بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون
رحلت حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی را به محضر حضرت ولی عصر ارواحنا فداه و سیدنا الامام خامنه ای و مراجع عظام شیعه و همه علمای ربانی و بلکه جامعه شیعی و بلکه به عالم انسانی تسلیت عرض می کنم. به حق باید فریاد کرد:
لا صوت الناعی بفقدک انه
یوم علی آل الرسول عظیم
امیدوارم خدای رحمان ثلمه عظیمی که با رحلت این مرجع عظیم ایجاد شده را به من و کرمش جبران فرماید.
به این مناسبت مطلبی را که چندی پیش در مورد ضرورت توجه به حوزه و تقویت آن از سوی همه نهادها و جامعه شیعی برای یکی از حوزه های عظیم و عزیز کشور ارسال داشتم را بار دیگر در این جا تکرار کنم.
قوله عز من قائل:
فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ
نورانیت فکر و اندیشه و عمل و انگیزه همیشه وامدار جد و جهد ابرمردانی بوده است که رنج بلوغ فکر و درد فهم، لحظه ای آنان را رها نکرده و سراسر وجودشان مقهور کششی به سوی حقیقتی بود که مَلَک را تحمل چنان شیدایی نبود. نیک اندیشان صالحی که هرگز شهوات نازل دنیاخواهی را به حریم دلهای مالامال از عشق به همه جمال ذات لایزال آنان راهی نیست و جان خویش را همیشه در اقیانوس بی کران نور شست وشو داده و هرکدامشان کهکشانی شده اند در آسمان علم و معنویت و حقیقت؛ و خود سقّای جان های تشنه ای شده اند که جز خویشتن را مزاحم راه سلوکشان نمی دیدند و اجازه ندادند طراوت هستی از صفحه وجود آدمیان زدوده شود.
حوزه های علمیه در طول تاریخ محل پرورش پاکباختگانی آن چنان بود که هرگز به تقلیل عیار انسانیت رضایت نداده اند، اگر چه تن و جانشان مجروح اراده های برخاسته از شهوات گداهمتان صورت پرستی بود که دنیاخواهی تا عمیق ترین سیاه چاله های مغزهایشان رسوخ کرده بود!
پاسبانی از معارف وحیانی، فهم و حفظ و نشر ان و دفاع از معارف قرآن و عترت در مقابل هجوم شبهات معاندان و صیانت از مرزهای عقیدتی رسالت همیشگی مردان راست قامت حوزه های علمیه بود.
بقای حوزه های علمیه و تقویت آن مسئولیت خطیری است که متوجه آگاهان و خواص جامعه است تا طلوع آن صبحی که با دمیدنیش بهار انسانیت آغاز دوباره ای یابد.
امید آنکه با همم عالیه همه عزیزان مسئول راه عشق و شیدایی همیشه پررهرو بماند!
حرره راجی الغفران
ابراهیم یعقوبیان 1400/10/20