با اینکه اسرای اسارتگاه موصل از داشتن کتاب ادعیه محروم بودند، ناگهان ردپایی از کتاب مفاتیح‌الجنان در اسارتگاه دیده شد.
به گزارش خبرگزاری فارس، محمدرضا گلشنی یکی از آزادگان سرافراز کشورمان درخصوص ماه مبارک رمضان در اسارت می‌گوید: قبل از آغاز دوره اسارت و زمانی که در ایران بودم به خاطر ناراحتی معده تا 19 سالگی نتوانستم روزه بگیرم، ولی با توجه به شرایط دوره اسارت، از همان سال اول توانستم در ماه مبارک رمضان روزه بگیرم.
وی ادامه می‌دهد: زمانی که در اسارتگاه موصل بودیم، برای سحری یک لیوان آش و 3 عدد سمون (نوعی نان که خمیر داخل آن مانند آدامس بود) به ما می‌دادند.
این آزاده دفاع مقدس بیان می‌دارد: گاهی اوقات که خمیر سمون خوب بود با 2 دست آن را می‌ساییدیم تا تبدیل به آرد شود، سپس از این آرد برای درست کردن شیرینی استفاده می‌کردیم.
وی در خصوص درمان بیماری معده در دوره اسارت، خاطرنشان می‌کند: «غلامرضا سرمدی» تکنسین اورژانس که طی مأموریت اعزام مجروحان از خط مقدم به پشت جبهه به اسارت دشمن در آمده بود، برای درمان بیماری معده بنده توصیه کرد، تغذیه و برنامه غذایی را تنظیم کنم.
گلشنی با اشاره به حدیث حضرت علی (ع) مبنی بر این که «تا گرسنه نشدید، غذا نخورید تا معده کاملاً پاک شود؛ تا سیر نشدید، دست از غذا بکشید»، می‌افزاید: با توجه به شرایط حاکم در دوره اسارت این حدیث حضرت علی (ع) برای ما عملی شد.
وی بیان می‌دارد: بعد از درمان بیماری معده با این روش، طوری شد که روزه‌های قضا و مستحبی گرفتم و علاوه بر آن قبل از ماه مبارک رمضان به استقبال این ماه می‌رفتم.
گلشنی خاطرنشان می‌کند: ما در اسارتگاه کتاب مفاتیح‌الجنان و مناجات نداشتیم؛ «امیر نوذری» یکی از اسرا بود که دعای کمیل، مناجات شعبانیه، دعای ندبه و دعاهای دیگر را کاملاً حفظ بود؛ برای این که تمام آزادگان بتواند از این دعاها استفاده کنند، اقدام به نوشتن این ادعیه بر روی کاغذ کرد.
وی بیان می‌دارد: کاغذ و قلم در اسارتگاه وجود نداشت، در نتیجه این دعاها را بر روی زرورق سیگار یا ورق‌های نازکی که از مقوای پودر لباسشویی درست کرده بودیم، نوشتیم و بعد از آن وقتی نماینده صلیب سرخ به اسارتگاه آمد، از وی درخواست مفاتیح الجنان کردیم که از ایران برایمان فرستادند.
این آزاده دوران دفاع مقدس می‌افزاید: در هر اسارتگاه که 100 اسیر در آنجا حضور داشتند، یک جلد کتاب مفاتیح‌الجنان وجود داشت و برای اینکه تمام اسرا بتوانند از مطالب این کتاب استفاده کنند، دعاها را از هم جدا می‌کردیم و اسرا مجدداً از روی این دعاها می‌نوشتند.