افکارنیوز – تا همین چند سال پیش صفحات روزنامهها پر بود از خبر‌هايی در مورد کودکانی که توسط پدر و مادرشان در خيابان رها شده بودند.
کودکان “سر راهی ” که اگر شانس یارشان بود به بهزیستی سپرده می شدند و اگرنه سرنوشتی نامعلوم در انتظارشان بود؛ یا گرفتار باندهای گدایی و سرقت می شدند یا به فحشا و اعتیاد آلوده.
کودکانی که به بهانه هایی مثل فروختن فال، دستمال کاغذی و یا پاک کردن شیشه در خیابان گذران می کردند و روزی تنگ خود را از خیابان های نامهربان شهر می جستند.
مشکلی که هنوز هم گریبانگر شهر شلوغمان است.
اما انگار ورق زندگی برگشته، این تنها والدین نیستند که از سر فقر و ناچاری فرزندانشان را به امان خدا رها کرده و به دست تقدیر می سپارند حالا فرزندان هم همین روش را برای پدر و مادران پیر و سالخورده شان در پیش گرفته اند تا از شر وظایفشان رها شوند.
به گمان این فرزندان، سالمندی پایان راه است و بیماری و ناتوانی شدید سالمند چاره ای جز رهاکردنش برای اطرافیان باقی نگذاشته است در حالی که در بیشتر موارد سالمندان می توانند در خانه و همراه فرزندان خود به خوبی زندگی کنند.
در این میان آسایشگاه کهریزک محل امنی است برای این پدر و مادرها که سر راهی به حساب می آیند.
پیرمردی که به خاطر بی توجهی فرزندش در کولاک جاده گرفتار و 3 شبانه روز در سوز و سرمای آذربایجان رها می شود؛ سوز و سرما از چراغ روشن خانواده، شمعی سوخته ساخته که دیگر توان حرکت ندارد.
مادری که ساعت زندگیش در زمان ورود به آسایشگاه خوابیده تا شاید فرزندش باز گردد؛ مادری که سلام دیگران را نمی شنود؛ مادری که تصمیم دارد شال فرزندش را زود تمام کند تا زمان بازگشت به او هدیه کند.
پاي درد و دل اين پدران و مادران سر راهي که مي نشيني تمام دنيا به يکباره بر سرت آوار مي‌شود؛ پدر و مادري که با تمام وجود براي فرزندانشان تلاش کرده اند؛ صورت خود را با سیلی سرخ نگاه داشته اند تا نکند گردی بر چهره فرزندشان بنشیند حالا به راحتي و بي اختيار براي تو گريه مي‌کنند و نمی خواهند باور کنند که شرایط جدید حاصل بی مهری همان فرزند است.
پدر و مادر سر راهی معضل جدید
کارشناسان آسیب های اجتماعی و مدیران بهزیستی می گویند هم اکنون ۲۵ درصد از افراد ساکن خانه های سالمندان را پدران و مادران سر راهي تشکيل مي دهند؛ والدینی که به علت بي مسئوليتي فرزندان در خيابانها رها شده و توسط نيروي انتظامي شناسايي و به مراکز بهزيستي و در نهايت خانه سالمندان سپرده شده اند.
اگر معضل “کودکان سر راهی” را بشود با فقر و ناچاری توجیه کرد ،برای “سالخوردگان سر راهی” هیچ توضیح و توجیهی قابل قبول نیست.
بر اساس آمار خانه سالمندان كهريزك حدود یک چهارم افراد آسايشگاه “توان خواهانی” هستند كه توسط بهزيستي و يا نامه قضایی به عنوان بي سرپرست در آسايشگاه بستري مي‌شوند و در مواردی معدود با كمك مددكاران، خانواده خود را پيدا و به آغوش آنها باز مي‌گردند.
مسئولان می گویند در گذشته مراجعه كننده پدر بسيار كم بود و بيشتر جمعيت را مادرها تشكيل مي‌دادند ولي متاسفانه امروزه پدران در اولویت صف ورود به آسايشگاه قرار دارند.
دكتر محمدرضا صوفي‌نژاد مدير آسايشگاه كهريزك با تاکید بر افزايش تعداد سالمندان در كشور گفت: از سوي خانه سالمندان كهريزك پیشنهادی مبنی بر نیاز سالمندان به خدمات در منزل به صورت روزانه ارائه شده و بر اين اساس يك تيم پزشكي با يك وسيله نقليه خدمات کهریزک را در منزل به كساني كه نياز به مراقبت دارند ارائه مي‌دهند.
وی همچنین درباره خدمات روزانه به سالمندان همانند ارائه خدمات مهدکودک ها در ساعات اداری اظهارداشت: در همین زمینه پيشنهادی به دكتر قاليباف برای واگذاری زمین در سطح ۲۲ منطقه شهرداري به آسايشگاه کهریزک ارائه شده که این پیشنهاد مورد موافقت شهردار تهران قرار گرفته است.
با توجه به اینکه در آینده ۴۷ درصد جمعیت کشور سالخورده خواهند بود باید به این نکته توجه داشت که زیرساخت های فرهنگی و رفاهی جامعه ما پذیرای این قشر از جامعه باشد.
افرادی که در تعالیم دینی مورد ستایش قرار گرفته و فرزندان به احسان به ایشان دعوت شده اند.
عالی واقعا ممنون که به این موضوع پرداخت شده
پدرو مادرها پیر ولی نعمت خانوادها هستند و بر کت خانواده و حفظ و حفاظت آنان از و ظایف فرزندانها آنگاهست که گناهان شان نزد خداوند بخشوده خواهد شد که به اولیائ شان که بعد از خداوند به قول سعدی اصل خلقت شان است ارج می ننهند که به قول همو هر که ارزش اصل و اساس خویش نگاه ندارد به مردیش مشمار اماواقعیت اجتماعی چیز دیگری رابیان می دارد که متاسفانه فر زندان به دلیل داشتن زن و چند فرزند به اصلاح معیل که متاسفانه اکنون برای افزایش موالید هم بدون توجه به زیر ساخت های خانوادگی تبلیغ می شود دخل و در آمد کفاف نمی کند که بر حال آن مرد باید گریست که دخل اش نو زده و خرجش بیست !!1به عبارت دیگر بیکاری و دستمزد های ناجیز که به زحمت فقر مطلق خویش را پو شش می دهند و در فقر نسبی به سر می برد بطوریکه در آمدشد 2/1 فقر نسبی هم نی شود او خودش کرفتار است نا همگونیهای خانواده مزید علت شده وبه بعضا” کهنسالان نعو ذبالله بی حر متی می شود در ایجا جایگاه حکومت برجسته می شود که قانون اساسی که همیشه مو رد مستمسک ریو سای قوا قرار می گیرد متاسفانه در اینجا مسکوت گذاسشته می شود بصو ریکه در قانون همه باید کار کنند مگر معلو لین زنان بی سر پرست و کهنسالان بدون حامی بطو ریکه حقیر در 4-5 سال پیش طی نامه ای سر گشاده به ریس جمهور آقای احمدی نژاد تذکر داده ام که در خواست عمومی مرد م الف-بیمه همگانی و ب-تحت پو شش کرفتن همه زنان و مردان بالای 60 سال که ملجا و مفری برای زندگانی ندارند می باشد آنان جوانی خویش را در قالب کشاورز و دامدار و تاجر و بازر گان و…صرف ملت و مردم کر ده اند اینک نوبت شماست که از میان مالیاتها و منابع اقتصادی که در اختیار دارید آنان (کهنسالان )را تا پوشش بیمه ای و حداقل حقوق که به خواهند آبر ومند زندگی کنند تا بواقی عمر را با عزت زندگی کنند و خوار ی نببند اما افسوس و صد افسوس که گاها” حکمرانان اصل را که مر دم باشند از خاطر بر ده اند به فکر تنازعات سیاسی اشتغاق دارند و مرتب فرصت سوزی می کنند بیگانان شرور را علیه منافع ما تحریک عاقبت چه خواهد شد خدا می داند!!!!!؟؟؟؟کریمان را به دست اندر درم نیست+++خداوندان نعمت را کرم نیست