عصرایران – رئیس جمهور آینده ایران کیست؟ هنوز کسی جواب این سوال را نمی داند و برای گمانه زنی ها هم بسیار زود است. در ایران ، شاید بتوان در سه شنبه آخر قبل از انتخابات ، حدس زد که چه کسی رئیس جمهور می شود!

با این وصف ، آنچه در حال حاضر می تواند در خصوص انتخابات آینده مطرح شود ، این است که بدانیم رئیس جمهور یازدهم ایران باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا بتواند کشور را از وضعیت کنونی خارج کرده ، به اوضاع مطلوب سوق دهد.
هر چند این سؤال ، می تواند  به عنوان کلیشه در همه دوره های انتخاباتی مطرح شود ، ولی در حال حاضر که برخی سوء مدیریت های دولت حاکم از یک سو و تضییقات بین المللی از سوی دیگر ، آثار خود را در جای جای کشور گذارده است ، طرح این پرسش ، راهبردی تر از هر زمان دیگری است.

بی آن که بخواهیم موضوع را طولانی کنیم ، می توانیم بگوییم رئیس جمهور یازدهم ایران ، باید از سه ویژگی برخوردار باشد و الا حضورش در رأس دستگاه اجرایی کشور ، چیزی جز خسران برای کشور نخواهد داشت:

1 – رئیس جمهور آینده باید اراده و توان به کارگیری همه نیروهای سیاسی جامعه را داشته باشد. اگر رئیس جمهوری بر سر کار بیاید و تیم اداره کشور را از میان اصولگرایان برگزیند یا همکارانش را صرفاً از بین اصلاح طلبان انتخاب کند ، با دولتی تک بعدی مواجه خواهیم شد که با محرومیت از بسیاری از توانمندی های مدیریتی ، کشور را با چالش های جدید مواجه می کند.

دولت بعدی ، الزاماً باید دولت وفاق ملی باشد و رئیس جمهور باید بتواند در حد و اندازه دولت سازی ملی باشد.
دولت یازدهم با رئیس جمهور “کوچک” و “جناحی” سرنوشتی جز ناکامی نخواهد داشت.

2 – رئیس جمهور بعدی ، باید از اقتصاد سر رشته داشته باشد و یا لااقل ، بتواند تیم اقتصادی قدرتمندی را به کار گیرد. اعتماد به متخصصان اقتصاد و به غربت نینداختن آنها ، از لوازم مهم ریاست جمهوری در ایران است.
این نکته ای است که در دوره حاضر مغفول مانده و نظرات کارشناسان اقتصادی ، قربانی دیدگاه های شخصی برخی مقامات دولتی از جمله  رئیس جمهور شده است.
احترام به کارشناسان اقتصادی و بهره مندی عملی از مشاوره های آنان ، ویژگی مهمی است که رئیس جمهور بعدی باید نسبت بدان تعهد دهد.

3 – رئیس جمهور یازدهم ایران ، باید جهان امروز و ادبیات دیپلماتیک را بفهمد و راه و چاه رابطه با جهان و تنش زدایی را بداند. عدم اشراف رئیس جمهور بر روابط بین الملل ، می تواند به ساده انگاری و نهایتاً هزینه زایی منجر شود.
فراموش نکنیم که نوع روابط کنونی ایران با جهان به گونه ای است که ترمیم آن ، نیاز به “تخصص” دارد و با شعار و هیاهو نمی توان اوضاع را بهبود بخشید.

مخلص کلام آن که  «توانایی ایجاد دولت وفاق ملی» ، «اقتصادگرایی» و «فهم دیپلماسی» ، سه مؤلفه ای هستند که در هر کس که باشند ، می توان ریاست جمهوری بعدی را با دغدغه خاطر کمتری به او سپرد.
ما چاره ای جز دوست داشتن ایران نداریم.