وی افزود: در اینجا این سوال مطرح میشود که چرا امام جواد (ع) این سخن را بیان کردند و اصلاً منظورشان از «شیعیان خاص» چه کسانی بوده است؟ برای پاسخ به این سوال باید به مسئلۀ مهمی اشاره کنیم و آن این است که عدهای در طول تاریخ خود را شیعه نامیدند، در حالیکه از مسیر تفکر شیعی منحرف شدند، با بررسیها و مطالعات صورت گرفته اینگونه به نظر میرسد که این اتفاق ناگوار نخستین‌بار بعد از شهادت امام حسین (ع) رخ داد و تا زمان امام کاظم (ع) نیز رگههایی از آن وجود داشت.
حجتالاسلام ابوالقاسمی اظهار داشت: برای تبیین بیشتر این معنا میتوان به روایاتی از رسول‌الله(ص) اشاره کرد، رسول‌الله(ص) مکرر فرمودند: من 12 فرزند دارم که همگی آنان امامند و تفاوتشان با من در این است که آنان نبی نیستند، اما تمام آنچه که درباره من گفته شده است، درباره تمام فرزندانم نیز صادق است، با تمام اینها، برخی شیعهنمایان (مدعیان تشیع) بین امامان تفکیک قائل میشدند که این به معنای تحریف کلام نبی و تخطی از سیرۀ رسول‌الله (ص) است، طوری که در طول تاریخ به افرادی بر میخوریم که به مدعیان شیعۀ سه امامی، چهار امامی، هفت امامی و … شهرت یافتند.
وی افزود: در میان مدعیان تشیع، عدهای هستند که میدرخشند و به دستورات رسول‌الله (ص) پایبند ماندند و آنها همان شیعیان 12 امامی‌اند که به آنان «اثنی عشری» میگویند. اینان که در تاریخ خوش درخشیدند، معتقدند هر کسی هر یک از ائمه (ع) را نپذیرد، به معنای عدم پذیرش نبوت رسول‌الله (ص) است.
حجتالاسلام ابوالقاسمی خاطرنشان کرد: یکی از مهمترین دلایلی که میتوان به عنوان عامل انحراف مدعیان تشیع در طول تاریخ در نظر گرفت «پیروی از هوای نفس» آنان است که موجب ناهماهنگی و عدم همراهی آنان با امام (ع) شد. به عنوان مثال، در زمان امام رضا (ع) آخرین نمونۀ انحراف مدعیان تشیع از سوی «واقفیه» صورت گرفت، طوریکه آنان تولد دیرهنگام امام جواد (ع) را واسطهای برای مطامع نفسانی خود قرار دادند و گوش شنوایی نسبت به کلام امام رضا (ع) نداشتند.
وی با بیان این مطلب که از زمان امام رضا (ع) دیگر چنین انحرافی وجود نداشت، یادآور شد: کسی که امام رضا (ع) را قبول کرد، تا امام دوازدهم را پذیرفته است و این چنین شیعیان هشت امامی، شیعیان 12 امامی شدند. این امر در پرتو نور امام رضا (ع) رخ داد که برخی شمس‌الشموس بودن امام (ع) را حاکی از این موضوع میدانند.
حجت الاسلام ابوالقاسمی افزود: اگر وجود مقدس تمام حضرات معصومین (ع) را شمس بدانیم، شمس‌الشموس، خورشیدی است که نور آن، ولایت و جایگاه معصومین (ع) را تبیین می‌‌کند و روشنایی میبخشد و خورشیدهای دیگر با این خورشید تجلی پیدا میکنند، به عبارت دیگر، امام‌رضا (ع) به عنوان شمس‌الشموس حضرات معصومین(ع) نورافشانی کردند و از زمان ایشان به بعد، شیعیان میزانی از درک، فهم و معرفت نسبت به امام زمان خود را به دست آوردند و حداقلش این بود که امام خود را پذیرفتند و همین صرف پذیرش به عنوان قدم نخست بسیار حائز اهمیت است، چرا که شیعه از معضل عدم پذیرش امام در زمان امام‌رضا(ع) نجات یافت.