خانه امن؛ سوژه ای جذاب با اشکالاتی در فرم
محمد تقی فهیم درباره سریال«خانه امن» هم می گوید: «خانه امن» در مقایسه با سطح سریال های شبکه یک در چند سال اخیر، جزو کارهای خوب محسوب می شود؛ این خوبی سریال، به خاطر موضوع و انتخاب سوژه است. چنین موضوعاتی جزو الزامات و وظیفه تلویزیون است. سینمای ما اصلا به موضوعات پلیسی ـ جاسوسی نمی‌پردازد که این کمبود جدی است. در تلویزیون پیشتر نمونه‌هایی مثل «گاندو» را داشته‌ایم و تلویزیون این ضعف سینما را جبران می‌کند.
این منتقد نقطه قوت سریال «خانه امن» را فقط موضوع آن می‌داند که در شرایط کنونی، موضوع لازم و به جایی است. او در عین حال معتقد است که «به فرم و ساختار سریال اشکالات زیادی وارد است» و در این زمینه می‌گوید: در سریال «خانه امن» نوگرایی نمی‌بینیم. در خیلی از صحنه‌ها دو نفر نشسته‌اند و حرف‌های لوس و کند می‌زنند. این سریال در پرداخت جلوه کهنه‌ای دارد.
او ادامه می‌دهد: داستان‌های پلیسی ـ جاسوسی حتما باید یک شخصیت جذاب و کاریزماتیک محوری و قدرتمند داشته باشند و در مقابلش یک ضد قهرمان باید وجود داشته باشد اما «خانه امن» متشتط و پراکنده است و شخصیت‌ها خوب پرداخت نشده‌اند.
این منتقد با بررسی دو شخصیت سریال «خانه امن» اضافه می‌کند: همسر قاضی در جایی شخصیت محکمی دارد اما وقتی دخترشان دزدیده می‌شود قاضی و همسرش انگار آدم‌های دیگری می‌شوند و طور دیگری رفتار می‌کنند. یا مثلا قاضی که قبلا رزمنده بوده و نمادی از جریان سالم کشور است، فقط یک دختر دارد. الان و در شرایطی که حاکمیت تبلیغ فرزندآوری دارد، این قاضی فقط یک دختر دارد؛ این‌ها مسائلی است که باید به آن توجه می‌شد.
او می‌افزاید: سریال از جایی به بعد وارد روابط و مناسبتی دم دستی شده و ارزش‌های چند قسمت اول را زیر پا گذاشته است. «خانه امن» را اگر با سریالی مانند «گاندو» مقایسه کنیم، سریال ضعیفی است یا حتی نسبت به برخی کارهای سینمایی با این موضوع مثل «قلاده‌های طلا» هم ضعیف است.
فهیم با بیان اینکه مهم این است که سریال و محتوایش به نظر بیننده تازه بیاید و فکر کند قبلا این را جایی ندیده است یا کمتر دیده است، ادامه می‌دهد: شخصیت‌ها باید دارای کاریزمای لازم باشند اما سریال «خانه امن» این‌ها را ندارد؛ مثلا آقای زندگانی و آقای پگاه به عنوان دو پلیس در سریال خیلی منفعل هستند. طرز بیان، عمل و پرحرفی‌های بیش از اندازه‌شان مناسب نیست؛ حدسیاتشان خیلی بیش از حد است؛ در صورتی که در کارهای پلیسی، پلیس‌های مقتدر آنقدر نمی‌گویند حدس می‌زنیم، این شخصیت‌ها مکررا از کلمه حدس می‌زنم استفاده می‌کنند.
این منتقد تلویزیونی در پایان درباره سریال «خانه امن» می‌گوید: نکته دیگر این است که سریال ها ی پلیسی حتما باید طوری طراحی شوند که یا مخاطب جلوتر از پلیس باشد یا پلیس جلوتر از مخاطب؛ یعنی یک سری اتفاقات را مخاطب بداند و پلیس نداند یا پلیس ها بدانند و مخاطب هم همراه با آن‌ها می فهمد؛ اما این سریال بین این دو رویکرد سرگردان است و هیچ اتفاقی نیست که ما را دچار دلهره و اضطراب کند.