هورمون GLP-1 که در شکم انسان‌ها و حیوانات ترشح می‌شود، به پانکراس در زمان افزایش سطوح قند بدن، دستور آزادسازی انسولین می‌دهد. انسولین بطور طبیعی طی چند دقیقه تجزیه می‌شود که برای بیماران دیابتی موثر نیست. از این رو جایگزین‌های مشابه GLP-1 با طول عمر بیشتر به بیماران ارائه می‌شود.
محققان به دنبال راههای جدید برای افزایش تاثیرگذاری انسولین از طریق داروها، مولکول‌ها و حتی مواد غذایی بوده‌اند.
محققان استرالیایی دریافتند که هورمون مذکور در پلاتی‌پوس‌ها و خارپشت‌های بی‌دندان با سرعت انسانی تجزیه نمی‌شود. هورمون GLP-1 در این موجودات به شکلی تکامل یافته که در برابر تجزیه سریع، مقاوم است.
پلاتی‌پوس‌ها و خارپشت‌های بی‌دندان تنها گونه‌های زنده تک‌سوراخیان هستند که به پستانداران تخم‌گذار اطلاق می‌شود. این موجودات نه تنها از هورمون GLP-1 برای تنظیم سطوح قند بدن خود استفاده می‌کنند، بلکه عملکرد ثانویه ای برای آن در زهر خود ایجاد کرده‌اند که گونه‌های نر در فصل‌های جفت‌گیری برای جلب توجه گونه‌های ماده استفاده می‌کنند.
این یافته‌ها در مجله Scientific Reports منتشر شده است.