بسم الله الرحمن الرحیم
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي
ارتحال دردناک عالم معقول و منقول، حکیم متأله، دانشمند ذوالفنون، شیخنا العلامه حضرت آیت الله المعظم حسن زاده آملی رضوان الله تعالی علیه را به پیشگاه حضرت صاحب الامر ارواحنا له الفداء و مقام معظم رهبری و مراجع تقلید و حوزه های علمیه و شاگردان و دوستداران و خانواده بزرگوار ایشان تسلیت عرض می کنم.
این حکیم الهی سالها از بزرگان معقول و منقول حوزه‌های علمیه آمل و تهران و قم بهره برد و نزد علامه رفیعی قزوینی، علامه فاضل تونی، علامه محمدتقی آملی، علامه ابوالحسن شعرانی، علامه الهی قمشه ای، علامه سید محمد حسین طباطبایی، علامه سید محمد حسن الهی طباطبایی و دیگر فقیهان و حکیمان تتلمذ کرد و در علوم مختلف فلسفی و عرفانی و کلامی و تفسیری و روایی و رجالی و فقهی و ریاضی و هیأت و طب و ادبیات پژوهش نمود و شاگردان ممتازی تربیت کرد.
علامه شعرانی، این عالم ربانی را مولانا الاجل و مصباح العلم و شمس الهدایة خواندند.
سلوک علامه حسن زاده سلوک جمعی بود؛ جمع سلوک نظری و سلوک عملی؛ هم در سلوک عقلی و حکمت و عرفان نظری به وصال رسید و هم جان خود را با ریاضت ها و اربعین های عملی به مرحله کشف و شهود رساند.
آثار وزین این حکیم می تواند مبانی فلسفی پارادایم و استراتژی علوم انسانی اسلامی را تامین کند و عالمان علوم اجتماعی را در مسیر تعالی و حکمی سازی علوم انسانی بارور سازد.
علامه حسن زاده در اوج فتنه ها، مردم را به ولایت مداری فرا خواند و فرمود: «گوشتان به دهان رهبری باشد چون ایشان گوششان به دهان حضرت حجت عج است.»
علامه ذوفنون با همه مقامات علمی و عملی خود در اوج تواضع بود؛ آنگونه که حاضر شد علاوه بر برگزاری دروس متعارف حکمت و عرفان، جلسات اختصاصی برای رفع اشکال یک طلبه جوان علاقه‌مند به حکمت و عرفان و طب داشته باشد.
اهل معرفت می دانند که چه حکیم و عارف و ریاضیدان و مفسر و عالم به علوم غریبه را از دست دادند که بی شک در عصر ما بی نظیر و خواجه نصیرالدین طوسی قرن پانزدهم بود.
خداوند متعال، رضوان و جنت فردوس را نصیب این عالم ربانی سازند و او را مهمان مولی الموحدین امیرالمومنین و ائمه اطهار علیهم السلام گرداند که آنچه معرفت حقیقی و سلوک عرفانی است در خانه اهل بیت عصمت و طهارت است و لاغیر.
خداوند متعال به خانواده محترم و شاگردان و دوستانش، صبر جمیل و اجر جزیل مرحمت فرماید.
«به سوی تو آمده‌ام؛ به حقّ خودت مرا به من برمگردان الهی!
الهی! پیشانی بر خاک نهادن آسان است، دل از خاک برداشتن دشوار است.
الهی! تو پاک آفریده ای، ما آلوده کرده‌ایم.
الهی! گرگ و پلنگ را رام توان کرد، با نفس سرکش چه باید کرد؟
الهی! انگشتری سلیمانی‌ام دادی، انگشت سلیمانی ام ده.
الهی! اگر ستّارالعیوب نبودی، ما از رسوایی چه می کردیم؟»
و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
عبدالحسین خسروپناه دزفولی
طلبه حوزه علمیه قم
۴ مهر ۱۴۰۰
