دکتر سیدحسن هاشمی در کانال تلگرامی‌اش نوشت: «تجربه فعالیت دو ساله در بخش سوختگی، هرگز از ذهن و خاطرم پاک نمی‌شود. بیست و چند سال گذشته اما همچنان درد و رنج بیماران سوختگی و سختی کار پرسنل شاغل در این بخش برایم زنده است. بیمارانی که ناچار به تحمل درمان‌های طولانی‌مدت هستند و گاه تا یک سال بستری‌اند و اعمال جراحی متعددی را تجربه می‌کنند.
هنوز شعله‌های تند و سرکش آتشی که از بخاری در حال اشتعال مدرسه شین‌آباد بر صورت زیبا و معصوم دانش‌آموزان پنجه کشید، پیش چشمانمان روشن است و متاسفانه همچنان از گوشه و کنار، خبرهای تلخ حوادث سوختگی را می‌شنویم؛ گاه نتیجه سهل‌انگاری و گاه محصول فقر و فقدان امکانات. حاصلش هم می‌شود افرادی که نیازمند درمان‌های خاص هستند و در کمال تاسف، امکانات فعلی بخش سوختگی کشور پاسخگوی نیاز آنان نیست؛ بیمارانی که اگر به‌موقع و به درستی درمان شوند، می‌توانند به زندگی با نشاط در جامعه ادامه دهند.
اما … دیشب نشستی داشتم با اعضای انجمن حمایت از بیماران سوختگی و یک بار دیگر به سال‌های تحصیل برگشتم؛ روزهای کار در بخش سوختگی … در انتهای نشست، نقاشی‌ای به دستم دادند که برایم بسیار با ارزش بود … از دانش‌آموزان شین‌آباد؛ نوجوانانی که روزی انگشتان کوچکشان در حادثه‌ای از سر سهل انگاری سوخت، به هم چسبید و از حرکت باز ایستاد و امروز پس از چندین نوبت درمان و عمل جراحی قادر به هنرنمایی روی بوم نقاشی است.
برای بچه‌های شین‌آباد و همه بچه‌های سرزمینم سلامتی آرزو می‌کنم و امیدوارم هیچ وقت در آتش سهل‌انگاری ما نسوزند.
کسی روی این هدیه نمی‌تواند قیمت بگذارد. پس آن را به عنوان نمادی از مظلومیت و احساسات پاک بچه‌های شین‌آباد به موزه‌ای خواهم سپرد.»
