ز غوغای جهان فارغ/ عکس

جنگلی بکر و سبز، سایه‌ی درختان، پچ‌پچ آرام باد با برگ‌ها، آوای زنگوله‌ای در دوردست که خبر از نزدیک شدن گله‌ می‌دهد و اندکی بعد، زنی روستایی در جاده‌ای که هم‌نشینی شاخه‌های درهم‌تنیده، سکوت و سایه‌‍‌ای آرامبخش بر تمام آن گسترده، از راه می‌رسد و با چند ظرف شیر نشان روستا را به ما می‌دهد. اینجا مازندران، آغاز سالِ نو باستانی تبری است و پشت این کوه‌ها که چندان دور نیست، زندگی هنوز جریان دارد. از تکنولوژی و هجوم تعلقاتش به زندگی انسان‌ها خبری نیست و بزرگ‌ترین دغدغه ساکنان روستا، از دست دادن دام، کم شدن تعداد درختان یا قهر طبیعت با آنهاست. از وحشت جهان مدرن بی‌خبرند و به‌جای آغاز کردن صبح با خبرهای تلخ و ترس از گرانی سکه و دلار، با آوای غاز و اردک و گوساله‌ای که جانش به دستان مهربان این مردم پیوند خورده است، بیدار می‌شوند. صبحِ روستا در خانه‌های کاهگلی و چوبی پیش از طلوع آفتاب آغاز می‌شود، روستاییان زندگی را برپایه‌ی خوداشتغالی و نیازهایشان را براساس پیوند انسان و طبیعت تامین می‌کنند، خانه‌ها از گل و با دست‌های پیر اما توانمند روستاییان ساخته می‌شوند و شاید همین حضور دست انسان در ساخت خانه سبب شده تا زندگی و استراحت در این خانه‌ها هم‌چنان طعم دیگری داشته باشد، دامپروری و کشاورزیِ محدود، در کنار زنده ماندن مشاغل سنتی مانند فروش محصولات دام و چوتاشی (ساخت وسایل زندگی با چوب) روح زندگی در روستاهای مازندران را بکر و تازه نگه داشته است، از آب آشامیدنی و جاده و امکانات معمول کمی فاصله دارند و همین فاصله‌های اندک زندگی را به کامشان شیرین نگه می‌دارد.