اما وزارت دفاع امریکا از قبل برنامه‌ای برای استقرار رادارهای موشکی در اروپا در دست اجرا دارد تا در صورتی که ایران بتواند در آینده نزدیک یک جهش تکنولوژیکی بزرگ انجام دهد با آن مقابله نماید.
هیأت نیروهای ویِژه در کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان آمریکا، طی بررسی بودجه سال آتی پنتاگون، ماده‌ای در آن گنجانده: “از رئیس سازمان پدافند موشکی درخواست می‌گردد برنامه‌ای برای استقرار یک سایت [پدافند موشکی] در سواحل شرقی ارائه نماید. استقرار این سیستم باید تا پایان سال 2015 به اتمام برسد.” کمیته فرعی برای تشویق سازمان پدافند موشکی برای اجرای این برنامه 100 میلیون دلار به بودجه آنها اضافه نموده است، البته بدین شرط که این سازمان یک برنامه واقعی برای سواحل شرقی ارائه نماید.
مشاورین جمهوری‌خواه مجلس می‌گویند که رادارهای اضافی ضروری هستند زیرا ممکن است ایران طی سه سال آتی به موشک بالستیک بین‌قاره‌ای (ICBM) دست یابد. یکی از مشاورین گفت: “با توجه به برآوردهای دولت آمریکا، ایران می‌تواند تا سال 2015 به موشکهای بالستیک بین‌قاره‌ای دست یابد. و اگر آنها تا سال 2015 به این نوع موشک دست یابند ما باید از قبل آمادگی دفاع را داشته باشیم.”
اما پیش‌بینی تسلیحات آتی ایران هنری به غایت غیردقیق است. برای مثال، در سال 1998، هیأتی به ریاست دونالد رامسفلد سوگند یاد نمود که موشک بالستیک قاره‌پیمای ایران می‌تواند تا سال 2003 آماده پرواز باشد. این پیش‌بینی آخرالزمانی درست از آب درنیامد. برآوردهای جامعه اطلاعاتی در مورد دستیابی ایرانی بدین سلاح تا سال 2010 نیز به وقوع نپیوست.
شاید این امر یکی از دلایلی است که چرا دولت اوباما – علی‌رغم اظهارات مشاوران مجلس نمایندگان – در مورد بیان زمان دقیق تهدید بین‌قاره‌ای ایران دچار تردید است. دو رئیس اخیر سازمان اطلاعات ملی طی جلسه استماع کنگره در مورد زمان دستیابی ایران به موشک بالستیک قاره‌پیما، از پیش‌بینی خودداری نموده‌اند. در گزارش سال 2010 با موضوع قدرت نظامی ایران چنین اعلام شده بود: “ایران احتمالا می‌تواند با کمک‌های خارجی تا سال 2015 یک موشک قاره‌پیما را که قادر است به آمریکا برسد، تولید و آزمایش نماید.” اما در گزارش “بازبینی موشک بالستیک وزارت دفاع” که در همان سال منتشر شد، به این بازه زمانی اشاره نشده بود.
در این گزارش چنین قید شده بود: “بازیگران منطقه‌ای به مانند کره شمالی و ایران به توسعه موشکهای دور بردی که آمریکا را تهدید خواهند نمود، ادامه می‌دهند. در مورد چگونگی و زمانی که این تهدیدات موشکی علیه سرزمین آمریکا تکامل خواهند یافت، اطمینانی وجود ندارد.”
ایران با استفاده از موشک ماهواره به فضا پرتاب نموده است – و همین نوع موشک‌ها می‌توانند با اصلاحات مورد نیاز برای ارسال کلاهک‌های جنگی به هزاران مایل دورتر بکار روند. بنابراین ایران یقینا پتانسیل تهدید را دارد. با این حال، هم‌اکنون دوربردترین موشک ایران می‌تواند فقط 800 مایل پرواز نماید. پل پیلار (Paul Pillar)، تحلیلگر سابق سیا در حوزه خاورمیانه گفت: “مسأله اصلی این است که جامعه اطلاعاتی معتقد است [ایرانیان] حتی نزدیک توانمندی موشک بالستیک قاره‌پیما نیز نشده‌اند.”
علاوه بر این، پنتاگون اعلام داشته که قبلا به لطف پدافندهای موشکی مستقر در غرب و شمال آمریکا، سواح شرقی را نیز تحت پوشش دارد. در گزارش “بازبینی موشک بالستیک” سال 2010 چنین بیان شده است: “رادارهای زمینی مستقر در آلاسکا و کالیفرنیا محافظت‌های لازم را در مقابل هر نوع توانمندی موشک بالستیک قاره‌پیمای ایران ارائه می‌کنند.” ژنرال پاتریک اوریلی (Patrick O’Reilly)، رئیس سازمان پدافند موشکی، هفته گذشته به کنگره اعلام نمود که یک ترمینال ارتباطاتی که قرار است در پادگان فورت درام (Ft. Drum)، نیویورک مستقر شود، دقت رادارها را افزایش خواهد داد.
و اگر این سیستم‌های ضدموشکی کافی نیستند، آرایش سومی در اروپای شرقی و مدیترانه در حال استقرار است. این رادارها – ترکیبی از پدافندهای زمینی و دریایی – در اصل برای مقابله با موشکهای میان برد ایران، که احتمالا در زرادخانه‌های تهران وجود دارند، مستقر شده‌اند. اما این سیستم پدافند موشکی در مرحله نهایی، یعنی تقریبا در سال 2020، برای متوقف ساختن موشکهای بالستیک قاره‌پیما طراحی شده است.
البته پنتاگون عادت دارد که در مورد قدرت پدافند موشکی خود اغراق نماید. علی‌رغم صرف 274 میلیارد دلار، قابلیت اتکاء به تکنولوژی پدافندموشک بالستیک قاره‌پیما هنوز جای سؤال دارد. دولت آمریکا چندین سال قبل قول دارد یک استراتژی “مصون‌سازی” تدوین نماید که در صورت شکست پدافندهای موشکی جدید یا دستیابی ناگهانی ایران به موشکهای بالستیک قاره‌پیما، آمریکا را تحت پوشش قرار دهد. جمهوری‌خواهان مجلس می‌گویند که این برنامه هیچگاه پیاده نشد. یکی از مشاورین حزب جمهوری‌خواه چینن اظهار داشته: “ما از انتظار خسته شدیم و برنامه خودمان را تدوین نمودیم.”
طی چندین دهه گذشته، هر گاه سخن از پدافند موشکی شده است دو حزب در مقابل یکدیگر بوده‌اند. این مبحث از مدت‌ها پیش تبدیل به موضوع الهیات سیاسی در واشنگتن شده است. جمهوری‌خواهان دموکرات‌ها را متهم به استقبال از آخرالزمان و دموکرات‌ها نیز جمهوری‌خواهان را متهم به ایمان کورکورانه به جنگ ستارگان می‌کنند. اغلب این بحث در تندراهای آلاسکا یا اقیانوس آرام نمود یافته است. هم‌اکنون شاید سواحل نیوجرسی تبدیل به یکی دیگر از عرصه‌های ظهور دفاع موشکی شود.
ایران هراسی در آمریکا به یک تجارت پر سود برای کمپانی های تسلیحاتی تبدیل شده است.