از مسائلی که در سفر زیارت امام حسین (علیه السّلام) مستحب است، تواضع و فروتنی و خشوع و راه رفتن همانند بنده ذلیل است. در آداب زیارت آن جناب از امام صادق (علیه السّلام) روایت شده:
هر که پیاده به زیارت قبر امام حسین (علیه السّلام) برود، حق تعالی برای او به عدد هر گام هزار حسنه می‌نویسد و هزار گناه را از او محو می‌کند و برای او هزار درجه در بهشت بلند می‌کند، چون به شطّ فرات رسیدی غسل کن و پایت را برهنه نما و کفش‌های خود را در دست گیر و راه برو همانند راه رفتن بنده‌ای خوار.
انسان اگر در بین راه زائر پیاده‌ای را دید که وامانده و خسته شده و از او کمک خواست تا تواند در کار او اهتمام ورزد و او را به منزل رساند و مبادا که او را سبک شمارد و به او بی‌اعتنایی کند.
شیخ کلینی به سند معتبر از ابوهارون روایت کرده: من در خدمت امام صادق (علیه السّلام) بودم، به جمعیتی که نزد ایشان بودند فرمود: شما را چه شده که به ما استخفاف می‌نمایید؟ از میان آن‌ها مردی از اهل خراسان برخاست و گفت: پناه می‌بریم به خدا از این که ما به شما یا به چیزی از امر شما استخفاف کنیم و آن را کوچک شماریم. فرمود: آری تو خودت یکی از آنان هستی، که سبک شمردی و خوار کردی مرا! آن مرد گفت: به خدا پناه می‌برم که من شما را خوار کرده باشم. فرمود: وای بر تو، وقتی که نزدیک به جحفه بودم، آیا نشنیدی که فلان کس به تو گفت: مرا اندازه یک میل راه سوار کن، به خدا سوگند من از پیمودن راه خسته شدم، به خدا قسمت تو سر به سوی او بلند نکردی و او را سبک شمردی و هر که مؤمنی را خوار کند ما را خوار کرده و حرمت ما را تباه کرده است.
از ثقه جلیل القدر محمّد بن مسلم روایت شده است که به حضرت باقر
(علیه السّلام) عرض کرد: ما زمانی که به زیارت پدرتان حسین بن علی (علیه السّلام) می‌رویم آیا چنین است که در حج خانه خداییم؟ فرمود: آری. عرضه داشت: پس آن‌چه بر حاجیان لازم است بر ما لازم است؟ فرمود: بر تو لازم است با هر که رفیق توست نیکو مصاحبت کنی، و بر تو لازم است که کم سخن بگویی، مگر سخن خیر، و بر تو لازم است که بسیار یاد خدا کنی و لازم است که جامه هایت پاکیزه باشد، و پیش از آن‌که داخل حایر شوی غسل کنی، و لازم است که با خشوع و رقّت باشی و نماز بسیار بخوانی و بر محمّد و آل محمّد صلوات بسیار فرستی، و باید خود را از چیزهایی که سزوار تو نیست حفظ کنی، و دیده‌ات را از حرام و شبه بپوشانی، و به برادران مؤمن پریشان خود احسان کنی، و اگر کسی را ببینی که خرجی‌اش تمام شده از او دستگیری کرده و خرجی خود را بین او و خود به طور برابر قسمت کنی و تقیّه بر تو لازم است که قوام دین تو به آن است، و همچنین پرهیز از اموری که خدا از آن‌ها نهی فرموده و خصومت و بسیار قسمت خوردن و مجادله و منازعه‌ای که در آن سوگند باشد ترک کنی، چون چنین رفتار کنی به اندازه ثواب حج و عمره برای تو تمام می‌شود و از جانب کسی که به مال خرج کردن، و از اهل خود درو افتادن طلب ثواب او کرده‌ای، مستوجب می‌شوی به اینکه به آمرزش گناهان و رحمت و خشنودی خدا به وطن بازگردی.
در روایت ابو حمزه ثمالی
(رضوان الله علیه) از امام صادق
(علیه السّلام) در باب زیارت حضرت
امام حسین (علیه السّلام) نقل شده: چون به نینوا رسیدی بارهای خود را در آن‌جا بگذار و به خود روغن نمال، و به چشم سرمه مکش، و گوشت مخور، البته تا زمانی که در آن‌جا اقامت دارد
سید مصطفی سیار ، هراز نیوز