به گزارش تریبون مستضعفین در غرب میانمار منطقه وسیع مسلمان نشینی وجود دارد که با نام آراکان (راخین) شناخته می شود و مسلمانان آن را روهنگیا می نامند.
دولت میانمار مدتهای مدید است (از سال ۱۹۸۲) که جامعه یک میلیون نفری مسلمانان روهینگیا را بعنوان شهروند به رسمیت نشناخته و از حقوق آنها جلوگیری می کند همچنین دولت میانمار مسلمانان روهینگیا را غیر بومی خوانده و آنان را مهاجران غیر قانونی لقب می دهد.
طی سالیان متمادی فشارهای زیادی برای نسل کشی مسلمانان و تحمیل مهاجرت اجباری و همچنین ایجاد محدودیت بر آنان اعمال شده که از آن جمله می توان برای کاهش موالید و ازدواج، به قانون ممنوعیت ازدواج زنان قبل از ۲۵ سالگی و مردان تا قبل از سن ۳۰ سالگی اشاره کرد علاوه بر این در جهت تحقیر مسلمانان قانونی وضع شده که قبل از ازدواج باید از اداره امنیت این کشور گواهی خاصی بگیرند که به منزله گرفتن اجازه برای ازدواج است که اینهم البته حتی برای کسانیکه ضوابط مورد نظر را دارند طبق شرایط خاصی داده می شود.
اعمال محدودیت ها برای جلوگیری از گسترش مسلمانان تا جایی رسیده که اخیرا دولت به صورت رسمی دستور داد که مسلمانان دیگر حق بنا کردن مساجد جدید یا ترمیم مساجد قدیمی را ندارند و این بهانه ای شد تا افراطی های بودایی و هند و با استناد به همین قانون نزدیک به ۷۲ مسجد را ویران کنند.
اما اتفاقات اخیر و بالا گرفتن کشتار مسلمانان را می توان پس از سخنان تین سین، رئیس جمهور میانمار که به شدت مورد حمایت ایالات متحده آمریکاست دنبال کرد که گفت: مسلمانان روهینگیا باید از کشور اخراج و به اردوگاه‌های پناهندگان سازمان ملل منتقل شوند.
خشونتها به دنبال حمله به یک اتوبوس حامل مسلمانان در استان راخین کلید خورد و پس از آن از ابتدای فوریه گروه های افراطی بودایی، با حمایت و همراهی پلیس و ارتش دست به کشتار گسترده و آتش زدن دهکده ها و مساجد و فراری دادن مسلمانان زدند.
دولت میانمار در اقدامی هماهنگ از ورود گروه های امدادی و رسانه های بین المللی به این منطقه جلوگیری کرد و در سکوت مجامع بین المللی نسل کشی گسترده آغاز شد.
هم اکنون بسیاری از گروه های تندرو بودایی مانند گروه ماگ به شکلی وحشیانه مشغول رقم زدن یک هولوکاست واقعی و پاکسازی قومی در میانمار هستند.
بسیاری از مظلومان اقلیم اراکان، ناچارا برای اینکه از این نسل کشی بگریزند با کشتی به بنگلادش پناهنده شدند اما همین اقدام کوچک دولت بنگلادش نیز مورد انتقاد گروه های حقوق بشری قرار گرفت. مدتی بعد به بهانه رسیدن پناهندگان به مرز ۳۰۰ هزار نفر مرز بنگلادش نیز بسته شد و پناهجویان یا به کشورشان بازگردانده شده و یا از ترس بازگشت با تجمع در پشت مرز بنگلادش با برخورد دوباره و هجوم وحشیانه پلیس و نیروهای امنیتی میانمار مواجه شدند.
در میان مخالفان دولت کنونی میانمار خانم آنگ سان سوچی نیز وجود دارد که وی نیز به شدت مورد حمایت آمریکاست و برنده میانماری جایزه صلح نوبل است. جالب اینکه سوچی علی رغم تمام مخالفت هایش با دولت در این مورد مانند بسیاری دیگر از برندگان جایزه نوبل نه به کشتار انسان ها هیچ وقت اعتراضی کرده و نه هیچ گاه به نسل کشی ها و هولوکاست واقعی حتی در میان هموطنانش واکنشی نشان داده است.
مدتی پیش نشریه انگلیسى ساندى تایمز در گزارشى از وضعیت اسفبار این منطقه به زنانی اشاره کرده بود که در جلو چشم دیگران و بخصوص مردهایشان مورد تجاوز قرار می گیرند.
سازمان ملل علی رغم اینکه مسلمانان روهینگیا را به عنوان یکی از اقلیتهایی که متحمل بیشترین مشکلات و رنجها در تمام جهان هستند معرفی کرده است ولی تاکنون نه اقدام جدی برای جلوگیری از این وضعیت کرده و نه رفتاری انجام داده که بتواند توجه رسانه های استکباری و امپریالیسم رسانه را برای متوجه کردن افکار عمومی به این نسل کشی گسترده انجام دهد.
نکته حائز اهمیت اینکه علاوه بر پیشینه بسیار بلند اسلام در این منطقه و تشکیل حکومت خودمختار اسلامی تا سال ۱۹۳۶ یعنی سال اشغال میانمار توسط انگلستان خبیث، زبان فارسی زبان رسمی ایالت آراکان بوده است.