پیام حسین جوادی به مناسبت پاسدار مدافع حرم
مصطفی زال نژاد تشنه شهادت بود

بسم الله الرحمن الرحیم
والذین هاجروا فی سبیل الله ثم قتلوا او ماتوا لیرزقنهم الله رزقا حسنا و ان الله لهو خیر الرازقین
شهادت در راه خدا و در مسیر اثبات حق و جدال با باطل آنهم در میدان حرب با جبهه ای که در آن تمام قدرتهای شیطانی و اصحاب النار صف کشیده اند قطعا فوزی بی بدیل است و پاداشی بزرگ برای آنانی که از موطن خود مهاجرت کردند و رزمشان زمینه ساز گسترش حکومت حق شد .
شاید اینک که دارم این سطور را نگارش می کنم سخت ترین لحظات عمرم را سپری می کنم و اندوهگین ترین حالم را تجربه .
گرچه می دانم هم مصطفی عزیزم تشنه شهادت بود و هم شهادت برای صید این پرستوی مهاجر پرورش یافته در سلک عرفان و معنی لحظه شماری می کرد اما وقتی به کسی دلخوش میکنی که دستت را بگیرد و بالا بکشد اگر نداشته باشیش چقدر باید بسوزی و بسازی . وقتی اگر چه از محل حرب دوری و دستت به خدایی ترین لحظات که نبرد با شیاطین است نمی رسد و لیاقت حضور نداری و پل ارتباطی تو با آن قطعه از بهشت عزیزی است که هرچند روز صدای دلنشینش را از شام می شنیدی و برخود می بالیدی که صدای انسانهایی الهی در گوشم پیچید و دیگر حتی از این هم محروم شدی و دل من بیچاره به همین خوش بود و دیگر آن را نداری چه حالی می شوی ؟
مصطفی جان از مهدیه بت ما بود . نوجوانی که هنوز صورتش سبز نشده بود از سال ۷۴ مراسم هیئت هر هفته حضور مصطفی عزیز در کنار ما قوت قلب بود برای شغلش پاسداری دا انتخاب می کند و چه شغل مقدسی مصطفی عزیز ما می شود پاسدار .
و بعدها می رود سوریه و می شود مدافع حرم .می رفت و می آمد و هروقت که می آمد به من بیچاره می گفت :دعا کن شهید شوم .
یکی یکی دوستانش به خیل شهدا پیوستند و مصطفی نازنین ما جای خالی آنهارا بیش از پیش حس می کرد و فراق دوستان بیشتر او را آزار می داد
«لیقتل فی سبیل الله الذین یشرون الحیوه الدنیا بالاخره و من یقتل فی سبیل‌الله فیقتل او یغلب فسوف نوتیه اجرا عظیما»
مصطفی جان ما ، در چند سال اخیر هر دفعه که می آمد کم حرف تر می شد و حالاتش مثال زدنی تر .
سیر و سلوک او مال این سن ها نبود او سالکی بود که در سلوکش چندین سال جلوتر از خودش بود .
زخم خوردیم اما این زخم چیز دیگری است در فراق مصطفی عزیز ، نوشتن خیلی سخت است از لحظه به لحظه بودن یا نبودن شهید باید درس گرفت چه آن لحظه که هست و طالب شهادت و چه لحظه ای که رفت و شهید نام گرفت .
در محضر شهید باید تلمذ کرد . خدا عاقبت ما را ختم به خیر کند خدا به ما رحم کند که می کند ، اگر ما به خودمان رحم کنیم خدایا عنایتی کن که ما به خودمان رحم کنیم به چشممان رحم کنیم و هر چه دلمان خواست نبینیم به گوشمان رحم کنیم و جز شنیدنیها را نشنویم به زبانمان رحم کنیم و هرچیزی را بر زبان نرانیم به قلبمان رحم کنیم و آن را لانه هر راهزنی نکنیم و خانه مجبت خدا و اهل بیت (ع) قرار دهیم به ذهن و مغزمان رحم کنیم تا هرچه آلودگی هست از آن بزداییم خدایا توفیق عنایت کن به خودمان رحم کنیم و برای بیچارگی خودمان تصمیمی قوی بگیریم و تفضلی کن تا به حال نگون خود بگرییم .
رفتی و ولی به یاد ما می مانی در خاطر سرخ لاله ها می مانی
سرباخته راه خدایی ای عشق
من رفتنی هستم و شما می مانی
الاحقر – حسین جوادی ۲۶ بهمن ۱۳۹۵