مطالعات روی 50 هزار جوان در سراسر جهان نشان داد کیفیت خواب دانشآموزان با از دست دادن انگیزه تحصیلی خود برای ورود به دانشگاه و کسب شغل مناسب به شدت افت کرده است.
نگرانیهای مالی، مصرف قهوه و استرس از شرایط نابسامان، موجب شده تا جوانان نتوانند به خوبی بخوابند و کیفیت خواب آنها با بروز این مسائل به شدت افت کرده است.
مطالعات جدید، تنهایی را به دیگر عوامل نیز اضافه کرده و بررسیها نشان داده است تنهایی جوانان میتواند بر کیفیت خواب آنها تأثیر منفی شدیدی بگذارد.
پژوهشگران در کالج کینگ لندن در انگلیس با تحقیقات گسترده خود روی بیش از 50 هزار جوان در سراسر جهان به این نتیجه رسیدند که جوانان مجرد نسبت به همتایان متأهل خود از کیفیت خواب پایینتری برخوردار هستند و در طول روز بیش از دیگران دچار خستگی و عدم تمرکز میشوند.
این یافتهها که به تازگی در نشریه روانشناسی، پزشکی منتشر شده حکایت از شایع بودن تنهایی در سنین بالا در اکثر کشورهای جهان دارد؛ پرسش و پاسخ از 50 هزار جوان کشورهای مختلف و با توجه به فرهنگهای متفاوت آنها نشان داده است که بیش از 72 درصد آنها احساس تنهایی میکنند.
گرچه پیش از این بررسی، باور بر این بود که حس تنهایی اکثراً در میان افراد مسن و بالای 55 سال شایع است، اما با توجه به نتایج جدیدترین تحقیقات باید گفت، جوانان 18 تا 34 سال بیش از افراد مسن از حس تنهایی، اوضاع نابسامان شغلی و مالی رنج میبرند.
نوجوانان محصل با از دست دادن انگیزه تحصیلی خود برای ورود به دانشگاه و کسب شغل و شرایط مالی مناسب از جمله کسانی هستند که از این مسئله به شدت آسیب میبینند.
بحران اقتصادی، استرس ناشی از نبود کار و بعضاً از دست دادن شغل، مصرف بیش از حد قهوه برای تحمل کردن استرس، فشار ناشی از مکفی نبودن درآمد و باور به اینکه با چنین شرایط نابسامانی نمیتوان ازدواج کرد و باید تا پایان عمر تنها بود، منجر به افت کیفیت خواب جوانان شده است، به طوریکه به بسیاری از آنها شبها را تا صبح با این دغدغههای فکری بیدار هستند.
نتایج مطالعات حاکیست، احساس تنهایی در میان بزرگسالان جوان به یک مشکل جدی تبدیل شده است.
مؤسسه روانپزشکی، روانشناسی و علوم اعصاب باور دارد، با حل بحران اقتصادی میتوان جوانان را برای آینده کشورها حفظ کرد، در صورت حل نشدن بحران اقتصادی و شغلی باید منتظر ضعف کشورها و دولتها در همه زمینهها باشیم؛ چراکه جوانان نا امید و بیانگیزه که فقر خواب دارند و همین موجب آسیبهای روحی، روانی و جسمی بسیاری در آنها شده است، نمیتوانند در عرصههای مهم حضور یابند و مفید باشند؛ بلکه دولتها باید برای درمان روح و جسم آنها هزینههای گزافی را پرداخت کند.
انتهای پیام/