امام علی(ع)در نامه ۲۱ کتاب شریف نهج البلاغه در مورد اسراف نکردن و میانه روی به یکی از فرمانداران خود زیاد بن ابیه می فرماید:از زیاده روى بپرهیز و میانه روى پیشه کن . امروز به فکر فردایت باش . از مال به قدر نیازت نگهدار و آنچه افزون آید ، پیشاپیش براى روزى که بدان نیازمند گردى ، روانه دار . آیا امید آن دارى که خداوندت پاداش متواضعان دهد ، در حالى که در نزد او از متکبران هستى ؟آیا در حالى که ، خود در ناز و نعمت فرو رفته اى و آن را از ناتوانان و بیوه زنان دریغ مى دارى ، طمع در آن بسته اى که ثواب صدقه دهندگانت دهند ؟
سپس امام پس از طرح این سوالات که به نوعی پاسخ در آنها وجود دارد می فرماید:آدمى به آنچه پیشاپیش فرستاده ،پاداش بیند و بر سر آن رود که از پیش روانه داشته است.
همچنین امام خیرخواه امت اسلامی در نامه ۲۲ این کتاب در مورد فراموش نکردن آخرت خطاب به ابن عباس می فرماید:گاه آدمى را دست یافتن به چیزى که براى او مقدّر بوده ، شادمان مى سازد و گاه از دست دادن چیزى که دست یافتن به آن برایش مقدر نبوده است ، غمگین می کند.پس باید شادمانى تو به چیزى باشد که براى آخرتت به دست آورده اى و اندوهت به چیزى باشد که از آخرتت از دست داده اى.
سپس امام در ادامه جملات خود که گویی مخاطبش نه فقط به ابن عباس بلکه تمام امت اسلامی است می فرماید:به آنچه از دنیا به دست آورده اى فراوان شادى مکن و بر آنچه از دنیایت از دست می دهى،تأسف مخور و زارى منماى.باید همه همّ تو منحصر به کارهاى پس از مرگ باشد.