گزارشگر واشنگتن پست پس از تحقیقات دراین خصوص نوشته است: هواپیماهای بدون سرنشین نیروی هوایی ایالات متحده که برای جاسوسی بر فراز آبهای اقیانوس هند طراحی شده بودند از همان ابتدا طرحی فاجعه برانگیز بود که جز خسارت های مالی چیزی برای ایلات متحده دربر نداشت.
در چهارم ماه آوریل 2011 یک اپراتور نظامی بی تجربه در فرودگاه بین المللی سیشل، با به پرواز درآوردن پهپاد از طریق کنترل از راه دور در کمتر از شش دقیقه مرتکب اشتباهی بزرگ شد.
وی بدون اجازه از برج مراقبت پهپاد کلاس MQ-9 را به پرواز درآورد و یک دقیقه پس از آن موتور پهپاد منهدم شده و حتی این پیمانکار نظامی دلیل آن را متوجه نشده بود. درحالی که فرود اضطراری پهپاد احساس می شد و وی سعی داشت آن را به زمین بنشاند، فراموش کرد چرخ های آن را باز کند و خطای بعدی رخ داد.
بدین ترتیب براساس گزارش های پیشین فاش نشده مرکز تحقیقات نیروی هوایی آمریکا، اولین پهپاد 8.9 میلیون دلاری این کشور در آبهای گرمسیری نزدیک به فرودگاه سقوط کرد. سقوط این هواپیما سبب شد تا تعدادی از توریست هایی که برای تفریح به کناره سواحل آمده بودند آسیب ببینند.
این اپراتور ناشی نظامی اذعان به خطاهای خود کرده و مقامات نیروی هوایی آمریکا که در صحنه حضور داشتند اشتباهات وی را بسیار احمقانه خواندند. طی یکی دو سال گذشته سقوط هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی نگرانی های مقامات نیرو هوایی را افزایش داده است و پرواز این هواپیماها خارج از مرزهای ایالات متحده امری خطرناک اعلام شده است.
واشنگتن پست با بررسی هزاران صفحه از پرونده های تحقیقاتی طبقه بندی نشده نیروی هوایی آمریکا نوشته است: “هواپیماهای بدون سرنشین این کشور که از فرودگاه های غیرنظامی به پرواز درمی آیند توسط موانعی گرفتار می شوند و طرح های آمریکایی ناکام می ماند.”
از جمله خطاهایی که بارها و بارها تکرار شده و پهپادهای آمریکا را دچار سقوط می کند و یا به تله می اندازد؛ اشتباه خلبان، نقض فنی و مکانیکی، اشکالات نرم افزاری و هماهنگی ضعیف با مرکز غیرنظامی کنترل ترافیک هوایی است.
تصویر لاشه پهپاد سقوط کرده آمریکایی
در تاریخ 14 ژانویه 2011 هواپیمای بدون سرنشین دیگر، در حالی که در مسیر بازگشت به فرودگاه بین المللی نزدیک به یک پایگاه نظامی آمریکا در جیبوتی بود، در منطقه ای در شاخ آفریقا سقوط کرد. این نخستین حادثه ای محسوب می شود که یک پهپاد جنگنده در نزدیکی یک فرودگاه غیرنظامی سقوط کرد. این پهپادها قادر به حمل موشک هایی هستند که از طریق ماهواره قابل هدایتند. “این نوع از پهپادها سلاح های اولیه دولت باراک اوباما برای مقابله با گروه هایی همچون القاعده بودند.”
پس از آن باوجود تحت کنترل بودن اپراتورهای نظامی، حداقل شش مورد دیگر از پهپادهای آمریکا در سواحل اقیانوس هند دچار سقوط شدند.
زمانی که پنتاگون و سازمان های قانونی داخلی، اداره هوانوردی فدرال را تحت فشار قرار داده بودند تا حریم هوایی غیرنظامی ایالات متحده را برای نظارت هواپیماهای بدون سرنشین باز بگذارد، اتفاقات ناگوار این چنینی بسیاری رخ داد.
همچنین اعلام شده است: اداره هوایی فدرال فقط در موارد بسیار نادر که کلیه حقوق مادی و معنوی حفظ شده و خطر برخورد هواپیما وجود نداشته باشد، اجازه پرواز دارند. وزارت دفاع نیز فقط می تواند هواپیماهای شکارچی و جنگنده را در نزدیکی حریم هوایی پایگاه های نظامی و تنها در ماموریت های آموزشی و تست های پرواز به حرکت در بیاورد.
اما اتفاقات ناگواری که برای پهپادهای آمریکا رخ داده تا کنون به اندازه تصرف پهپاد جاسوسی این کشور در خاک ایران خسارت آور نبوده است. سال گذشته تصرف یک فروند پهپاد مدل آر-کیو 170 متعلق به آمریکا که پس از تجاوز 225 کیلومتری به حریم هوایی ایران ، فرضیه‌های پیشین درباره میزان توانایی ایران در خاورمیانه را باطل کرد. مقامات وزارت دفاع پنتاگون پس از آن خود را در معرض پایش دوربین‌های ایران می‌بیند. این پهپاد که در حال جاسوسی علیه تأسیسات هسته‌ای ایران بوده به دست نیروی دفاع ایران به زمین نشست و اطلاعات محرمانه آن کشف شد.
گزارش ها از سوی مقامات آمریکایی نشان داد که بار دیگر خطاهای رایج در صنعت دفاع هوایی آمریکا و این بار با نقص در سیستم موقعیت یاب، پهپاد آمریکایی به دست ایرانیان افتاد. اما آیا می توان میزان خسارتی که این بار وارد شده است را با دفعات دیگر یکسان دانست؟