اکثر کودکان در چین از سن شش سالگی به مدارس مخصوص ورزش فرستاده می شوند و برای رقابت در مسابقات حسابی از طرف مربیان تحت فشار هستند، مدرسه شیچاهای نیز از این قاعده مسثنی نبوده و در آنجا به ورزش دانش آموزان اهمیت بسیاری داده می شود.کودکان و نوجوانی که معمولا سن آنها بین 6 تا 18 سال بوده راهی این مدرسه می شوند تا صبح ها درس بخوانند و عصرها آموزش های ورزشی ببینند، این کودکان و خانواده هایشان که فقط در پایان هفته حق ملاقات با یکدیگر را دارند این دوری را به امید قهرمانی در المپیک طاقت می آورند.
مدرسه شیچاهای کارنامه بلند و درخشانی در تعلیم و تربیت ورزشکاران موفق دارد که هرکدام چند مدالهای طلا کسب کرده اند، کودکان در اینجا باید اخم و اخلاق خشک مربیان را تحمل کنند و حتی گاهی اوقات از آنها کتک هم بخورند تا به نتیجه مورد تایید برسند، یکی از دانش آموزان از ترس اینکه نتواند رضایت مربیان خود را جلب کند دست به دو پینگ زده بود اما دستش رو شد و به سختی مورد تنبیه قرار گرفت.
با وجود اینکه ورزش همیشه مورد تایید همه بوده و تمام انسانها از فواید آن آگاهند اما در این کشور به قدری ی سری از دانش آموزان را به سمت ورزش سوق می دهند که برخی از آنها گاهی قبل از ورود به کلاس ششم از درس خواندن می مانند و مجبور به ترک تحصیل می شوند در نتیجه هنگای که بزرگتر شدند به علت عدم مهارت در زمینه های غیر ورزشی در هر شغل دیگری شکست می خورند، عده ای از آنها نیز به امید فعالیت در کنار پلیس ها در این راه قدم می گذراند و هنگامی که از آنجا هم به دلایل گوناگون دست رد به سینه شان می خورد در نهایت به بیکاری و فقر دچار شده و مجبورند با مشکلاتی از این قبیل دست و پنجه نرم کنند.
