مبارزه با فساد در این همواره جنبه ای سیاسی و حکومتی دارد و شهروندان به ندرت خود را مسئول می دانند که علیه قوانین فساد آور موجود دست به حرکت ـ امربمعروف و نهی از منکر ـ بزنند، اگر چه شاید وجود مشکلاتی در این زمینه باعث انفعال جامعه ایرانی در این زمینه شده است.

در واقع مهم ترین شخصیت های مبارزه با فساد یا خود مسولان و شخصیت های سیاسی هستند که خود قدرت دارند و اتفاقا ایراد به خودشان وارد است که با وجودی که قدرت دارند، نمی دانند منشأ فساد کجاست و یا نمی خواهند و یا نمی توانند قوانین ضد فساد وارد کنند. نکته جالب اینکه مسئولان همواره از اسامی افرادی نام می برند که هزاران میلیارد تومان از بین المال را به یغما برده اند، افرادی که اسامی آنان هیچگاه فاش نمی شود اما عجیب است که مسولان هیچگاه از خود نمی پرسند که قوانین مصوب آنان و قوانینی که آنان اجرا می کنند چه اشکالی دارد که این همه پرونده فساد درست می شود، پرونده هایی که در بزنگاه انتخابات تنها حربه ای برای انجام تبلیغات و جلب آرای عمومی است.

گفتنی است که تلاش «آنا هزاره» به خوبی این نکته را یادآوری می کند که فساد تا عرصه بروز و ظهور نداشته باشد هیچگاه به وجود نمی آید، فساد مخصوصا فساد مالی در دستگاه های دولتی و حکومتی یا به دلیل وجود قوانین فساد آور است و یا به دلیل وجود عوامل و افراد فساد آور که در هر دو مورد پرداختن صرف به مصادیق مشکلی را حل نخواهد کرد.

آیا می شود روزی در ایران شهروندان به مجلس و دولت فشار بیاورند تا قوانین ضد فساد آور در کشور تصویب و اجرا کنند؟

لازم به ذکر است که «آنا هزاره »فعال اجتماعی است که در مبارزه با فساد و معضل فرهنگ رشوه در هند، شیوه اعتصاب غذا و اعتراض صلح آمیز ماهاتما گاندی، رهبر فقید هند را برگزیده است. اعتراض اصلی وی به فساد در هند و تصویب لایحه نظارت عمومی  پیشنهادی دولت مانموهان سینگ است که بر اساس آن  نخست وزیر و قضات عالی رتبه را از بازرسی و تحقیق و پیگرد دقیق مصون نگه داشته شده اند . میلیونها نفر از طبقه متوسط هند حامی آنّا هزاره 74 ساله هستند.پس از آزادی از زندان آقای هزاره  در میدان راملیلای دهلی نو وارد اعتصاب شده است. وی پنج کیلو وزن کم کرده است و توصیه پزشکان مبنی بر تزریق سرم را رد می کند.رهبران احزاب از آقای هزاره خواسته اند تا به اعتصاب غذای خود پایان دهد.