوالات و چراهای انبوه، خبرنگاران را غمگین و افسرده می کند. شاید تعبیر نبود آزادی نوشتن در رسانه ها برداشت شود ولی اینگونه مشکلات و دغدغه های استان بارها در رسانه ها از سوی خبرنگاران و اصحاب رسانه منتشر شده و همچنان نیز ادامه داد. به برکت نظام مقدس جمهوری اسلامی آنقدر آزادی در مطبوعات وجود دارد که خبرنگاران با رعایت حریم ها آزادانه بنویسند. البته نمیتوان نبود ظرفیت نقدپذیری و حقیقت پذیری در میان مدیران را نادیده گرفت. نبود حقیقت پذیری و پذیرش نقد از سوی مدیران کاملا محسوس است .ملزومات غم و اندوه خبرنگاران زمانی تشدید می شود  که مدیران در سخنرانی ها  و مصاحبه ها از نقد استقبال می کنند و رسانه ها را به بازگو کردن حقایق دعوت می کنند اما…!
در تکمیل اتفاقات مربوط به همایش رسانه و انقلاب، باید به نحوه برگزاری این همایش نیز اشاره کرد. جدای از اینکه اصل موضوع قابل دفاع است، برنامه شادی که پس از سخنرانی مدیرکل ارشاد توسط یک گروه بومی اجرا شد نیز سئوال برانگیز بود. اجرای این برنامه می تواند توجیه خوبی برای جشنواره ها و جشن ها داشته باشد ولی نتوانستیم به ارتباط موضوع همایش و اجرای آن گروه پی ببریم. انتظار بود در این همایش ضمن بررسی نقش رسانه ها در  رویش انقلاب اسلامی،  به تبیین وظایف رسانه های استان برای تقویت و بالندگی جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی پرداخته شود. این همایش نظیر مراسم ها و جلسات مختلف دارای نقاط منفی و مثبت بود ولی میتوان به دلیل ورود مدیریت جدید در هیئت مدیره خانه مطبوعات استان از نقاط ضعف آن چشم پوشی کرد و با حمایت همه جانبه از افراد دلسوز و متخصص در خانه مطبوعات، مشکلات پیش روی اصحاب رسانه را برطرف کرد. به امید آن روز

اسحاق پاکنیا – حرف مازندران