قصه پر فراز و نشیب خواهران منصوریان که در برنامه پر مخاطب «ماه عسل» به روی آنتن رفت، هم متأثر‌کننده بود و هم عبرت‌آموز و بر این نظریه مهر تأیید زد که خواستن، توانستن است.
وقتی که منصوریان‌ها از ایستگاه نخست قطار زندگی خود سخن گفتند، تصور اینکه آنها بتوانند از این همه موانع سخت عبور کنند و به ووشوکاران طلایی تبدیل شوند، کمی مشکل به نظر می‌رسید اما هر چه به پایان برنامه نزدیک می‌شدیم بر استقامت و چهره مصمم یکایک این ملی‌پوشان شجاع اطمینان پیدا کردیم.
بی‌گمان، داستان زندگی این خواهران خیلی‌ها را به وجد آورد و از اینکه آنها چگونه با تلاش بی‌حد و حصر و قابل ستایش خود، به این مرحله از موفقیت رسیدند، اسباب تحسین میلیون‌ها هم‌وطن را فراهم کرد.
ووشوکاران طلایی بر این ایده صحه گذاشتند که نباید منتظر حادثه شد بلکه باید با اراده و انرژی بر سختی‌ها فائق آمد و مزد تلاش خود را گرفت. بسیاری از مخاطبان که پای تلویزیون میخکوب شده بودند، از این همت و زحمات پیاپی لب به تحسین می‌گشودند و بعضا ضمن آنکه اشک شوق بر گونه‌های‌شان حلقه زده بود، از فرجام این برنامه ذوق‌زده شده بودند.
به‌ویژه زمانی که دختران افتخارآفرین ایران زمین، پدر خود را در آغوش کشیده و نه تنها کم مهری‌های او را به فراموشی سپردند بلکه از این پیرمرد رنجور طلب بخشش کردند.
آنچه که بیش از هرچیز در این برنامه پربیننده، نمود داشت شجاعت بی‌مانند و پشتکار این خواهران بود که توانستند با اتکا به خدا و ضمن غلبه بر مشکلات بی‌شمار زندگی، در عرصه مسابقات معتبر جهانی هم با صلابت ظاهر شوند و مدال طلا برگردن بیاویزند.
باید به این ورزشکاران تلاشگر و مصمم دست مریزاد گفت و برای توفیق روز افزون خواهران منصوریان در ادامه راه و رقابت‌های معظم آتی، دست به دعا برداشت. این سه خواهر طلایی ووشوی ایران باید بدانند که مردم ایران بر صبر، استقامت و اراده آنها تعظیم می‌کنند و به احترام آنها کلاه از سر بر می‌دارند.